Nie wiem czy potrafię nadal kochać człowieka, który swiadomie mnie krzywdzi

Jesteśmy razem od wielu lat. Od dawna marzyłam o pierścionku zaręczynowym i pięknym ślubie w białej sukni. Od kilku miesięcy nareszcie mam ten wymarzony pierścionek i planujemy ślub w przyszłym roku ale jakoś nie potrafię się z tego cieszyć. A wszystko dlatego że on jest w Anglii a po naszym ślubie mam do niego dołączyć. Spędziłam z nim w tym kraju rok a teraz wróciłam żeby skończyć studia. Tam pracowałam, gotowałam obiady i nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Mimo to, że byłam z ukochanym człowiekiem, nigdy nie czułam się tak strasznie samotna jak wtedy. Dla mnie przez całe życie najważniejsze było mieć przyjaciół, a niebawem muszę ich wszystkich zostawić by być z człowiekiem, który nie chce wracać do kraju, do miasta, które ja tak bardzo kocham. W moim mieście jest całe moje życie a tam umieram. Anglicy spędzają wolny czas w pubach, którym daleko od polskich lokalików a Polacy pracują od świtu do nocy i nie mają czasu na pierdoły. Ponad to w Anglii przez cały rok jest jesień a ja kocham słońce i nie potrafię bez niego żyć. Wynajmujemy mieszkanie w paskudnym, typowo przemysłowym mieście, gdzie jedyną rozrywką są zakupy albo siedzenie w tych zasyfiałych pubach. Trochę rozumiem, że narzeczony nie chce tu wracać ale nie rozumiem, dlaczego nie chce spróbować tutaj żyć. Owszem tam dobrze zarabia i problem braku pieniędzy nie istnieje, jednak nie potrafię się pogodzić się z tym, że pieniądze są w życiu najważniejsze. Nienawidzę tego cholernego kraju i całego tego miasta tak bardzo, że będąc tam z ukochanym bardziej tęsknie za domem jak będąc w domu za ukochanym. Przeraża mnie cała ta sytuacja. Chciałabym aby nasz ślub i wesele były najwspanialszym wydarzeniem w moim życiu ale jestem pewna, że świadomość opuszczenia wszystkiego co kocham zaraz po uroczystości po prostu ją zniszczy. Cały ten wyjazd wszystko niszczy a przede wszystkim mnie i nas. Nie wiem, czy potrafię go nadal kochać ale nie wiem też, czy potrafiłabym bez niego żyć. Jestem zrozpaczona. Nienawidzę tej cholernej niesprawiedliwości.