czy to koniec mojego związku??psychoza

Jesteśmy razem 4 lata, wychowujemy razem mojego syna, on jest 16 lat starszy.... Na początku myślałam że jest najcudowniejszym prezentem od życia. Byłam zakochana do szaleństwa, szczęśliwa, ślepa. Po roku dowiedziałam się o pierwszej znajomości, odeszłam, wóciłam, potem kolejne czasem przelotne czasem trwające dłuzej romanse. Czasem odchodziłam ale zawsze wracałam jak dobrze rzucony boomerang, bo gdy coś się psuło przysięgał że już jest pewny że kocha tylko mnie.... Wierzyłam...jak jest teraz nie wiem, nie interesuje mnie to, czasem przeczytam jakiegoś smsa, zaskoczę go w objęciach innej w klubie w którym jesteśmy razem...Nie robię nic. W domu traktuje mnie najgorzej...Choć czasem zastanawiam się czy nie wyolbrzymiam. JEst agresywny, krzyczy z byle powodu...Właściwie krzyk stał się jego metodą na komunikowanie się, jest wulgarny, wciąż mi powtarza że jestem do niczego, że jestem beznadziejna, że bez niego zginę, nie poradzimy sobie i wylądujemy w rynsztoku... Moją potrzebę bliskości i miłości zaspokaja gadżetami i prezentami, które mają mi uświadamiać, że moge to wszystko stracić... No cóż każdego dnia boje się o to co będzie? Czy zrobi mi awanturę o fryzurę, czy dowiem się o kimś nowym...a może doprowadzi mnie do łez wmawiając że jestem nikim. Czy go kocham? Nie wiem... Nie potrafie odejść, ze względu na syna, wolę się dostosować, milczeć i zachłannie cieszyć się każdym przejawem jego dobroci i czułości... Ale z drugiej strony nie wiem jak długo jeszcze tak wytrzymam...czasem mam wrażenie że odchodzę od zmysłów...Zanim go poznałam byłam piękna, młoda i szczęśliwa a teraz...