życie inne niż wszystkie...czemu tak brak zrozumienia?

mam 20 lat,niedługo skończę 21...wiem że to zbyt mało żeby rozkminiać o życiu,ale mam już sporo za sobą...sporo złego ale i dobrego... studiowałam anglistykę,zawsze byłam dobra w językach obcych,powiedziałam sobie czemu nie. kierunek okazał sie kompletnie nie dla mnie,był martwy...pochłaniał tylko czas. studiowałam i męczyłam się przez półtora roku,dla rodziców dla znajomych dla wszystkich tylko nie dla siebie. niedawno podjęłam decyzję,wprawdzie coś mnie do tego skłoniło ale ją podjęłam.rzuciłam studia.szukam pracy.chcę znaleźć kierunek dla siebie,chcę znaleźć życie dla siebie. można się domyślić że reakcja wszystkich była druzgocąco nieprzyjemna... rodzice traktują mnie jak dziecko,chcą rządzić moim życiem i pozbawić mnie jakiejkolwiek nad nim kontroli. a ja? ja się nie dam :) jest cieżko.biurokracja i te spojrzenia ludzi jakbym naprawdeb urwała sie z choinki. ale to przecież jest ŻYCIE,moje i tylko moje...które się nigdy nie powtórzy.chcę je przeżyć po swojemu. nie dla mnie wyścig szczurów,mania posiadanie,własności...pragne po prostu żyć. nie chcę ugrzęznąć w tym systemie w którym nie to kim jestem ale to co mam,ilość punktów z zaliczeń,i pieniądze liczą się najbardziej. czy ktokolwiek ma podobne myśli? czy komukolwiek udało sie wyrwać z systemu? boje się że się poddam:(

Nie trzeba miec studiow zeby prowadzic satysfakcjonujace zycie. Najgorsze juz co moze byc to studia na sile. Podziwiam Cie za odwage.

piękne plany...

:) juz chyba za pozno na poddanie sie nie zaluje:) ale jescze troszke sie boje ze sie w tych swoich planach pogubie:/