znów to zrobiłam

Ja tez dostaje po twarzy ze wszystkich stron, jestem za dobra i za bardzo sie wszystkim przejmuje.. Nie mialam latwego dziecinstwa, moi rodzicie sie rozwiedli, co bardzo przezylam, w mojej rodzinie jest mnostwo chorych relacji, nikt nie jest z nikim szczesliwy, i jest tez kila przypadkow nerwic, a wiec dochodzi genetyka... To wszystko ma ogromny wplyw na ten obrzydliwy nalog.

Psycholog by nam pomogl, to wiem... Nie od razu rzecz jasna, jest to dlugi, powolny proces.. Nie chodzi o samo gadanie z nim, do tego dochodza silne leki, czasem terapia grupowa.. Jak juz cos w tobie peknie, pierwszy raz poplaczesz sie przy kims obcym, ktos cie skrytykuje albo pochwali, to wtedy zaczyna sie dopiero ten proces.. Znam kilka osob z nerwicami, ktore przez to przeszly.. Znam alkoholika, ktory sie wyleczyl taka terapia... Ja wiem, ze mozna, chociaz tak jak piszesz - wszystko tak naprawde zalezy tylko i wylacznie od nas. Ale ktos musi nam pomoc. Albo cos, czyli w tym wypadku leki. Same juz chyba nie damy rady. Niestety.

Ahh dziewczyny :( Znowu tu wracam z podkulonym ogonem.. Pewnie te, ktore czytaja watek od poczatku, kojarza mnie, bo udzielalam sie tu dosc czesto. Niestety pomimo wielu prob, pomimo lepszych momentow, wracam do punktu wyjscia. I potwierdzam wszystko to, o czym piszecie - mam dokladnie tak samo. Czuje sie tak samo, robie to samo... co wy. I oczywiscie jestem tak samo dumna, zeby nie pojsc z tym do zadnego psychologa, choc nasz przypadek ewidentnie sie do tego nadaje (to jest po prostu nerwica natrectw).