taka agaaa

Nicole rzeczywiście mamy odwrotnie. To tak bardzo boli, wszyscy mi tłumaczą, że ból zmaleje, że czas leczy rany. Potrafie się śmiać i być beztroska, lecz to tylko pozory. W sercu ogromna rana i ból. Przeżycia z tego roku zmieniły mnie, bardzo zmieniły.

Nicole mnie właśnie też moja przyjaciółka w tych chwilach zawiodła. Nie było jej przy mnie, choć mieszka za ścianą, gdy Mama złamała noge, potem gdy zmarła. No i jeszcze później, gdy dwa tygodnie po śmierci mamy trafiłam do szpitala z podejrzeniem raka. A właśnie w tych chwilach wspierał mnie mój Skarb. Ciesze się tylko z tego, że moja Mama poznała Go przed śmiercią.

Ehhh tak czytam Wasze wypowiedzi i dołącze swoją historie. Moja ukochana Mama zamrła 14 maja 2009. Złamała noge i była w ośrodku rehabilitacyjnym. Byłam u niej tego dnia wyszłam na busa o 16.30 a Mama zmarła dwie godziny później :( Zator tętnicy płucnej, umierała świadomie, prosiła żeby ją ratować bo ma dla kogo żyć. Ja mam 26 lat i byłam jej jedynym dzieckiem. Tak naprawde gdyby nie mój ukochany to chyba nie podniosłabym się z tego. Pewnie leżałabym na łóżku i patrzyła w sufit. Każde wspomnienie, słowo, rzecz wywołują u mnie łzy. No cóź nie będe się rozczulać bo siedze w pracy i się na mnie dziwnie patrzą bo łzy lecą mi ciurkiem.

Poznałam faceta na czacie trzy miesiące temu. Superm długie rozmowy na gg, przez telefon. Można powiedzieć że staliśmy się może nie przyjaciółmi ale bardzo dobrymi znjomymi. Jesteśmy sobą zafascynowani i coś ciągnie nas do siebie. Tylko boję się właśnie tego że spotkanie zmieni te relacje....