Poprostuja

Dziękuję dziewczyny. Odpisałam od razu. Bardzo długi post i dzieci mnie zaabsorbowały, nie zdążyłam wysłać. Trzymam za Was i za siebie kciuki, żebyśmy jakoś przetrwały te trudne chwile Od dwóch dni mam jakiś kryzys. Jak jest dobrze to jest dobrze. Ale jak już mam gorsze chwile to boli tak bardzo. I taka przejmująca tęsknota Nie mam na nic sił, nic mnie nie cieszy, obserwuję piękny świat za oknem i nie rozumiem jak to się mogło stać. I dlaczego? Jak tylko mogę to chowam się przed dziećmi i płaczę, przeglądam zdjęcia i filmiki z ojczymem, a wieczorem jeżdżę wspierać mamę i nawet nieźle mi to na razie wychodzi. Nie wiem. Chyba to trzeba dzień po dniu jakoś próbować.

Niedawno, nagle, po tygodniowym przeziębieniu, zmarł mój ukochany ojczym. Mój ojciec był dla nas potworem, ojczym mi go zastąpił i tak nagle zmarł. Był młody. Jak dalej żyć? Jak spędzić święta bez niego? Zawsze nas odwiedzał. Nie jestem sama: mam rodzinę: męża, dzieci. Ale tak bardzo mnie to boli. Nie będzie przytulał moich dzieci, nie będzie wsparciem dla mamy.