takie tam...

mam 26 lat, skończone studia, mam dobrą pracę w której robie to co lubie, jestem samodzielny, właściwie to osiągnąłem główne cele które sobie kiedyś obrałem. od jakiś dwóch lat jestem singlem i do tej pory było mi z tym dobrze. raczej aktywnie spędzałem czas i nie miałem czasu na nudzenie się. mam sporo znajomych, więc samotność raczej też mi nie doskwierała. ba, właściwie to nawet byłem zadowolony z tego że mogę robić to co chcę, sam zaplanować swój wolny czas i nic mnie w tym nie ogranicza. niedawno miałem wypadek samochodowy, teraz troche go odchorowuje siedząc w domu. to wydażenie, i dochodzenie do siebie pozwoliło mi na zastanowienie sie na nad swoim życiem i chwile reflekcji. dostrzegłem, że mimo tych moich sukcesów i pozornego szczęścia to tak naprawdę jestem samotny. człowiek żyjący w pojedynkę bez ukochanej osoby nigdy nie będzie szczęśliwy, a wszystkie osobiste sukcesy i oddanie się pracy dają tylko pozorne szczęście, za którym stoi pustka. brakuje mi teraz bliskiej osoby którą mógłbym przytulić, pocałować, poczuć jej ciepło... jest mi źle. właściwie nie wiem dlaczego o tym wszystkim pisze, może dlatego że czuje sie oszukany przez samego siebie, przez otaczający mnie świat w którym bycie singlem i odnoszenie sukcesów zawodowych jest modne...

masz dużo czasu więc popracuj nad ortografią :O:P

wiem, co czujesz ja od kilku miesięcy jestem samotna. cholera! żaden mnie nie chce!!!!!

Drogi Kornelu, jedynym wyjsciem z tej sytuacji jest wyłączenie kompuerka i wyjscie do ludzi! Tylko w ten sposob mozesz poznac Kobietę! Powodzenia!

poznaj mnie! hehe