Iskrzynka

Nie przepraszaj, to ja przepraszam. Zalało mnie w tej chwili uczucie takiej rozpaczy, że moja percepcja rzeczywistości jest chyba trochę zniekształcona. Nie umiem ani nad tą fala uczuć zapanować, ani sobie tego jakoś obiektywnie i racjonalnie poukładać, ani się zdystansować i sama już nie wiem, czy mam prawo do takich uczuć i czy czuję prawidłowo. Dlatego bardzo Ci dziękuję za ten post. Bardzo potrzebne mi były takie słowa. Jesteś bardzo mądrą i silną kobietą, podziwiam Cię. Jutro idę na kontrolne USG, a w poniedziałek wracam do pracy, może dzięki niej od tego wszystkiego ucieknę i nie zwariuję.

Trzymam mocne kciuki

Też miałam wątpliwości, pytałam nawet mojej lekarki, czy w ogóle ciążę biochemiczna brać pod uwagę przy takiej wartości, a ona mi powiedziała, że absolutnie nic nie można wykluczyć. Natomiast po dzisiejszej nocy, to już nie mam wątpliwości, że coś zdecydowanie się zadziało.

U mnie dziś 18 dpt, czyli jestem teraz w podobnym momencie, jak Ty byłaś wtedy. Historia z moją betą i pozytywnym testem ciążowym była naprawdę bardzo zagadkowa i w zasadzie nie miałam pewności, czy faktycznie doszło do ciąży biochemicznej, czy może jakoś pechowo się złożyło, że laboratorium coś pochrzaniło i jednocześnie testy trafiły mi się wadliwe, ale to, co przeszłam w nocy sprawiło, że nie mam już żadnych wątpliwości, zarodeczek na chwilę się zagnieździł, ale widocznie był wadliwy i się nie rozwijał, dlatego organizm musiał się go pozbyć. W naturze dzieje się tak podobno często i kobiety nawet nie zdają sobie z tego sprawy (chociaż mi nigdy nic podobnego, jak dzisiejszej nocy, się nie zdarzyło), ale gdy przechodzi się ten proces świadomie i widzisz naocznie, jak to, w czym mógł być zalążek Twojego dziecka, Twojego wielkiego niespełnionego marzenia i miłości, ląduje w toalecie, albo w koszu, jest druzgocące. Do transferu i tak nie mogę podejść w tym cyklu, ani nawet przygotować się teraz do testu be ready, muszę odczekać min. 1 cykl, więc zanim znów przyjdzie pora na kolejną próbę, będę miała chwilę czasu, by się po tym pozbierać i znowu nabrać sił. Dziękuję Ci za słowa zrozumienia i pokrzepienia. Było mi to teraz bardzo potrzebne.

Dziękuję, że podzieliłaś się ze mną swoim doświadczeniem, nie byłam świadoma, że tak to będzie wyglądać. Bardzo mi przykro, że znów będziesz musiała przez to przechodzić Życzę Ci, żeby to minęło szybko i żebyś sama się oczyściła bez żadnych dodatkowych komplikacji.

Dziewczyny potrzebuję się wygadać Dzisiejsza noc była dla mnie bardzo ciężka i chyba nie byłam do końca gotowa na to, co się stanie. Myślałam, że po odstawieniu leków, czeka mnie "miesiączka", może troszkę intensywniejsza, może ciut bardziej bolesna i tyle, ale czegoś takiego kompletnie się nie spodziewałam. Od wielu dni nic mnie nie bolało, przez cały czas od transferu nie miałam nawet odrobiny plamienia, więc nic nie zapowiadało, że coś się może zacząć, nawet już się trochę martwiłam, ile się to jeszcze przeciągnie, ale wczoraj po południu nagle poczułam skurcze macicy, poszłam do toalety i okazało się, że zaczęło się też krwawienie. Nie było zbyt obfite, ale już wtedy widziałam, że jest ono inne niż przy okresie. W nocy akcja rozkręciła się na maksa, obudził mnie straszny ból. Ogólnie miesiączki mam zwykle bolesne, ale ten ból z dzisiejszej nocy był inny, był taki, jaki pamiętam z porodu (gdzieś w skali 1-10 tamtego bólu, dziś był w okolicach 6, momentami nawet 7, ale charakter, przebieg bólu identyczny). Czułam nie tylko macicę, ale bolała mnie cała miednica, biodra, a przede wszystkim krzyże. Ale najgorsze było to, co zobaczyłam na podpasce. To był szok. Wydaliłam coś takiego, czego przez całe moje życie przy żadnym okresie nie widziałam, nawet jeśli czasem zdarzały mi się skrzepy. I wtedy poczułam z całą mocą, że faktycznie przez chwilę mogłam być w ciąży, a to, czego teraz doświadczam, to nie miesiączka, tylko wczesne poronienie. Gdzieś tam hipotetycznie brałam to pod uwagę, ale nie sądziłam, że na tak wczesnym etapie przechodzi się to tak intensywnie i że tak mnie to uderzy. W tej chwil nie czuję już bólu fizycznego (nie wiem, czy przeszło, czy działa wciąż Ketonal, który mąż przyniósł mi w nocy widząc, jak cierpię), ale psychicznie czuję się rozwalona. Wiem, że to coś, co zobaczyłam, to nie było moje dziecko, bo przecież na tym etapie było zaledwie maleńką kropeczką, ale jestem pewna, że gdzieś tam, w tej wydalonej przeze mnie tkance, ono było Dziewczyny po ciążach biochemicznych, powiedzcie, czy Wy też tak to przechodziłyście?

Ja miałam teraz też transfer 6-dniowej blastocysty i była podana tak, jak u Ciebie, czyli dzień włączenia proga, to był u mnie wtorek - doba 0, środa - doba 1, czwartek-2, piątek-3, sobota-4, niedziela-5 i poniedziałek- doba 6- dzień transferu. Ogólna zasada jest taka, że transfer jest po tylu dniach, ile ma zarodek, licząc w ten sposób, że dzień podania progesteronu, to doba 0, a nie 1 i Twój transfer też jest tak wyznaczony, sobota, to będzie 6 doba i taka blastocystę będziesz miała podawaną.

Boże, co za straszna czarna seria. Serce pęka dziewczyny . Bardzo, bardzo mi przykro

Dokładnie tak Kochana

Odpisałam Ci już ponad godzinę temu, ale najpierw post wisiał na różowo, a teraz całkiem znikł, więc piszę jeszcze raz. Do kliniki dzwoniłam w sobotę, ale powiedziano mi, że bez weryfikacji bety po min.48h nikt mi nic nie powie. Byłam na badaniu dziś rano, wynik będę mieć dopiero wieczorem, ale w międzyczasie robiłam testy sikane i ostatni był już bez drugiej kreski, więc sprawa jest raczej przesądzona. Nie mam pojęcia co się zadziało, bo gdyby piątkowy wynik był już spadkowy, to w sobotę wartość byłaby mniejsza, a nie większa, a wyszedł mi pozytywny test w domu. A jeśli beta dopiero zaczęła w piątek rosnąć, to jak to możliwe, że ruszyła aż tak późno? Tak czy inaczej przy tak małych wartościach na tym etapie nic dobrego, by z tego nie było, więc wolę już taki scenariusz, niż przeciąganie tego w czasie, późniejsze poronienie, czy ciążę pozamaciczną. Jennn, jak również Zuzanna., Gulia13, Strusio85, LuLa, d.o.r.k.a. z całego serca dziękuję Wam dziewczyny za wszelkie oznaki wsparcia, kciuki, za wszystkie dobre słowa, za Waszą wiarę i życzenia, by zdarzył mi się cud

Trzymam mocne kciuki

Dawno nie przeczytałam czegoś bardziej poruszającego. Napisałaś to z taką szczerością, trzeźwością umysłu i samoświadomością, mimo, że jesteś w samym centrum strasznie traumatycznego przeżycia. Mechanizmy obronne są jak tabletki przeciwbólowe, są potrzebne, żeby w najtrudniejszych chwilach przetrwać, ale w perspektywie długofalowej niszczą od środka. Dobrze, że myślisz o tym, by za jakiś czas udać się do psychiatry/psychologa, bo po czymś tak strasznym, trzeba o siebie zadbać, dać dojść do głosu i przepracować wszystkie ciężkie emocje, które na pewno gdzieś głęboko w Tobie są. Mam nadzieję, że już nigdy więcej Kochana nie będziesz musiała przez ten koszmar przechodzić. Jestem całym sercem z Tobą

Tak, to było to samo laboratorium.

Przedzwoniłam do kliniki i okazało się, że nie mam co jechać, bo dziś i tak nie robią badań, a poza tym chcą weryfikację po 48 h, więc na razie nic mi nie powiedzą, w niedzielę raczej nigdzie badania nie zrobię, więc muszę czekać do poniedziałku i z rana zrobić badanie, a potem do nich zadzwonić.

Na razie zrobiłam test sikany o czułości 10 i wyszła bardzo blada druga kreska. Na ulotce napisane jest, że wynik taki, należy interpretować, jako pozytywny. Czyli jeśli beta rośnie, a nie spada i mój wynik jest teraz w okolicach np. tych 10, to oznacza, że ryzyko ciąży pozamacicznej jest coraz większe Strasznie się boję. Moja lekarka jest na urlopie, nie odpisuje na maila, a ja nie wiem, co mam robić dalej. Chcę pojechać na dzisiejsze badanie do mojej kliniki, będzie wprawdzie w innym laboratorium, ale mam nadzieję, że ktoś mi może tam powie, czy faktycznie przy takich wynikach istnieje zagrożenie cp i co mam dalej robić.

Zgodnie z poleceniem miałam dzisiaj tj. w 11 dpt jeszcze raz iść na betę. Poszłam, traktując to jako formalność, jeśli w 8 dpt wynik bety był <2,3. Spodziewałam się, że wynik będzie taki sam. Ale niestety zaskoczył mnie. Dziś jest 6,27. Podane normy mówią, że brak ciąży jest przy wartości do 5. Czyli mój wynik jest wynikiem pozytywnym, ale bardzo, bardzo niepokojąco niskim. Jeśli to ciąża biochemiczna, to nawet się troszkę cieszę, bo to oznacza, że jestem o kroczek do przodu i tym razem coś się zadziało i mój organizm próbował przyjąć maleństwo. Niestety z obu dotychczasowych pomiarów nie można zaobserwować spadku, żeby potwierdzić biochem. Boję się więc, czy ten wynik nie zwiastuje ciąży pozamacicznej Jutro, jeśli mi się uda, zrobię kolejne badanie. Trzymajcie proszę kciuki

Gulia, nawet nie wiesz, jak mnie cieszy, że tym razem Ci się udało i jesteś w upragnionej ciąży. Wierze, że szczęśliwie dotrwacie z maleństwem do wyznaczonego terminu porodu, a potem, jak już przyjdzie na świat, to będziesz mogła godzinami patrzeć w oczy swojego małego cudu i będziesz w nim zakochana bez pamięci

Asiu, nie rozmawialiśmy o adopcji. Natomiast, jak rozmawialiśmy o ewentualności skorzystania z kd czy adopcji zarodka, to mój mąż wyraźnie powiedział, że chce tylko dziecka ze mną, albo wcale i jeśli nam się to ivf nie uda, to musimy się z tym pogodzić, więc podejrzewam, że do adopcji dziecka ma takie samo podejście. A ja? Dziś jak czekałam na badanie krwi w laboratorium, przyszła mama z kilkuletnim bobasem, a ja nie mogłam oderwać od niego oczu, które momentalnie zalały mi się łzami. Potem, jak już wróciłam do domu, to pomyślałam, że jeśli nie będzie mi już dane w życiu być matką, to chciałabym zaangażować się w wolontariat w domu małego dziecka. Chcę je tulić i dać im tyle miłości, ile tylko będą potrzebowały. Z całego serca życzę Ci, żeby następna procedura była dla Was szczęśliwa i dała Wam zarodek, który będzie tym jedynym, najukochańszym, Waszym małym wyśnionym maleństwem.

Luna, spójrz tak realnie: za 2 lata będę mieć 42 lata, jakie w tym wieku są szanse powodzenia ivf z własnych komórek jajowych, jeśli już przed 40-tką jest trudno? (Pytanie jest raczej retoryczne). Wiem, że chcesz dobrze, że chodzi Ci o to, żebym nie robiła sobie tej presji. Zgadzam się z tym, że bez niej jest lepiej i może być też skuteczniej, więc będę się starać z pomijać ten aspekt w mojej głowie, na tyle na ile jest to możliwe i skupiać się bardziej na tym co tu i teraz. Mam wciąż przecież 2 zarodki z tej procedury, więc cały czas jest nadzieja i to jest najważniejsze. Nie do końca natomiast podzielam Twoje zdanie, że należy zakładać, że będzie się próbować bez końca, albo do skutku, że nie należy ustalać sobie jakichś granic, a decyzje o odpuszczeniu są ograniczające i są wyrazem słabości. Prawda jest taka, że może by się nawet i chciało walczyć bez końca, ale pomijając aspekty przyziemne, jak finanse, natura tak nas skonstruowała, że nam na to nie pozwala. Więc zamiast zaprzeczać faktom, uważam, że na jakimś etapie należy stanąć z nimi twarzą w twarz i z się nimi pogodzić. Jak również z tym, że nie zawsze w życiu mamy, to czego byśmy chcieli. Pogodzenie się jest bardzo trudne, ale dla mnie to właśnie jest wyraz mądrości i dojrzałości. I jedyna droga do tego, by mimo wszystko żyć dalej szczęśliwie. Nie wiem w jakim jesteś wieku, ale podejrzewam, że jesteś ode mnie młodsza, tak jak zdecydowana większość z Was tutaj, więc w sumie to bardzo dobrze, jeśli na tą chwilę myślicie jeszcze inaczej, bo niezgoda, a nawet złość na taki los, daje Wam potrzebną energię do dalszej walki, pomimo nieraz bardzo bolesnych doświadczeń, a tylko dzięki niej mogą spełnić się marzenia. Ale Wy może macie na nią ciut więcej czasu. Ja już jestem na innym etapie po prostu.

Z pewnością los Cię nie oszczędza, ale mocno wierzę, że kiedyś te wszystkie cierpienia zostaną Ci wynagrodzone i będziesz najszczęśliwszą mamą najcudowniejszego dzieciątka na świecie. Tulę Cię mocno

Nie będzie więcej szans, bo: 1. Umawialiśmy się z mężem, że podchodzimy do jednego ivf, żeby spróbować wszystkich możliwości i jeśli się nie uda, to odpuszczamy - kiedyś trzeba powiedzieć sobie dość i pogodzić się z rzeczywistością. Poza tym jego też to wiele emocjonalnie kosztuje i chyba nie ma siły na więcej, choć stara się być twardy, a ja jego emocje szanuję i nasze umowy także. Sama też nie wiem, czy czułabym się na siłach zaczynać to wszystko od nowa. 2. Jest to dla nas bardzo duży wydatek i na kolejną próbę nie mamy środków, tym bardziej, że w moim mieście nie ma dofinansowań do ivf, a po skończeniu 40 lat nie mam też refundacji do leków. 3. Gdyby nawet pominąć kwestię finansową (nie wiem, zadłużyć się w banku) i z powodu mojego wieku, spróbować np. z kd, to i tak mój mąż się na to nie zgadza. Kiedyś mu powiedziałam, że jest taka możliwość, a on mi na to odpowiedział, że chce mieć dziecko ze mną, a nie z jakąś inną kobietą, której nawet nie zna. Sama też nie wiem do końca, czy potrafiłbym w pełni zaakceptować takie rozwiazanie. Adopcja zarodka tym bardziej odpada. 4. O naturalnym cudzie nie ma u mnie mowy, bo mam niedrożne jajowody. Może nie powinnam o tym myśleć, że to nasze ostatnie próby, ale to jest fakt i ciężko wymazać go z głowy.

Ogromnie mi przykro Strusio To straszne, że musisz przechodzić coś takiego. Trzymaj się, jestem myślami z Tobą.

Gladiola, czy klinika odpisała Ci coś w/s tego progesteronu? Strusio, co u Ciebie?

Ja też już coraz bardziej przychylam się do dwóch osobnych transferów. No i mocno rozważam konsultacje u innego lekarza. Na obecną chwilę szukam odpowiedniej osoby.

Wiem to Luna i na razie jeszcze nie straciłam nadziei, ani też nie panikuję. Tym razem udaje mi się posklejać szybciej niż po ostatniej porażce. Ból i żal powoli mijają, już je wypłakałam, już się z tym godzę i w tej chwili już bardziej skupiam się na przyszłości. Sporo rozmyślam, co zrobić, żeby kolejny raz skończył się inaczej. Na co mam wpływ, a na co nie mam i muszę to zaakceptować. Byłoby mi łatwiej, gdyby było wiadomo, gdzie leży źródło niepowodzeń, wiadomo byłoby, jak zaradzić, ale to jest tajemnica i to jest frustrujące. Szczególnie, gdy wiesz, że została Ci ostatnia szansa na dziecko, ewentualnie dwie ostatnie, jeśli zdecydujemy się podać zarodki jednak osobno. Ostatnia lub dwie ostatnie szanse w życiu.