Samotna w wielkim mieście

Mimo dojrzałego wieku i wydawać by się mogło, że zycie mam ustabilizowane jest coś, co sprawia, że czuje sie samotna... I tak jak w słowach piosenki K. Krawczyka "...Jak wzniecić blask, ktory dawno zgasł ? Jak ocalić ginący czas ? ..." Drogie Panie...czy Wy też miewacie takie stany psychiczne ? Czy takie stany sa tylko domeną pań ? Jak sobie z tym radzicie ?

masz pracę? masz przyjaciela albo kogoś do pogadania?

nie pracuję...ale nie jestem samotna....tylko ta stagnacja mnie przeraża :(

no to co robisz całymi dniami? jesteś mężatką? wychowujesz dzieci? to ci wtedy powiemy, czy twój stan jest normalny. Bo jeśli mieszkasz sama w "wielim mieście", nie masz rodziny i do tego nie pracujesz, tylo siedzisz calymi dniami w domu - ja w takiej sytuacji wytrwałabym może miesiąc .

Tak...mam troszkę latek...dzieci odchowane /daleko ode mnie/. Kiedyś miałam marzenia, ktore teraz staram sie realizowac...ale nie o to tu chodzi. Czuję się samotna, bo oddalamy się z mężem od siebie. Nie mamy romansów na boku ale nie jest tak jak kiedys. Brakuje czegoś - może wzajemnej fascynacji ?...Zbliżenia erotyczne nie dają mi satysfakcji, choć nie mysle, że to jest główną przyczyna. Mąż stał się przyjacielem...i ojcem naszych dzieci. Czuję się jeszcze młoda duchem. Czy reszta mojego życia upłynie w stagnacji ? Nie chciałabym skrzywdzić męża, bo na to nie zasługuje. Wiem, że mnie kocha. Zreszta, mysle, że nie stać mnie na jakiś romans... Co robić, by dalsze zycie nabrało blasku i sensu ?