KOMU BRAKUJE SPOKOJU DUCHA I Z JAKIEGO POWODU?

I ciekawe, czy znajdzie się ktoś taki jak ja...

walcze o spokoj ducha caly czas, z roznym skutkiem :)

a co Ci nie pozwala go osiagnąć?

sama probuje dojsc do tego

Brakuje mi spokoju ducha :o a powodów takiego stanu rzeczy jest tysiące

Mi brakje spokoju. Chcę kochać i być kochanym, nie spocznę póki tego nie osiągnę :)

Nie zaznam spokoju poki nie napisze pracy magisterskiej:O

ja się boje chyba samotności podświadomie...mam wrażenie, że zwariuję wkrotce i to nie na zarty

spokoj ducha mam to samo uczucie :(

ze mna zle nie jest, po prostu juz taka natura outsidera, ale jesli masz z tym duzy problem nie wahaj sie i szukaj pomocy szybko

Mi brakuje bardzo. Niewłaściwy facet u boku i strach, że tak już będzie do końca życia to główny powód. Jest i kilka innych mniej ważnych.

tzn jakiej pomocy?

Kurczę, cieszę sie tylko, że nie jestem sama...

przyjaciol, bliskich, jesli nie masz takiej mozliwosci - pomocy specjalisty, mam nadzieje ze nie jest to u Ciebie stan permanentny, tylko chwilowy, co?

patrzenie na przyjaciol, ktorzy znalezli swoje polowki nie pomaga :( ja lubie polozyc sie sluchac muzyki i myslec duzo myslec, to pozwala zrzucic z siebie ciezar.

mi brakuje spokoju, poczucia bezpieczeństwa, szacunku, miłości. ja chyba też zwariuję. długo tak nie wytrzymam.

Odkąd rozstałam sie z chlopakiem po 5latach nie moge się uspokoić. Wiem, że straciłam ostoję emocjonalną, człowieka, który znał mnie najlepiej, który bez słow mnie rozumiał i przy którym znajdowałam spokój. Ale nasze drogi musiały się rozejść, choć ja wciąż nie mogę się z tym pogodzić od października. Boję się, że już nie znajdę takiej osoby, to już nawet nie o miłość chodzi, tylko o kogoś przy kim będę czuła się dobrze i spokojnie i komu nie będę musiała nic tlumaczyć, bo będzie mnie rozumieć.

niespokojny, masz rację, patrzenie na szczęście innym nie tylko nie pomaga, ale jeszcze bardziej w rozpaczy pogrąża. muzyki to ja też lubię posłuchać i nie wiedzieć czemu wybieram takie refleksyjne płyty, a może trzeba coś do tańca puścić i... wypocić? dałoby radę?

spokój_ducha, może nie wszystko przegrane? daj spokój, walcz, jeśli byłaś szczęśliwa.

też staje się outsiderem na maksa, choć ogólnie lubię samotność-cecha Koziorożców, z tym sama sobie nie radzę...

no niestety, on powiedział, że choć mnie kocha, to wie, że nie da mi tego, czego ja potrzebuję, poza tym teraz już jest z kims innym, Boże czy znajdę kogoś z kim będę spokojna!!

może by tak zalożyć jakieś stowarzyszenie szukających spokoju ducha, spotkać się, może by jakaś choć jedna para z tego wyszła. tylko cholera, gdybym to nie ja parę znalazła, to bym się chyba zalamała.

Samotności tez sie boje. Obawiam sie, że pewnego dnia mój facet straci w koncu do mnie tą anielską cierpliwość i zostawi dla kogoś kto ma poukładane w głowie. :o Zresztą jak tu można mówić o spokoju, jak ja nie wiem sama czego tak naprawdę w życiu chcę. Ciągle czuję jakiś niedosyt, zmieniam ciągle zdanie, mam szalone pomysły, tylko jak przychodzi czas na ich realizacje to jakoś brakuje sił i zapału. Mam tyle niedokończonych spraw, które sie za mną wleką.

spokój_ducha, faceci są nienormalni w większości. Jak to czego Ci nie da, skoro Ty się z nim tak dobrze czułaś? Może jeszcze powiedział, że nie zasługuje na taką kobiete jak Ty??? A jeśli tak, to na kogo zasługuje, na szmatę? Swoją drogą szybko się pocieszył. Czas zapomnieć. Nowy rok, nowe możliwości, bedzi lepiej.

najlepsze jest to, że mam wszystko dosłownie, nic mi nie brakuje i co niektorzy mówią, że gdybym miała powazniejsze problemy tzn. finansowe i tego typu, to nie miałabym czasu na tego typu rozkminy. Ależ mnie to wyprowadza z równowagi.

dla mnie miłość jest wazniejsza od pieprzonych pieniędzy. nawet jesli kąpałabym się w forsie, to po co mi to jesli byłabym sama? bez sensu

No właśnie, mam to samo, w sumie niczego mi nie brakuje, ale...

laheya, bo on był dla mnie dobry, ale byl bardzo nieodpowiedzialny i ciagle pakował sie w klopoty, mial lekcewazacy stosunek do ludzi, do pracy, uwazał, że nic nie musi i ze wszystko mu sie nalezy, bo rodzice są bogaci. Nie mniej jednak mnie traktował dobrze. Po prostu ja nalegałam, żeby wydoroślał. Dużo chciałam w nim zmienić, ale tylko dla jego dobra. A on nie chciał dorośleć. Ale wiem, że mnie kochał i rozumiał. Tylko poszło mu cisnienie. Teraz go nienawidzę. Popadłam w nerwicę przez niego dosłownie. I nie przetlumaczę sobie, że nie jest i nie był wart. Nawe śni mi sie często, co już naprawdę mnie załamuje. Ale to chyba dlatego, ze myślami wracam do niego, bo nie mogę znaleźć nikogo, kto by mi pasował.

ja tez wszystkim tlumaczę, że gdybym miala nawet klopoty finansowe, a w domu swojego anioła, to wszystko bym zniosła...śmieją się tylko...idioci

mało czasu od października minęło, daj sobie go więcej. mi się ostatnio 9 lat zycia spieprzyło. poczekam, może doczekam.