Długo zastanawiałam się czy opisać tutaj swoją historię. Sama już nie daję sobie rady. Chciałabym wymazać z pamięci te wszystkie myśli odnośnie tej historii. A o to ona: zaczęło się ok 15 lat temu jak po sąsiedzku wprowadziła się moja kuzynka z mężem. Spodobał mi się bardzo mimo że ja miałam 15 lat a on 25. Często z mojego domu patrzyłam jak coś robił na podwórku. Lata mijały a umiarkowana fascynacja trwała. W międzyczasie wyjechałam na 10 lat. Niedawno wróciłam już jako żona i matka. Zaczęliśmy z mężem spotykać się z sąsiadami przy różnych okazjach. Zauważyłam ze On inaczej zachowuje się jak zostajemy sami nawet na chwilę a inaczej w towarzystwie. Pewnego dnia poszłam w odwiedziny żeby moje i jego dzieci się pobawiły. Mój mąż i jego żona byli w pracy. Wtedy wszystko się nasiliło. Byliśmy praktycznie sami przez parę godzin bo dzieci były zajęte zabawą. To jak ze mną rozmawiał, słuchał mnie, patrzył na mnie. I on i ja pod pretekstem pokazywania zdjęć na tel dotykaliśmy siebie niby to przypadkiem, poszliśmy też pod jakimś tam pretekstem na spacer po ogrodzie. Szedł bardzo blisko mnie. Czego nie mogłam nie zauważyć. Od kilku tygodni codziennie o Nim myślę. Nasze dzieci się bardzo polubiły więc zerwanie kontaktu nie jest możliwe. Kocham męża choć ostatnio mamy gorsze dni. Szanuję także moją kuzynkę której nigdy nie chciałabym rozbijać rodziny. Nie wiem co mam robić żeby przestać o Nim myśleć. Dodam że męczyło mnie to już tak bardzo że nakreśliłam sytuację mężowi żeby być wobec niego w porządku ale on jakoś to zlekceważył. Myślałam że po takim przyznaniu się ulży mi, zapomnę. Ale nie. Ciągle o nim myślę, marzę aby się do Niego przytulić ale nic więcej. Nie jestem typem kobiet które zdradzają, choć myśląc o Nim czuje się jakbym już zdradziła męża i wbiła nóż w plecy kuzynce. Co mam robić?
