nie lubię swojego życia-

błekitna- ja bym wiele dała by miec duzo zajęc i się nie nudzic. Chyba to z nudy tak sie dzieje i dołujemy się. Ty przynajmniej masz mozliwośc iśc gdzies z przyjaciółmi a ja jestem domator, nie mam z kim iśc i za co. siedze w domu jak truteń. dom i praca.

Widzę,że nie jestem wyjątkiem. Nie lubię życia, ani swojego, ani żadnego. Nie zgadzam się życiem ideologicznie :). Żałuję, że nikt mnie nie zapytał, czy chcę żyć, zanim przyszłam na świat. Z moją obecną wiedzą wybrałabym nieistnienie. I byłby to mądry wybór. Co zabawne, ja wcale nie mam depresji. Kiedyś miałam, więc wiem co to jest. Nawet żałuję, że nie mam, bo deprechę da się leczyć. A to, co mam teraz nie kwalifikuje się na jednostkę chorobową. No chyba, że dramatycznie niski poziom energii życiowej jest uleczalny. Mam siłę, zdrowie, urodę, młodość nawet i cudowne dziecko. Bóg mi poskąpił "tylko" radości życia. Nie jestem załamana, zestresowana. Ja po prostu wzdrygam się przed przejawami życia w których muszę brać udział. Mierzi mnie wszystko- to że trzeba wstać o tej i o tej, to, że trzeba się uczesać w określony sposób, że trzeba odbierać telefony, szczebiotać do słuchawki, zrobić zakupy, obiad itd. Wszystkie te rzeczy są bezsensowne. Udawanie normalnej dobrze mi idzie-muszę udawać, żeby się nikt nie martwił. Ale udawanie też męczy. I czasem muszę się wyłączyć. Wyłączyć telefon, olać wszystko, poszukać w necie innych ludzi, którzy też muszą żyć, choć ich to nie cieszy.

Jebać Ci się chce i to wszystko!!!

Swego czasu nachodziły mnie myśli samobójcze. Moja pani psycholog nawet zasugerowała, że może niezbędna być wycieczka do szpitala.. Nie wiedziałam co mam zrobić ze swoim życiem.. Z jednej strony wiedziałam, że mogłabym je wspaniale wykorzystać, pójść na studia, zostać inżynierem, mieć dobrą pracę i podróżować z mężczyzną mojego życia. Z drugiej strony wydawało mi się to niemożliwe. Można to przyrównać do pięknego krajobrazu. Co innego być gdzieś na Karaibach i pluskać się w lazurowej wodzie, a co innego mieć tylko nieostre zdjęcie z komórki. A tak od zawsze wyglądał kontrast pomiędzy moimi planami i marzeniami, a rzeczywistością. Byłam w czarnej dziurze, z której nawet światło nie mogło sie wydostać.. wtedy natrafiłam przypadkowo na stronę http://energiaduchowa.pl i zamówiłam kilka sesji oczyszczenia aury. Rezultaty przerosły moje oczekiwania! Zaczęłam w końcu wierzyć w siebie i spełniać swoje marzenia. W tej chwili uważam się za osobę szczęsliwą z naprawdę wspaniałymi perspektywami na przyszłość.

Moim zdaniem powinnaś wybrać się do psychologa!Nie ma się czego obawiać czy wstydzić.Warto korzystać z pomocy specjalistów!Ja swego czasu korzystałam z pomocy pani Jolanty Szczepaniak.Gdyby nie ona nie wiem co by było ze mną..wyciągneła mnie z głębokiej depresji i dzięki niej od jakiegoś czasu żyje jak normalny człowiek!