Uwolniłam sie od przyzwyczajemnia, to już jest koniec

Mamy dziecko 2 letnie od 4 czy nawet 5 lat bylismy razem (bylam z rozwodnikiem),obiecywal zlote gory, ale zawsze jemu cos stawalo na przeszkodzie. Nie pomagal przy dziecku-nadal nie pomaga-nie karmi nie przewija nie kąpie!!!Nie uznaje moich znajomych nazywa ich grzecznie mowiac wiesniakami, ktroych nie zyczy sobie abym sprowadzala do domu. Nie utrzymuje kontaktow z jego rodzicami- sa obrazeni na niego ze odszedl od pierwszej zony. Potrafil zostawic mnie w zaawansowanej ciazy jak worek ziemniakow u rodzicow i odejsc.Zadzwonil tylko,ze nie mozemy byc razem bo jego mamusia wpadla w depresje! Podczas kłótni miedzy nami potrafił mnie zdradzic z byłą żoną..... Ale i pomagal przy gotowaniu, sprzatal, nauczylam go prac i prasowac.... Ciagle zwlekal z decyzja o slubie, ustalilismy,ze na swieta bedziemy sami i porozmawiamy. No to zaczela sie od słów: "tak za kilka miesiecy pojdziemy do notariusza-chce intercyze"....powiedzialam dziekuje NIE. Juz nie mam sil czekac a w glebi duzy wiem ze nigdy nie zostane nie ma juz szans aby miedzy nami bylo dobrze... Nie mam depresji, ale jestem wykonczona psychicznie......