świeża bezrobotna

pisze na tym forum bo teraz czuję sie w tych klimatach. proszę napiszcie ludzie którzy przez to przeszliście , którzy czuliście się jak nikomu niepotrzebny śmieć, napiszcie ci którzy nie macie extra wykształcenia i wcale nie chcecie robić kariery, ci którzy marzycie o spokojnej pracy za uczciwe pieniądze . ja mam średnie wykształcenie i dość oryginalny zawód ale niestety niezbyt chodliwy, lubię go i chciałabym dalej pracować w tym zawodzie odezwijcie się komu ciężko i ci którzy macie to już za sobą

Doskonale rozumiem, też nie chcę robić kariery, tylko pracować zgodnie z kodeksem pracy za uczciwe pieniądze, ale już coraz mniej wierzę, że tak można.... Nie jestem jeszcze bezrobotna, mam umowę do końca lutego ale myslę, że to będzie koniec.....

dzięki że się odezwałaś mimo wszystko życzę ci żeby to nie był koniec

smutne do czego doszło wtym kraju praca jest ale dla prężnych , wykształconych , dla ludzi którzy żyją tylko dla pracy a ja tak nie chcę , rodzina jest dla mnie ważna chcę z nimi spędząć czas wcale nie chcę żeby praca była dla mnie wszystkim

Ja byłam bezrobotną ok 10 la tem - miałam małe dziecko, żyliśmy z jego renty. Ale nie zrezygnowałam ze studiów zaocznych, było mi ciężko .... mogłam liczyć na pomoc bliskich. Najzabawniejsze było to, jak na ostatnim roku, kiedy pisałam pracę magisterską, w RUP odmówiłam podjęcia pracy w sklepie spożywczym na wsi (m.in. dlatego, że nie miałam tzw mnimu sanitarnego) to nakrzyczano na mnie, że powinnam przerwać studia i podjąć tę pracę, bo zabiorą mi zasiłak (grosze...). Potem znalazłąm pracę i pracuję, satysfakcjonuje mnie to. Nawet się przeprowadziłam w inne miejsce.

Nie martw się - ten okres, poświęć sobie samej, przystań na chwilę, wszystko się dobrze ułoży.

świeżutko, przeprowadzam się do dużego miasta z tego powodu, ale nie w pogoni za karierą, ale jakakolwiek pracą dla humanisty.

a gdzie ci którzy przeszli doła z tego powodu czyżby takich nie było???????

Dół cały czas jest,nigdy z niego nie wylezę.Po kilkunastu latach renty z tego połowa ,to 2grupa i cudownie uzdrwiona przez ZUS.Wspaniali cudotwórcy,chorób przybyło,latek i recept też i z czego wykupić?Pozdrawia bezrobotna 7 rok,bez perspektyw na zatrudnienie. Jak dalej żyć???

do dół boże tak strasznie ci współczuję jak sobie radziasz kobieto, masz oparcie w rodzinie jak żyjesz!!!!!do czego ten kraj doprowadza ludzi ,dlaczego musi nas tak upokarzać?

Myślisz, że tylko wysłanie ludzi na bezrobocie to upokorzenie? A co mają powiedzieć Ci, którzy harują ciężko od świtu do nocy za przysłowiowe "grosze"? Co mają powiedzieć Ci co płacąc składki na wszelkie ubezpieczenia zdrowotne muszą płącić słono za kilka dni spędzonych w szpitalu czy wyrwanie zęba? Upokorzenie przyszło dla większości społęczeństwa. Płaci się i za leczenie, i za naukę. Współczuję bardzo i podziwiam tych, którzy sobie radzą finansowo, wiążą jakoś koniec z końcem. Mnie okres bezrobocia do dziś straszy, nigdy bym nie chciała wrócić do takiej sytuacji. Zrobiłam wszystko co się dało i robię nadal, by niczego nie brakło mojemu synowi. Nadal jestem sama, wychowuję syna, kupiłam samochód (czy to osiągnięcie!!??), teraz kupiłam mieszkanie, pracuję w dwóch różnych firmach i jakoś godzę to ze sobą. Czasem, jak się na chwilę zatrzymam - odczuwam samotność, czas leci a ja nie mam czasu, by poznać kogoś....

stuknęła mi 30ka, co prawda aktualnie pracuję, ale moje miesiące są policzone (nie oficjalnie dowiedziałam się, że przedłużania umów nie będzie), no i zastanawiam się, co dalej. chyba poraz kolejny będę zdana na jakiś traf.. ot rzeczywistość humanistki.

dwójka dzieci, młodsze ma rok, przeprowadziłam się do innego miasta. szukam pracy i nikt nawet pocałuj mnie w tyłek nie odpowie:) podobno studenci zapełniają rynek pracy, a ja jeszcze chciałabym zmienić zawód żeby ni zgłupieć całkiem ale chyba nie widzę szans.

A po co sie dołować, czy to wam pracę przyniesie? Wiara w siebie i więcej optymizmu. Posępnym nastawieniem do świata nic nie zmienicie w swoim życiu, to bez sensu. Jestem humanistką, wysyłam po 4 oferty dziennie, czekam na następną rozmowę, i jeśli nie jutro, to za tydzień, ale znowu będziecie pracować!

czasem dopada człowieka depresja, jak nic się nie posuwa do przodu.