Kubek tez może być....

a co!:)

Może tym razem mi się uda...;) Kubek, na który się natykam, jest z cienkiej, białej, półprzezroczystej porcelany w ciemnoczerwone różyczki. Ma fikuśną, bogato zdobioną rączkę, jest wysoki i wąski(jak na kubek W środku jest ciemna, aromatyczna herbata. Jest gorąca, z daleka czuję jej zapach. Podnoszę kubek i zamykam oczy, wdycham aromat herbaty. Nie zastanawiam się skąd się wziął na ścieżce. Idę dalej z kubkiem w ręku. Po chwili, gdy napój nie jest już tak bardzo gorący, wypijam go. Kubek zabieram ze sobą.

z żadnym. Piekny opis romantycznej miłosci... Znajdujesz ja i jest na tyle wazna i piekna ze nawet nie zastanawiasz sie czy jest prawdziwa.... Jest cudna, piesci oczy, zagarnia wszystkie towje zmysły.... Nie odstepujesz jej ani na krok, patrzysz co jest w środku i ile możesz z niej dla siebie zabrać.. gdy sie kończy- nie rozapczasz, zachowujesz w sobie jej wspomnienie do końca zycia.... Korzystasz z niej do końca, ale nie brudzisz jej, nie brukasz, po prostu... ty nia zyjesz tak długo jak mozna.... a potem... Potem znajdujesz nowa... i jest znow tak samo pieknie.

Dziękuję za interpretację:) Niestety (a może stety) noszę ze sobą wspomnienie tej miłości cały czas. Idealizuję ją z biegiem czasu i wolę być sama niż mieć coś gorszego...A miłośc była nieodwzajemniona.