Śliwkawkompocie

No spoko

Za pare lat zrozumiesz dlaczego to nie miało prawa wyjść i i dojdziesz do wniosku, ze w sumie dobrze się stało. a co teraz z Waszą „przyjaźnią”?

Jesteś pewny?

Choć niekoniecznie stracić ale kontakt pewnie zmieni swój dotychczasowy rytm

Wybadaj najpierw czy byłaby jakas szansa że odwzajemnia uczucia. Inaczej możesz stracić przyjaciółkę.

No tak. Dlatego napisałam że nie chcą (bo nie. Są różne powody etc), lub nie potrafią, bo są nieśmiali, lub także z innych osobistych powodów.

Jak otworzyć się na ludzi? Jak werbalnie i niewerbalnie pokazać chcieć nawiązania kontaktu, jak sprawić wrażenie osoby otwartej, miłej i empatycznej? Jak polubić ludzi? Mam dobre chęci, ale gdy nastawiam się na otwartą rozmowę z kimś, bez oceniania i odgórnego szufladkowania, to moja głowa jakby wariuje, nie mogę przestać skupiać się na dialogu wewnątrz siebie, zamiast na rozmowie z osoba która stoi przede mną. To męczy strasznie. Boje się zaufać komukolwiek, a bez zaufania raczej nie będzie możliwe otwarcie się na innych.. ale nie jest łatwo mi ufać. Czytam kazdy najmniejszy gest i spojrzenie i zawsze mam wrażenie , ze ktoś spiskuje przeciwko mnie, lub ma mnie za niepoważną i niegodną osobę do rozmowy, a to mnie zniechęca do nawiązania kontaktu. Może to wynikać z mojej niskiej samooceny. Ale jak wyjść z tego kręgu beznadziejności?

Robię tak - zmuszam się i jest ok pierwsze wymienione zdania, ale im dłużej to trwa tym bardziej niekomfortowo się czuje i przekłada się tez to na rozmówcę, wyczuwam , że on również „czuje w powietrzu” tą niekomfortową aurę i jest coraz gorzej bo mnie to zniechęca.

Po co się otwierać? Jeśli komuś to nie przeszkadza to jak najbardziej ok. Ale w moim przypadku, jest to bardzo utrudniające. Utrudnia mi to życie codzienne, nie potrafię zachować się w najprostszych sytuacjach życiowych wśród ludzi. Brakuje mi słów, błądzę wzrokiem, zabiera mi to bardzo wiele, i dużo na tym tracę. Żyje dla siebie i to jest najwazniejsze, ale nie oszukujmy się - jesteśmy stworzeni do tego by indentyfikowac się ze stadem. Czuje się tak wyalienowana wśród ludzi i im bardziej próbuje z tym coś zrobić - tym bardziej się gubię. Mam tego już dość , bo to nie jest normalne.

I tak, i tak. Nie chcą, lub nie potrafią znaleźć, bo są nieśmiali. Ale myślę, że nie ma na to reguły.

Mam podobnie wiec rozumiem przez co przechodzisz. Osoby które dają rady typu „wyjdź do ludzi to Ci przejdzie” po prostu nie pojmują jak w zasadzie taka „prosta” sprawa jest w tym stanie bardzo ciężka. wiadomo, ze izolowanie się od ludzi pogłębia problem, ale myślenie o tym, że TRZEBA wyjsc do ludzi bo inaczej zwariujemy w czterech ścianach, w momencie kiedy tak naprawdę nie mamy nikogo obok, budzi jeszcze większy niepokój. Sama się z tym mierze i tez myśle o terapii, ale póki co narazie nie mam do tego odpowiednich warunków. pozdrawiam;)

Stawiać granice. bycie w związku polega na byciu razem w jednej drużynie, a nie, że wszystko kręci się wokół jednej osoby.

Uważają, ze maja jakiś większy przywilej do życia, a tymczasem przyszliśmy na świat tą samą drogą i tą samą stad odejdziemy

Żeby potrafił słuchać, rozmawiać i żeby był empatyczny

Najpierw zapytaj samego_samej siebie co Ci w duszy gra i co Ci ciąży, a potem dopiero rozmawiaj z innymi.

Zrobisz co będziesz uważała za słuszne najlepiej podejdź do tego instynktownie. Z mojej perspektywy wiem, ze takie „duszone” w sobie sprawy sprzed lat bez rozwiązania ich źle wpływają na przyszłe życie i ogolnie zycie. Spróbuj przedstawić Twojej koleżance To jak Ty to czujesz itd, zrób do tego atmosferę szczerej rozmowy i wygadaj się. tzn ja bym tak zrobiła, jestem ostatnia osoba która komukolwiek doradza, ale tutaj myśle , ze tylko rozmowa może coś zdziałać.

Ja bym o tym powiedziała o tym co mi leży na sercu tej Przyjaciółce przy najbliższej okazji, nie duś w sobie tego. pewnie nie za wiele to zmieni , ale przynajmniej może Tobie ulży na duszy. a jeśli chodzi o sytuacje zeswatania ich to skoro już byliście po rozstaniu to on soboe może układać życie z kim chce , tak jak i Ty.

Jak w tytule

Taak.. najgorsze, ze ludzie nie potrafią samodzielnie myśleć, tylko powielają wszystkie te rzeczy dalej i dalej

Oo tak mnie również. Tzn wiem, ze na pewno jest między tym cienka granica, alkohol potrafi zrobić dużo złego z człowiekiem i myśle, ze dlatego większość ludzi jest na to przeczulona.

A ja uważam, że podarowanie listu ze szczerymi słowami wylanymi prosto z serca są bardzo wartościowe. Pokazują, że jesteśmy ważni dla tej osoby która nam go dała, bo włożyła swój czas i wysiłek by go napisać i ułożyć w ładny sens. abosultnie nie jest tak, że jest to przedawniony „zabieg”. Takie gesty nigdy nie przejdą do lamusa - wręcz przeciwnie.;) poza tym wiem , ze niektórym łatwiej jest przelać swoje myśli na papier jeśli chodzi o coś ważnego. mogą w ten sposób zawrzeć Wszystko co chcą przekazać bez pomijania żadnych ważnych rzeczy. takze Let’s go Men!

Edytuje bo źle zrozumiałam temat, sorki. Nie miej do siebie pretensji. Niczego złego nie zrobiłaś

Lekcja nr 2. Przestańcie wszystko i wszystkich tak szufladkować.. każdy bierze sobie kogo chce i może robić co chce i nie ujmuje mu z tego tytułu wartości jego osoby, dopóki nie krzywdzi innych. Więcej empatii, mniej oceniania

Tęsknota za Twoją mamą i myśli o niej odzwierciedliły się w Twoim śnie. Sytuacje z szyberdachem można logicznie wytłumaczyć, wszystko co automatyczne - lubi nawalać. Sama miałam tak kilka razy. Alee jeśli wierzysz w energię i życie poza śmiercią, zawsze możesz znaleźć medium. Tu już należy podejść na chłodno, ale znam kilka przykładów, gdzie w ten sposób osoby kontaktowały się ze zmarłymi członkami rodziny. Im to pomogło, wiec jeśli tak, to myśle, że spróbować nie zaszkodzi. Pozdrawiam i przesyłam dużo miłości

Baaardzo mi się podobają i zazdroszczę osobom o jasnym kolorze włosów, które mogą malować sobie włosy zmywalną farbą Np. Ja mam włosy czarne jak heban, a rozjaśniać mi szkoda