jak żyć bez zaufania do ludzi i do siebie?

mam dzisiaj zły dzien i pełno watpliwosci i głupich mysli w głowie..czasami się boję, ze zwatpie we wszystko co jeszcze trzyma mnie w swiecie\" normalnych\". Zastanawiam sie, czy możliwe jest życie, gdy człowiek nie potrafi zaufać drugiemu człowiekowi, bo boi sie zranienia,rozczarowania..Nie ufa, nie chce ufac,\"bo tak bezpieczniej\". Bo jakie jest kryterium, które klasyfikuje ludzie na tych\" godnych zaufania\" i niegodnych..? I kwestia zaufania we włąsne osądy..\"bo CZUJE, ze tej osobie mozna zaufac..\"czy to wystarczające, by obdarzyc zaufaniem? Boej sie, ze nie da sie zyc w ciagłum strachu przed popelnieniem błędu, złym osądem, przed zranieniem ze strony drugiego czlowieka. ciągłe podjerzewanie innych o złe intencje, o złe zamiary, trzymanie ludzi na dystans, niedopuszczanie innych poza taką \"bezpieczna\"granice\". Trudno zaufać innym, skoro i sobie teudno uwierzyc. Boje sie, ze tak sie nie da. Bez sensu:(

bo z takim myśleniem,to żeby nie zwariować najlepiej dać się gdzieś zamknąć i w samotności przeżyć życie, a tak się nie da trzeba mieć zdrowy dystans do innych i do siebie, zdrowy

jedno ryzyko: zyc... Brak zaufania jest korzystny ale tylko do pewnego stopnia... Jesli nie akceptujesz siebie samej, to bedzie ci ciezko.

nie potrafie siebie zaakceptowac. to bardzo trudne.wiem, jak jest ciezko, bo tego doswiadczam. Zastanawiam sie tylko jak dlugo tak mozna, zanim to wszystko p oprsotu sie nie rozpadnie.. dziekuje za odpowiedz na mój post. napisałam go troche po to,zeby jakos "zmaterializowaC" mysli, i moze "odciazyc sie" choc w jakis sposob. pozdrawiam