Miłośc w przyjaźni

Hej Wam... Jesli cos czujecie do Waszych przyjaciół, to powiedzcie to im... Nie ma chyba gorszego uczucia na swiecie niz niewykorzystana szansa:( Dziewczyny, owszem może Wasza przyjaźń runąć po tych wyznaniach, ale czy teraz to jest przyjaźń?? Przeciez nie jesteście szczere wobec nich i ich chronicie... Owszem, bardzo piękne postępowanie, ale nie chciałabym byc na Waszym miejscu kiedy sobie ułożycie życie, albo on sobie ułoży i wtedy dopiero bedzie Was stać na właściwe słowa... Mówię z własnego doświadczenia, niestety... Pozdrawiam serdecznie:)

6 rok przyjaźnię się ze świetnym facetem. Od kiedy oboje jesteśmy sami = wolni spotykamy się od czasu do czasu na kolacjach ("bo nie lubimy jadać sami"), w kinie ("bo mamy podobne poczucie humoru, wrażliwosci itp."), chodzimy razem na fitness ("skoro ćwiczymy oboje to dlaczego nie wspólnie?"), razem imprezujemy ("mamy wspólnych znajomych"), przychodzimy na imprezy i wychodzimy z nich ("bo przecież nie będziesz wracać sama")... mogłabym tak długo wymieniać. W każdym razie okres "większej zażyłości" trwa pół roku, pominę fakt, iż znajomi uważają nas za parę, a w ciągu tych 6 miesięcy podjęłam rozmowę "określenia naszych relacji i upewnienia się, że nie grozi nam uczucie" - to raczej ja bałam się kolejnego rozczarowania, ale usłyszałam, ze przecież wszystko jest pod kontrolą itp. Jednak komplementy, przytulenia, cielęce spojrzenie... nie straciły na intensywności. Po ostatniej imprezie mój "przyjaciel" został u mnie na noc i nasza znajomość została skonsumowana. Następnego dnia poleciał delegację... i cisza. Próbowałam zadzwonić - nie odbiera, napisałam maila - cisza. a ja jestem ZAKOCHANA i cholernie mi go brakuje, naszych przegadanych nocy, dotyku itp. Co o tym myśleć??? Gdyby to był "koleś z klubu" nie myślałabym wcale - ot, chciał - zabawił się i tyle, ale przecież do cholery mamy 30 lat, znamy się kilka, mamy wspólnych przyjaciół, więc takie "zabawy" raczej nie wchodzą w grę, a raczej nie powinny...