Iza35

Ktoś to jeszcze czyta ? Odezwijcie się. Chciałam popisać. Może jakieś nowości, informacje. Ktoś coś ?

Ciągle mówi że kocha ale jesli chodzi o jego syna (15 lat) z poprzedniego związku to on jest najważniejszy. Dzisiaj młody zadzwonił że jest z kolegą 3 km od domu i koledze popsuł się rower i żeby po nich przyjechal. No i pojechał zapakował rowery chłopaków i odwiózł ich po domach. Pojechalibyscie na jego miejscu? A gdzie jest ojciec tamtego? Druga sprawa gdyby padało była burza czy ciemna noc ale w środku dnia? Wkurzyłam się na niego a on nie widzi problemu tylko że ja mam problem. Moja wina że mój facet jest na każde jego zawołanie? Zawieźć do kolegów - zawozi, zawieść na piłkę, do fryzjera do.miasta bo u nas nie.ma dobrych fryzjerów -, proszę bardzo, zawozi. Dziś jednak już nie wytrzymałam. Zamiast gówniarze wziąć rowery i zapieprzac z buta to synuś dzwoni po mojego męża bo co oni teraz zrobią. A teraz w domu wielką obraża bo się przyczepiłam nie wiadomo do czego..no sorry. Mam rację czy nie?

Chyba taka jest hierarchia. Przypominam sobie jak ostatnio raka starsza znajoma która ma prawie 60 lat powiedziała że dla niej partnerzy jest ważniejszy niż rodzice. Co mnie wprawiło w osłupienie. Może nie rozumiem pewnych kwestii, albo tego jak to wszystko ma wyglądac. Z drugiej strony mąż też wiedział że odsuwając się od byłej żony odsunie od synam to czy nie został sam zamiast szukać partnerki i nie poświęcił się wychowaniu go jak jest najważniejszy?

Też tak myślę, ale co mam robić. Jak tylko młody coś powiem to mąż zrobi dosłownie wszystko. Przecież to widać. Kiedyś mu to mówiłam ale teraz to już przestaje powoli na wiele rzeczy zwracać uwagę.

Ok. Dziękuję

Nikt mnie tego nigdy nie uczył. Nie znam takiego modelu rodziny..teraz rozumiem, bo weszłam w związek powielając dzieciństwo cale życie na drugim planie. Tylko mi jest ciężko bo często mam objawy depresji. Kiedyś dawno chodziłam do psychoterapeuty, ale wtedy zmagałam się z bulimią, obniżone stany emocjonalne zostały jednak do dziś.

Wyjątkowy.. ok. Czyli nasze dziecko będzie zawsze na drugim planie. No to już po fakcie..

Jest jeszcze kwestia odwrotna. Mąż też jest strasznie zazdrosny o mnie o kolegów znajomych nawet jak miałam bliskie koleżanki. Przestałam więc mieć jakiekolwiek relacje ze znajomymi chłopakami. Kiedyś rozmawiałam teraz unikam żeby nie słuchać wyrzutow. Nawet z koleżanką zerwałam kontakt bo cały czas udowadniał mi że ona zły wplyw ma na mnie. Teraz widzę że to chyba źle zrobiłam. A więc on jest ok a ja nie?

Właściwie nie wiem czemu. Już długo tak nie było. Tak jakoś mi zaszło za skórę 3 raz w tym tyg młody coś chce a ja mam wrażenie że mój podświadomie próbuje się do niego zbliżyć żeby nie czuł się skrzywdzony jak się dowie że będzie.mial przyrodnie rodzeństwo. Boje się tylko że to nasze dziecko przez to będzie odtrącone... Dobrze powiedziałaś o przyjaźni tylko u nas przyjaźń jest najlepsza jak jesteśmy sami jak się otoczenie wtrąca to już problem.

Każda cała sobota. I cały czas razem przebywają. Mimo że większośc czasu siedzą po prostu przed tv objadając się niezdrowym żarciem. Ot co albo.moj coś robi a młody stoi obok i patrzy. I tu jest wszystko okay. Niech sobie będzie ale nie rób z dziecka ofiary,musi być samodzielne, to jakiś problem jakby z tymi rowerami poszli sami do domu? Wychowujmy te dzieci a nie żyjmy za nich bo oni sami zginą jak nie będa się umieli sobą zająć.

Wiecie co miłość jest do bani. Życie z facetami jest do bani. Ja go chyba w końcu zostawię, nie wiem czy byłabym w stanie ale niech każdy robi to co lubi. Będę sama będę szczęśliwa. Nie będę nikomu zatruwać życia. Po co sobie skakać do gardeł.

Nie wiem czy matka z nim spędza cały dzień 4 x w tygodniu. Raczej wątpię.

Wiecie jak to jest kochaś kogoś ponad życie nie widzisz jego wad nie widzisz otoczki. Myślisz sobie co tam, nieważne damy radę, byle razem i co? 11 lat razem a ja dopiero teraz zaczynam myśleć rozumem a trzeba było od razu to nie bo zaślepiła mnie.milosc a teraz płacz nad własną głupotą, ale co mam robić? Tylko on mnie tak wtedy kochał tylko on pomógł mi się pozbierać, chociaż było źle a teraz mnie odtrąca bo jestem mniej ciekawa i nudniejsza niż jego dziecko?

Myślę. Tylko obawiam się że tak nie będzie.

A ty jesteś popier***. Jaką żelazną ręką? Człowieku.

Wiecie tu już nawet nie o to chodzi. Jestem po prostu zmęczona. Praca mnie nie satysfakcjonuje, ojciec pije mama ledwo wyszła z raka, facet ma mnie widocznie w dupie a ja jestem sama i próbuje się żalić na forum, bo nie.mam do kogo. Co zrobić? Jak odważyć się zmienić coś w swoim życiu?

Ja też, ale nie mogę bo pracuje a nie mam za bardzo zastępstwa a ta praca jest mi potrzebna

On mnie nie kocha. Gdyby mnie kochał chociaż chciałby porozmawiać a nie szedł na kanapę spać. Czy to jest powód? Jutro jedziemy po jego syna, nie wiem czy psychicznie przeżyje ten dzień. Nie mam na to chęci. Jest mi smutno a nie mam gdzie iść. Po prostu jest mi przykro że zawsze syn a ja?

Każdy ma swoje zdanie a więc słucham dalej. To kim ja jestem dla niego. Może powinnam go olać zająć się sobą? Może za bardzo go kocham, bo jestem jedynaczką, nie mam za wielu znajomych bo niestety tak mi się życie ułożyło że same dramaty rodzinne za mną się ciągną i nieświadomie odsunęłam się od ludzi, bo zawsze czułam się gorsza? A teraz sobie nie radzę...?

Okay ja rozumiem tylko problem jest taki że młody nie przyjedzie od tak tylko w czasie widzeń, nie zadzwoni do ojca nie napisze tylko jak coś chce żeby zrobić albo kupić. Nie złoży życzeń z okazji urodzin. To jest spoko? Młody wykorzystuje sytuację a mąż tak, chce pokazać jaki to jest wspanialy a po za tym ma taką dobrą i z drugiej strony złą cechę, że musi pomagać. Z tego pomagania już dwóch znajomych straciliśmy którym pracę załatwił...super. nie?

A to ma tylko jedną rodzinę? A ja jestem w ciąży. I co? I kur** to tylko pierworodny najważniejszy? Ja rozumiem wszystko ale są pewne granice.