z oczu rozciąganych płyną farbowane
indiańską wiosną rude łzy
miła wkłada sprężynowe ciało w bluzkę nagą
jeszcze ze strachu nie wydrżało
więcej to dopiero blisko – mało
czerwone morze ciche rózgi
garby wygładza
ptakowce gonią w skrzydłach bolesne
powietrza – całe opadło na kącikach ust
wytarte
których pieszczota zbudziła ze snu
sprzedajesz po omacku
w kroplach pustynnych piasków
jak przepaść przestworza filiżanek kawy
i zdaje się walczyć
i wypluć wijące z ciszy
kocha – znajdzie
blisko bo po złości
miła miluśka NIE proszę
nie odchodź
księżyc bez pół – słówek zapomina
co dusznym przewinieniem
zakaźnie zdobi twoje ciało i mój alkoholizm
