markuson14

Witajcie, borykam się z pewnym problemem od dwóch dni. Razem ze swoją dziewczyna tworzyliśmy dość burzliwy związek raz już przerwany jakiś czas temu jednak nasze życia się tak przeplatały ze po pol roku bez kontaktu uczucie wróciło i do siebie wróciliśmy. Niestety od trzech tygodni ona zaczęła się dystansować, a ja czułem ze coś jest nie tak z jej zdrowiem, byłem wręcz przerażony, ukrywała przede mną wizyty u lekarza, wcześniej często razem pomieszkiwaliśmy, przygarnęliśmy wspólnego kota. To w skrócie. Chcąc ratować sytuację, przygotowałem w czwartek romantyczna kolacje jednak ona się dość długo spóźniała, kiedy przyszła, przyniosła mi prezent i powiedziała ze spędziła cały dzień w szpitalu na badaniach i musi skupić się na zdrowiu. Dodała ze za jakiś czas musi iść do szpitala na dluzszy czas. Nie powiedziała o co dokładnie chodzi. Zapewniła ze mnie kocha, ale wyrzuciła, iż czasem byłem leniem, nie sprzątałem i nie robiłem jej śniadania (za to starałem się o romantyczne kolacje i zapewnienie jej emocji). Jestem pewny ze nie chciała zerwać, ostatecznie tego nie zrobiła, nie wzięła swoich rzeczy, min elektrycznej szczoteczki, ma dalej klucze do mojego mieszkania, miała przemyśleć i odezwać się na drugi dzień, poprosiła zebym ja tego nie robił tak tez uczyniłem. Od dwóch miesięcy szukam pracy, mam problemy ze snem, jednak teraz udało mi się z tego wyjść i od stycznia zaczynam prace, pod wpływem ostatnich wydarzeń umowielm się z psychologiem, aby pokonać swoje słabości i oswoić się z jej choroba. Planuje nie odzywać się conajmniej do środy, w poniedziałek mam kolejne rozmowy o prace oraz ta wizytę u psychologa, we wtorek kolejna rozmowa. Dodam iż tydzień wcześniej rozmawialiśmy o wspólnym sylwestrze, wspólnych świętach i przyszłości wspólnej. Proszę o jakakolwiek poradę z boku co mam zrobić, to kobieta która szczerze kocham i chce jej pokazac realne zmiany w moim życiu oraz być dla niej oparciem w chorobie... Bardzo się boje, iż ja stracę, nie jako partnerkę, tylko jako najważniejsza osobę w moim życiu, ze ta choroba to coś co ja przytłoczyło i stad to odrzucenie.

Miała guza piersi, na ile poważnego tego nie wiem. Wiedziała, że jej bym nie zostawił i wspierał w tym bo niestety, ale takie przypadki miałem już i w rodzinie i wśród bardzo bliskich znajomych.

Owszem, w skrócie miało to niby przesłanie zachęcające do badania, pogubiłem się w tym już mocno, przestałem o tym myśleć, ale jak to zobaczyłem to mnie najzwyczajniej w świecie ścięło z nóg... głupio to zabrzmi ale naszły mnie wyrzuty sumienia, aczkolwiek potem doszedłem do wniosku iż jednak była to jej decyzja ze chce sama przez to przejść, mimo ze tak jak mówiłem odrazu „zgadłem” czym jest ta choroba i nawet sam ja namówiłem do zrobienia tych badań, przez które to zostało wykryte, tym bardziej nie rozumiem ordynarnego wyrzucenia mnie z życia i teraz nagle pokazania wszystkim co to było, bez jakiegokolwiek kontaktu ze mną

Wiem, sam ja namawiałem do profilaktyki w tym zakresie, ale nie wiem bezpośredni od niej tylko tak jak wspomniałem z ...ycznych social mediów. Do mnie dalej się nie odezwała. Zreszta jest to coś o co ja zapytałem wprost już w grudniu i wtedy zaprzeczyła.

No i widzisz minęło półtorej miesiąca, zacząłem żyć swoim życiem, czytaj skupiłem się na pracy popadając w mnogie nadgodziny żeby oderwać umysł od tego. Przestalem o tym myśleć owszem, nic się nie zmieniło pod względem jej rzeczy czy kluczy, ale zmieniło się w kwestii jej zdrowia. Tak była chora i dalej jest, dowiedziałem się o tym z social mediów, początkowo myślałem, że z jej strony tez było to wyrzucenie mnie ze względu na realizacje zawodową bo głównie to było gdzieś tematem w jej życiu przez ten czas, aż nagle strzał prosto w twarz gdzie opisała co jej się działo na jednym z portali. Nie wiem co zrobić z tym wszystkim czy zamknąć ten rozdział kompletnie w swojej głowie i pozostawić bez wyjaśnień, czy czekać na nie... zero kontaktu od grudnia, dodam tylko iż było to coś o co ją odrazu zapytałem i zaprzeczyła. Sam ja namówiłem na badania w tym kierunku kiedy usłyszałem ze nigdy nie sprawdzała się pod tym względem. Cieszę się tylko ze przez wczesne wykrycie i moje miesięczne naciskanie żeby znalazła na to czas, wykryła to na wczesnym etapie. Nie wiem czy się odezwać czy dalej czekać na to magiczne „odezwę się” czy już kompletnie odejść od tej relacji psychicznie...

Minęło półtorej miesiąca, dalej się nie odezwała, ani nie oddała kluczy, sam nie wiem co o tym wszystkim myśleć, boli myśl o tym ze jesteś dla kogoś tak bardzo obojętny, nie odezwę do niej bo sensu to nie ma, tylko co z tymi kluczami... nie rozumiem tylko jednej rzeczy, jeżeli chce się skończyć jakaś relacje bez względu na powód to dlaczego nie zrobiła tego w klarowny sposób tylko takim wymijaniem, niedomówieniami, zostawieniem swoich rzeczy? Serio jest to dla mnie sytuacja w której nie czuje się komfortowo z takim niedomknieciem tego i mi siedzi to z tylu głowy..

Być może napewno natomiast zostałem sam z kotem, korpo i nowymi doświadczeniami życiowymi, co nie do końca jest takie złe

Może komuś w przyszłości to pomoże. Ostatecznie sprawa skończyła się w ten sposób, iż zadzwoniłem po tym jak w poprzedni weekend zobaczyłem, kilka ciekawych relacji z imprez itp. Rozmowa była dość sztywna, jedyne informacje jakie uzyskałem to ze w następnych dniach idzie na badania i odda mi klucze jeżeli bede w mieszkaniu a jeżeli nie to wrzuci do skrzynki po zabraniu swoich rzeczy. Tkniety sumienie poprosiłem następnego dnia o szczera rozmowę na co dostałem odpowiedz, ze możemy porozmawiać. I tu sytuacja znowu robi sie irracjonalna, dzwoniłem dwukrotnie żeby się umówić oraz napisałem kiedy mam taka mozliwosc w następnych dniach, nie dostałem ani odpowiedzi, ani nie zjawiła się po swoje rzeczy. Nie ukrywam, iż lekko się przestraszyłem ze być może została po tych badanych w szpitalu. Otoz nic bardziej mylnego, w piątek kolejna impreza a dzisiaj następny wyjazd. Kontaktu dalej brak. Niestety, ale przez to wszystko przestałem wierzyć w jej rzekomą chorobę. Sam nie wiem co z tym wszystkim zrobić, odbijam się od ściany juz prawie miesiąc. Zbliżają się jej urodziny, zdecydowałem jednak, iz kolejnych ruchów nie wykonuje aby nie wyjść na desperata i zachować resztke szacunku do siebie. Nie oceniam i nie stawiam wyroków, ale bolesne jest to iż mówi o badaniach, zdając sobie sprawę z tego, iż przejmuje się tym, a po tym następuje cisza.

Byłaś kiedyś w poważnym związku? Wiesz jak to jest bać się o drugiego człowieka? Wcale nie jestem zły na nią, że się nie odzywa to nie jest priorytetem. Mam dużo złych doświadczeń z chorobami bliskich osób. Wiesz jak to jest być obudzonym przez telefon w środku nocy i zanim odbierzesz wiesz, że zaraz dowiesz się o śmierci najbliższej osoby? Jak to jest być przy kimś kto jest ciężko chory? Bo ja wiem. Boje się o nią, w dupie mam plany jakie mieliśmy, najważniejsze jest dla mnie to żeby była zdrowa. Ale tak wg Ciebie jestem egoistycznym dupkiem, który martwi się o siebie, związek to dwie osoby, które są przy sobie niezależnie od tego co się dzieje. Kiełbie we łbie? Znajdź innego 23 latka, który zamiast imprez chce stateczności, utrzymuje się sam od kilku lat i myśli o założeniu rodziny.

To nie jest tak, ze ja myśle odrazu o zmianie zamków, tylko proszę zrozum tez moje położenie. Jestem kompletnie zdezorientowany, to jest kobieta która bardzo kocham, jeżeli planuje z kimś wspólna przyszłość to uwierz, że traktuje to bardzo poważnie. Dla mnie teraz najważniejsze jest to żeby z nią było wszystko w porządku, nawet jeżeli miałaby mnie zostawić to to zaakceptuje, nie mogę na nią wpływać, to jej decyzja, ja najzwyczajniej w świecie bardzo się boje, że coś jej się stanie, straciłem w swoim życiu wiele osób i sama myśl związana z choroba czy tez śmiercią jest dla mnie niezmiernie bolesna. Na mnie tez ma to ogromny wpływ, nie mogę dalej żyć w tak ciągłym napięciu które powoduje problemy z odzywianiem czy tez spaniem bo sam stanę się wrakiem człowieka...

Właściwie określiłem już taki okres, następny telefon wykonam w przyszły piątek, będzie to gdzieś bezpośrednio przed jej urodzinami, jeżeli nie odbierze to wysyłam jej rzeczy w paczce razem z prezentem który miała dostać na święta/urodziny to nic wielkiego jednak i tak nie mam pomysłu co z tymi rzeczami zrobić. O wymianie zamków tez pomyśle, jednak staram się zawsze chłodno do wszystkiego podchodzić... Praca która dostałem raczej będzie mi bardzo dużo czasów zajmować wiec zbędnego czasu na zastanawianie się nad tym wszystkim już będzie brak (korpo wysysa życie), myśle ze to najlepsze co mogę teraz zrobić.

Update jest taki, że zadzwoniłem jednak wedle tego co założyłem, niestety nie spotkałem się z jakakolwiek reakcja nawet nie odebrała, poczekam jeszcze jakiś czas, ale ja tu happy endu nie widzę na horyzoncie wszystkie te jej „problemy” związane ze mną to już przeszłość, szkoda ze nie mam nawet okazji żeby to pokazac... czy chociażby dowiedzieć się czy wszystko w porządku.

Generalnie psycholog polecił mi spore zdystansowanie się i obserwowanie sytuacji, tak tez uczynię, lekko się uspokoiłem, popatrzyłem tez na swoje potrzeby i jak narazie będę je realizował, nie ma sensu przejmować się rzeczami na które nie mam wpływu... być może jest to tez jakaś gra z jej strony, jak narazie nie chce w żaden sposób oceniać, przyjdzie czas na wyciągnięcie jakichś wniosków w najbliższym czasie.

Szczerze mówiąc, postaram się zrobić co w mojej mocy, dwa pierwsze dni były dla mnie dosłownie destrukcyjne, zle się to odbiło i na moim śnie i na odżywianiu, tak niestety reaguje. Co do aspektów materialnych czy tez innych o które mogła mieć problem, sprawa się rozwiązła w pozywtyny sposób, psycholog jest mi potrzebny do tego aby zrozumieć swoje uczucie w tym momencie i spróbować ocenić wszystko na chłodno. Mieliśmy kilka kłótni ale zawsze byliśmy szczerzy wobec siebie, nie wiem co się stało, tym bardziej ze ostatnie tygodnie to była moja nieustanna poprawa względem irytujących ja zachowań, podejmując temat rozmowy z jej tata, może to głupie ale boje się ze to może ja jakoś poirytować sam się zastanawiam czy jej o tym powiedzieć. Wciąż się nie odzywa a ja nie wiem co robić. Ta jej wymarzona prace zaczynam w poniedziałek... strasznie to dziwne wszystko i nie daje mi spokoju... niestety ale nie umiem dalej trwać w takim zawieszeniu i tak jak wspomniałem wcześniej postawie sprawę jasno, albo w jedna albo w druga stronę bo takie działanie może być długofalowo destrukcyjne względem mnie.

Tutaj właśnie dużo się nie klei... dlatego chce dzisiaj skorzystać z pomocy psychologa żeby to poukładać w głowie i podjąć sensowne kroki...

Tutaj właśnie dużo się nie klei... dlatego chce dzisiaj skorzystać z pomocy psychologa żeby to poukładać w głowie i podjąć sensowne kroki...

Wracam tu kolejny raz z przemyśleniami, myśle ze ona rzeczywiście może oczekiwać zaręczyn, przemyślałem to w jakim środowisku była wychowywana jej rodzice relatywnie młodo również się zaręczyli.. jeżeli doszła do tego choroba to może tego oczekiwać. Ale coz tak jak postanowiłem, poczekam do czwartku, porozmawiamy, jeżeli zostanie i szczerze ze sobą wyjaśnimy wszystko będę myślał co dalej z tym zrobić.

Bardzo Ci dziękuje za pomoc, nie ukrywam, że pomogło mi to w uspokojeniu się i podjęciu racjonalnego myślenia, dużo zdrowia dla Ciebie w tym trudnym czasie i uśmiechu!

W tej sytuacji widzę to tylko w ten sposób i prosiłbym o opinie czy mój tok myślenia jest ok (otrzezwilo mnie to wszystko trochę i wracam do sensownego myślenia): ide jutro do psychologa gdzie chce poszukać pomocy dla siebie w głównej mierze jak się odnaleźć w tej sytuacji (dalej wierze w ta chorobę) we wtorek mam ostatnia rozmowę o prace, w tym przypadku najbardziej intratna propozycja padła, jednak w zanadrzu mam już druga prace gdzie mam dac odpowiedz do końca tygodnia w środę do niej zadzwonię i powiem, iż chciałbym się spotkać w czwartek na chwile i porozmawiac akurat w piątek wypada mi wyjazd służbowy na cały weekend z organizacji w której działam wiec jej o tym powiem w tym kontekście, iż po przedstawieniu jej sytuacji z psychologiem oraz praca, daje jej czas do namysłu czy chce dalej ze mną być i mieć wsparcie czy tez odchodzi i proponuje aby się zastanowiła przez weekend, jeżeli chce odejść to niech weźmie swoje rzeczy i zostawi klucze w skrzynce, a jeżeli chce żeby został i ja wspierał to po weekendzie postaramy się to razem ułożyć w szczerej do bólu rozmowie o potrzebach i odpowiedzialności. myślisz ze to mądre rozwiązanie?

Czyli uważasz, że posunęła się do aż takiej manipulacji? tylko po to żebym się oświadczył?

Dziwne jest to, iż w czwartek przyszła z kolejnym prezentem...

Rozmowy o tym żeby za jakiś czas się oświadczyć owszem były, o tym że oboje chcemy zostać rodzicami również, jednak postawiłem sprawę jasno, że muszę mieć stałe dochody (dokładniej powiedziałem, że znaleźć pracę) i dopiero się jej oświadczę bo to jest duża odpowiedzialność, a niestety w ostatni miesiącu straciłem jeden z przychodów z powodu pandemii, oczywiście nie jest to podprogowa sytuacja gdyż tak jak mówiłem odpowiedzialnie inwestowałem przez ostatnie lata i skrupulatnie odkładałem pieniądze...

Myśle, że akurat tu nie ma tego problemu, większość wydatków zawsze pokrywam ja, kiedy jeszcze się dało to chodziliśmy do restauracji (ona tez czasem była uparta i płaciła, ale to wyjątkowe sytuacje), zawsze ja chętnie odwoziłem/przywoziłem, co jakiś czas dostawała kwiaty, w początkowym etapie związku dawała mi bardzo dużo prezentów, a ja nie jestem do tego przyzwyczajony... myśle, że w tej sferze był raczej obustronny komfort i nie było wypominania wydatków komukolwiek. Zreszta za jakiś czas ma urodziny i przygotowywałem dla niej dość drogi prezent...

Hmm, jeżeli chodzi o aspekt finansowo/materialny to ja nie mam żadnego problemu z płynnością i nie nie są to pieniądze od rodziców ostatnie lata przyniosły mi sporo oszczędności i do tego studiuje w tym momencie na dwóch kierunkach po skończeniu poprzednich dwóch... a pracy tyle szukałem bo nie chciałem wziąć pierwszej lepszej tylko coś co będzie dobrym podłożem w przyszłości i ostatnie dwa miesiące to przynajmniej 2/3 rozmowy i testy tygodniowo, wyszedłem nawet poza strefę komfortu i szukałem w 3 miastach z racji możliwości pracy zdalnej

To może być to, ona jest z tych bardzo mocno stąpających po ziemi, wie czego chce i dąży do bycia najlepsza niezależnie co by robiła praca, studia, treningi, kilka języków, czasami za dużo na siebie bierze, do momentu płaczu nie było mowy o odejściu czy zostawieniu mnie, dopiero po tym zaczęła zmieniać się i pokazać lekkie oddalenie, ale to było bardzo wymuszone, ona potrzebuje bliskości, ale boi się żebym widział ja bezradna bo dotąd oboje twardo stapalismy po ziemi, a jak się kłóciliśmy to zwykle ja ustępowałem bo zawzięta to ona jest, ale jeżeli kocha to bez wymówek, nie szczędziła słów typu „jesteś już jedyny i ostatni”, kiedy próbowałem naprawić nasza relacje przez ostatnie trzy tygodnie i miło ja zaskakiwać, zapytałem ja czy dalej tak uważa i odpowiedziała ze tak, dlatego wiem ze to wszystko to są silne emocje związane z ta diagnoza i jest bardzo zagubiona