dlaczego się nie chce ze mną ożenić??

witam wszytkich!!! jestem iza-mam 27 lat i mam taką nietypową sytuację...a mianowicie: spotykam się ze swoim chłopakiem juz od 4 lat i jakby się wydawało czas najwyższy na ślub,ale tutaj pojawia sie problem...ja pracuje już zawodowo,chłopak mój niestety jeszcze studiuje i jest na utrzymaniu rodziców (jest w tym samym wieku co ja,ale późno zaczął studia,a jeszcze 3 lata studiowania przed nim)....tak więc sytuacja jest nieciekawa-tymbardziej ze ja nie jestem w stanie utrzymac nas obojga(mieszkam z rodzicami)..ale nie to jest najważniejsze..ostatnio przeprowadziłam z nim poważną rozmowę na ten temat i dalej nic nie wiadomo..on stwierdzil że nie ożeni się ze mną przed ukończeniem studiów i że NICZEGO NIE BĘDZIE MI OBIECYWAŁ-BO NIE WIADOMO CO SIĘ WYDARZY-jak to usłyszałam nogi mi się ugieły...nigdy nie spodziewałabym się czegoś takiego-cały wolny czas spedzamy sobą,jest czuły i opiekuńczy.... więc myślałam,że mnie kocha....już sama nie wiem co o tym myśleć...jedno wiem napewno-kocham go nad życie,ale nie chcę czekać kolejne kilka lat po to aby powiedział mi że już mnie nie chce..proszę poradźcie mi co zrobić,bo jestem zdesperowana...

tu nic nie wiadomo...wszystko od Was zależy...a nie od nas

ajak sobie wyobrazasz wasze zycie po slubie?gdzie byscie mieszkali, jak byscie sie utzymywali,oplacal racunki?

sama mowisz ze syt jest nieciekawa i ze bys nie byla w stanie was utrzymac

myslę ze moglibysmy na poczatku liczyc na rodzicow...

Ja przeprowadzałam podobną rozmowę po 5 latach związku i tez niby kochał, ale o poważnej rozmowie to pomarzyć można było. Wydawało mi się, ze nie umiem i nie zdobędę się na ostateczny krok, jak usłyszę coś w tym stylu, co ty usłyszałaś. U nas dodatkowo oboje pracowaliśmy już i naprawdę mieliśmy niezłe warunki na założenie rodziny. JA do niczego nie zmuszałam go, tylko zapytałam, czy wiąże z tym związkiem jakies plany na życie, czy nie. Odpowiedź nie była jednoznaczna, więc po zastanowieniu się pomyślałam, ze nie mam czasu czekac kolejne 5 lat na decyzję i tkwić w czymś, co najwyraźniej różni się celem dla niego i dla mnie. Zerwałam. Bolało, płakałam, ale wiedziałam, ze brnięcie dalej nie ma sensu, skoro to nie miało przyszłości. On nie bardzo ciągnął do żeniaczki, a ja chciałam mieć meża, dzieci. Więc skoro te cele się rozmijały, uważałam, ze najrozsądniej będzie podjąć taka decyzję. Zmuszać, ani szantażować tez nie chciałam w kwestii "albo w tę, albo we wtę". Sama zdecydowałam, ze nie bedę zmuszać i najlepiej będzie jak każde z nas pójdzie własną drogą i będzie robiło to, co chce. Puenta tego - po dwóch miesiącach poprosił o spotkanie, wiem, ze nie było mu w tym czasie łatwo, kiedy mnie widział, okazało się, że jestem kobietą jego zycia i dotarło do niego, czego chce. Oświadczył się z własnej nieprzymuszonej woli. Dzisiaj jesteśmy 3 lata po slubie i oczekujemy dziecka, no i jesteśmy bardzo szczęśliwi. Ja wtedy miałam 26 lat, a on 28.

liczyć na rodziców...ehhh może lepiej zmienić pracę...?? i się usamodzielnic

ale on moze niechce liczyc na rodzicow skoro s

skoro jeszcze studiuje

ale ja w sumie nie wiem,czy to tylko o kwestie finansowe chodzi...,a moze jest jeszcze jakis inny powod,a on po prostu nie chce sie przyznac

a ja naciskami próbuje rozmawiać-tak jak w Twoim przypadku nigdy nie ma jednoznacznej odpowiedzi...on twierdzi ze nie moze teraz o tym myslec-ze najwazniejsze sa studia,zbyt wiele lat zmarnowal na nic nie robienie i teraz musi to wszystko nadrobic,ze bez tego nie ma zadnej mozliwosci uwolnienia sie od rodzicow i bycie samodzielnym...

studia to dość mocny argument, trudno z tym dyskutować.

trudne są związki gdy się nie jest na tym samym etapie życia. mam koleżanke która m podobnie ma 25 lat, pracuje jest niezależna, jej chlopak ma 24 lata, dopiero jest po 2 roku studiów i utrzymują go rodzice.

aniu!!no i jak w ich przypadku sprawa wygląda??

on zamierza studiować jeszcze 3 lata dziennie, a więc nie pójdzie do pracy, no i jeszcze mało tego teraz zaczyna zaoczne studia( rodzice dają mu kasę) i zamierza jakoś wiązać koniec z końcem żeby je skończyć. ona mówi, że sama nie wie co będzie z tym związkiem, bo 3 lata to jest cholernie dużo

właśnie...gdybym tylko miała pewność,że bedzie ze mną po studiach-poczekałabym....a tak to nie wiem czy jest sens czekać-po studiach może się okazać ze nie ze mną chce byc do końca życia...a jak wiadomo kobiecie bardziej się śpieszy-z wiadomych powodów...

ale z drugiej strony nie wyobrazam sobie życia bez niego....

no tak, znaczy ona to jeszcze nie myśli o małżenstwie, no ale to nie znaczy że za rok nie będzie o tym mysleć, a on będzie jeszcze na studiach. poza tym on jest taki bierny, w czasie wakacji mógłby pracowac, nawet wyjechać za granice, a on nie, w sumie facet ma 24 lata i nie bierze się kompletnie do żadnej roboty

no i ta bierność też ją wkurza

dziewczyno nie wpędzaj sie w lata!!!!!!!!!!!!!!!!!!

też nie chce się zadeklarować, a zajął dziewczynie już 8 lat. Dlaczego tak jest? Są właściwie dwa powody: - strach przed obowiązkami zwłaszcza finansowymi gdyby było dziecko (nawet jedno). Brak pragnienia by mieć dziecko, no może kiedyś (za 10, 15 lat?), niechęć do odpowiedzialności. Strach tym większy że ona pragnie dziecka i normalnej rodziny już teraz, nie chce czekać bo skończyła 30 lat. -drugi powód jest chyba jeszcze istotniejszy . On nie kocha jej zbyt mocno, nie jest to dla niego BIG LOVE, ale bardzo ją lubi, lubi być z nią, i chce aby była szczęśliwa. Nie wierzy że spotka miłość w której będą fajerwerki i iskry (wtedy uwierzy że to jest miłość), nie chce zaakceptować takiego spokojnego uczucia jakie ma do tej dziewczyny i uwierzyć że to jest miłość. I jeszcze gdzieś głęboko tkwi w nim pamięć, taka trwała rysa o pierwszej miłości, coś co nie pozwala mu w pełni pokochać .

wcale to nie jest takie łatwe....co powinnam zrobić??przeprowadzałam kilka razy podobne rozmowy i zawsze sie to kończyło stwierdzeniem-ze on chce zebym byla szczesliwa,jest mu ze mna dobrze,ale na chwile obecna nie moze nic mi obiecac i nic deklarowac...

ma duży atut że jest z Tobą szczery i mówi co czuje. ta koleżanka jest z chłopakiem ponad rok, no i jeszcze rok temu mówiła że bedzie z nim choćby miała tyrac na nich oboje, bo bardzo go kocha. tylko że minął rok i już tak nie mówi, miłość miłością, ale na dłuższą metę liczą się sprawy dnia codziennego.

wiem,wiem...ja tez jestem w stanie dla niego wiele poswiecic-mogłabym pracować na nasze utrzymanie i czekać,czekać,ale czy warto i gdzie są tego granice.... ach jak ja zazdroszcze tym wszystkim którzy mają proste,poukładane związki...

:(

zresztą facet utrzymywany przez żonę, to chyba zbyt komfortowo się nie czuje. wiesz ten argument ze studiami jest bardzo mocny, także na prawdę to może być dla niego główny powód,

ja juz sama nie wiem...stawiac sprawe na ostrzu noza-ale wtedy skonczy sie tak ze on i tak sie nie zdeklaruje,a mnie nie pozostanie nic innego jak odejsc od niego....a moze czekac cieszyc sie tym co jest,nie nalegac na zadne deklaracje-bo rezultat bedzie calkiem inny...jestem w kropce...

rozumiem że bardzo Ci na nim zależy. jeśli tak, to chyba nie pozostaje Ci nic innego jak czekać i być z nim

chyba masz rację...dziękuję....

tez mam podobna sytuacje i chetnie przeczytalam te wypowiedzi...