terapia dla jąkających się

Moja siostra się jąkała od dziecka, ponad rok temu pojechała na terapię do Kołobrzegu, która polega na tym, że człowiek przestaje mówić na ok.tydzień i potem uczy się od nowa, tzn. wymawiać samogłoski, spółgoski itp. Najpierw zaczyna mówić bardzo wolno, pomagając dłonią, a dokładniej palcami przyciskając do uda przy wymawianiu sylab. Z czasem terapeutka zmienia tempo mówienia na coraz szybsze. Teraz moja siostra mówi już szybszym tempem, choć mimo wszystko da się jeszcze zauważyć różnicę w normalnym mówieniu (choć ja na to już nie zwracam uwagę, bo się do tego przyzwyczaiłam i jest to dla mnie bardzo naturalne). Jednak przez to, że tak długo się jąkała jest dosyć nieśmiałą osobą, nie ma w zasadzie znajomych. Chciałam zapytać czy ktoś z Was uczęszczał bądź uczęszcza na taką terapię i jak sobie radzi z tym? Czy rónież czuje się zagubiony czy raczej nie ma to dla niego żadnego problemu?

kochana, to że Twoja siostra się nie jąka to wielki sukces:) tylko jedna trzecie jąkających się ma szansę na powodzenie działań teraputycznych. nieśmiałość i zakompleksienie to ogromny problem osób z tą wadą wymowy. walczcie z tym. poznaj ją ze swoimi znajomymi, pomóż jej zapisać się na jakiś kurs lub np. do klubu fitness żeby mogła poszerzyć grono swoich kolegów i koleżanek. powodzenia i gratulacje.:)

może jeszcze napiszę, że miałam kiedyś kolegę, który się jąkał. przeuroczy chłopak, ale potrafił łamać lody (i swoje kompleksy) mówiąc rozmówcom, że jest nieśmiały:D niestety kontakt się zerwał, bo kolega wyjechał za granicę.

dzięki eee tam:) a swoją drogą ten Twój kolega naprawdę musiał być urzekający :D oby takich było więcej:D

uczęszczałęm na tą terapie, ale nie pomogło. oczywiscie, jak sie mówiło wolno i z pomocą ręki to sie nie jąkałem, ale z czasem jak wracało sie do mowy w normalnym tepie to jąkałem się dalej. z zakompleksieniem i zamknieciem w sobie to prawda, mam z tym problem.

Gdy byłem mały (podstawówka) potrafiłem się porządnie jąknąć ;) Do tej pory pamiętam chociażby dyskusje na fizyce czy historii, gdy chciałem coś powiedzieć i po prostu nie mogłem wypowiedzieć tego słowa. Aczkolwiek czasami można samemu sobie pomóc. Ja na przykład nauczyłem się przez to baardzo szybko wymyślać kilka wariantów na przekazanie tych samych myśli - teraz mi to pomaga, potrafię być bardzo elastyczny podczas rozmowy :) Aczkolwiek od czasu do czasu (kilka razy na rok) zdaża mi się "zaciąć". Gratuluję kuzynce ;)

Moja córka się jąkała od trzeciego roku życia. Były takie momenty jąkania, że bała się wogóle mówić i poprostu nie mówiła. Nie dałam za wygraną, postanowiłam, że muszę dziecko z tego wyciągnąć. Chodziłam do specjalistów, ale jakoś marne były efekty terapii. Sama wymyślałam terapię. Spiewałyśmy. Godzinami i całymi dniami śpiewałyśmi. Nawet jak chciała mi cos powiedzieć, to mi to wyśpiewywała. Potem, kiedy mówiła, cały czas zwalniałyśmy tempo mowy. No i to przyniosło efekty. Moja córka jest już dorosła i nie ma problemów z mówiniem, choć czasem się zacina, ale nikt tego nie zauważa. Jest osobą otwartą, ma dużo znajomych. Zawsze jej mówiłam, że jest taka jak wszyscy, że ma taką samą wartość. A jesli sie komuś nie podoba jej sposób mównienia, to znaczy, że nie zasługuje na miano jej przyjaciela.