Czuje ze na nic w życiu nie zasluguje!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Na nic... Na absolutnie nic :O:P:O

każdy zasługuje na szczęście ,miłość i wszystko co najlepsze Ty też

moze tylko na szybką smierć zasługuje!!!!!!!!!!!

skąd ten dół?

przestań !!!!! nigdy tak nie myśl ...

z życia....dowaliło mi już tak, ze się nie pozbieram Jedynie smierc moglaby mi pomóc choc jesem wierząca wiec nie popełnie samobóstwa!:o

Jedynie ta mysl trzyma mnie porzy życiu wiec musze tak myslec Musze myslec ze koszmar mojego życia się skonczy!

idz do psychologa

Czuję się tak samo. Jestem śmieciem, naprawdę:O

pscholog nie pomoze mi w życiu, z reszta juz byłam leczyłam sie ...wróciłam do rzeczywistości i wszystko co mnie dreczylo powrócilo ze zdwojoną siłą!! Wdocznie takie moje przeznczenie!!

Psycholog nie pomógł? Nie żartuj, to była moja ostatnia nadzieja.

Rever moze Tobie pomoze jesli to co w zyciu sie Tobie przydarza jest Twoją winą a nie innych to masz szanse aby normalnie żyć Mnie ludzie powoli zabijają wiec nie ma ratunku dla mnie!!!

Tak, to moja wina. Może mi pomoże, nie wiem. Jakich Ty ludzi spotykasz, że tak Ci dowalili?:O

A W CZYM TKWI PROBLEM???

a co sie stało ze masz takie nastawienie do siebie do zycia?

to długaaaa historia Po prostu juz od dzieck nikt mnie nie akceptował, zawsze ludzie dają mi do zrozumienia ze jestem gorsza, nie uważają ze też mam uczucia, zawsze jestem sama, ostatnio wszysko mi sie juz wali na głowe do konca i mam przeczucie ze umre jeszcze w tym roku!! Wszysko o co sie bardoz starałam, poswięcilam czas na to legło w gruzach...zycie mi sie wali na głowe- a ja nie umiem zaprzestać powstrzymac tego biegu:o Ludzie mnie dobijają do tego,...potrafią być okrutni i skutecznie pozawić kogoś do checi życia!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

nie masz przypadkiem syndromu DDA?... bo wtedy tak się właśnie myśli, też tak mam, że uważam, że na nic dobrego i miłego od życia nie zasługuję :( pozdrawiam ciepło

Przepraszam za błedy:o

potrezbna ci terapia u dobrego psychologa! niska samoocenaz, kompleksy, syndsrom sierotki marysi

syndrom mialo byc

Mysle, ze psycholog mi n ic nie pomoże

up

Przez całą młodość i znaczną część dorosłego życia tak myślałam, aż któregoś dnia uświadomiłam sobie, że to straszliwa iluzja. Przede wszystkim zrozumiałam, że na szczęście i dobrostan wcale nie trzeba zasługiwać, bo każdy z nas je ma. Nieszczęśliwymi czyni nas przekonanie, że po to, by być szczęśliwym trzeba być kochanym, akceptowanym, docenianym, że trzeba ciągle o to zabiegać, że trzeba na nie zasługiwać. W ten sposób uzależniamy nasze szczęście od innych ludzi, od ich zachowania, ich nastroju, ich przekonań. Jak można oddać najcenniejsze rzeczy, jakie mamy w życiu (szczęście i dobrostan) w ręce ludzi, na których zachowanie, reakcje, działania bądź zaniechania nie mamy żadnego wpływu? Oczywiście, możemy próbować "zasłużyć" sobie na ich grzeczność, akceptację czy nawet miłość, ale jakże jest to niepewne, nietrwałe, niestabilne... Polecam książki i wykłady (są na youtube) Anthony'ego de Mello lub Echarta Tolle. Powodzenia!!!

Ja z różnych powodów często nie jestem akceptowana/lubiana przez ludzi w danym środowisku w którym muszę przebywać (np. praca) i chcę czy nie, ma to wpływ na moje życie. Na przykład obecnie moją bezpośrednią przełożoną jest osoba, która po prostu mnie nie cierpi (ot tak, w żaden sposób jej nie zalazłam za skórę, wręcz staralam się nie wchodzić w drogę) i ciągle czepia się dosłownie o wszystko. Mam wrażenie, że albo szuka pretekstu żeby mnie wywalili z roboty (obawiam się że w kuluarach już stara się nastawiać innych przeciw mnie, co chwila grozi mi, że będzie zmuszona nadać na mnie oficjalnie - jakże dobroduszna jeszcze tego nie uczyniła) albo wręcz stara się wymusić bym sama zrezygnowała z pracy. Owszem mogę strać się robić swoje, nie zważać na to albo poszukać nowej pracy ale dobrze wiem, że każde z tych rozwiązań jest dla mnie kiepskie i niezależnie od moich dobrych chęci i samoakceptacji może się to skończyć tak, że zostanę bez pracy. Tak więc ja mogę siebie doceniać, kochać, być szczęśliwa ze sobą - tylko to do prawidłowej - w efekcie szczęśliwej egzystencji może nie wystarczyć.