Coś czuję, że to będzie bardziej takie wyznanie ale muszę to z siebie wyrzucić.
Ciągle słyszymy, że w liceum oceny nie są najważniejsze, że ten pasek nic nie daje, że kujoni nic nie osiągają, bo tylko kują na pamięć. To ci o niższych ocenach mają lepiej w życiu, bo skupiają się na tym co ich naprawdę interesuje i są sprytni.
To mnie boli, tak że prawie mi łzy lecą. Owszem rodzice chcą, żebym miała dobre oceny, ale ja też tego chcę, mam z tego satysfakcję. Owszem łatwo mi przychodzi to "wkuwanie", ale jeśli chodzi o przedmioty, które mnie ciekawią bardziej (nawet jeśli niekoniecznie z wszystkimi wiąże przyszłość) to poświęcam im czas i faktycznie pamiętam te informacje.
Jestem jedną z dwóch takich osób w klasie (ta druga się przepisuje) ale to zawsze ja jestem widziana przez resztę jako kujon. Dodatkowo jestem nieśmiała, nieimprezowa, nie stroje się i nie maluję... Możecie się spodziewać, że nie mam wielu znajomych. Niby są z 3 osoby (jedna się przepisuje) ale czuję, że się od nich oddalam. Nie umiem rozmawiać z ludźmi.
Na dodatek nie mam żadnych pasji, (i wizji przyszłości, więc jestem na biol human, bo uznałam to za w miarę optymalne) poza tym zainteresowaniem biologią i matmą, a próbowałam wielu rzeczy. Może, gdybym ją miała to byłoby łatwiej nie być kujonem. Tylko ja naprawdę nie widzę problemu w posiedzeniu 30-60min przed kartkówką. Co to za wysiłek? Nawet jak bardzo historii nie lubię to jak sobie wszystko ułożę to jestem w stanie zapamiętać do kartkówki.
Czuję się naprawdę okropnie nie ważne jak ktoś mnie chwali. Mam niskie poczucie własnej wartości, wiem. Chyba zaraz się popłaczę.
Nie chce wam zabierać więcej czasu. Jeśli ktoś chciałby jakoś doradzić albo skomentować to proszę. Dzięki za wasz czas.
