Jak porzucić

Hej Dziwna rzecz, ale może od początku... Poznałam go jak mieliśmy lat pietnaście. Ja panienak z dobrego domu, onczłowiek z marginesu... Wychowywana na dobra dziewczynke postanowiam mu pomóc wyjść z ,,bagna'' jak ja to mówiłam... Moja mam wierzyła święcie , że w pewnym wieku rola Matki Teresy mi zbrzydnie i w końcu zacznę dbac o siebie.. że ten związek sie skończy.. Jesteśmy już z sobą 10 lat ... z przerwami, które były zawsze inicjowane przez moją osobe... Moje uczucie dawno wygasło, nie kocham go, nie wyobrażam sobie żcia z Tym człowiekiem, nie podnieca mnie... Mam 25 lat - nie jestem brzydka, można powiedzieć że jestem atrakcyjna, skończyłam studia, robie doktorat on jest ślusarzem... Tak wiele razy próbowałam ten związek skończyc - i za każdym razem wracałam... Dlaczego? nie umiem sobie tego wytłumaczyć

Klasyczny przyklad. Ja tez poznalam kogos jak mialam 14 lat i bardzo sie zakochalam,potem mi przeszlo poznalam innego i za niego wyszlam.Zycie jednak jest wredne i szybko spotkalam tego pierwszego no i co ? Przec 12 lat z przerwmi bylismy kochankami,powiedzialam mezowi,chcialam odejsc ale nie zrobilam tego,zostalam. 2 miesiace temu wyjechalam na stale za granice(z mezem)kochanek zostal-po prostu od niego ucieklam bo to trwalo by w nieskonczonosc.Dlaczego? Bo tak jak Ty mam go w glowie od tak dawna ze nie pamietam co bylo przed nim.To totalne przyzwyczajenie i uczucie nad ktorym nie mam kontroli wiec wole trzymac sie z daleka.Tyle razy z nim zrywalam i zawsze wracalam, to tak jak by sie mialo brata blizniaka!

A moz to jest ten waściwy a Ty ze stachu przed otoczeniem na siłe próbujesz wybic go sobie z głowy? Nie rozumiem takich panienek!!!!!

ślusarz i doktorantka - to bez znaczenia. 10 lat? Brzmi znajomo. Tyle trwał mój związek, który zakończył się niedawno. Z mojej inicjatywy. Z tej "drugiej strony" wcale nie było takiego zamiaru. Oboje mamy ukończone wyższe studia i ustabilizowaną sytuację zawodowo - materialną. Ja po prostu przestałem ją kochać. Nie wiem dlaczego. Po prostu wypaliło się moje uczucie. Było mi tego strasznie szkoda, miałem ogromne wyrzuty sumienia. Moja była dziewczyna jest fajną, inteligentną laską, z dużym poczuciem humoru. Jej charakter i cechy osobiste zawsze bardzo mi odpowiadały - i tak jest nadal, tyle tylko, że - już jej nie kocham. Powiedziałem jej o tym dość niedawno i myślałem, że mi serce pęknie. Nie wiem, co ci napisać. Albo to przyzwyczajenie - jak napisała janett - albo może właśnie dlatego ciągle do niego wracasz, bo obawiasz się reakcji otoczenia ("zadziera nosa, przewaliło jej się w głowie, uważa się za kogoś lepszego"). Jeśli go kochasz - zostań z nim. Jeśli nie - rozstań się z nim na dobre i nie trać życia, bo nie da się go przeżyć na próbę.

Ja wiem dlaczego, bo mam prawie identyczną historię. Bo uzależniłaś się od miłości, od pomagania biednej duszyczce - bo wtedy czułaś się ważna, potrzebna, bo on cię TAAK kochał, był takim wiernym, wdzięcznym pieskiem u Twych stóp, więc ty go też TAAK kochałaś... Tak naprawdę oboje udawaliście przed samymi sobą. Czyż nie mam racji? Zastanów się dobrze. Ja do tego też dochodziłam 10 lat...

Kontunuując - doktorat też robiłam, przerwałam ze względu na jego plany (idź do pracy, miejmy już dziecko). Jego plan wykonałam, a mój poszedł w odstawkę. Teraz się rozstajemy. Zamierzam wrócić do doktoratu.

A o tym życiu na próbę, o którym napisał gość powyżej, to prawda, nie da się. Takie życie jest jak taplanie się w bagnie, wciąga, ale szczęścia w tym nie uświadczysz.