moje dziecko doprowadza mnie do szaleństwa!

przeciez czesto (w tym programie) matka musi odnosic dziecko wiele razy,chociaz sie drze i kopie. nie koloryzuj. a ja wychowuje mniej wiecej tak jak super niania i wszystko \"dziala\". z tym,ze naprawde uwazam z kazdym slowem,ktore mowie do corki. wszystko jest bardzo dokladnie przemyslane. oczywiscie z czasem wchodzi to w krew i przychodzi latwo. mialam tez epizod-okolo 2 tygodnie,gdy corka miala okolo poltora roku i zaczela histeryzowac i rzucac sie na podloge i wrzeszczec o byle co. zastosowalam karne krzeselko i po kilku razach wystarczylo zwrocic uwage i byla grzeczna. dodam,ze NIGDY nie podnoslam nawet glosu-ani jej tato- i od malenkosci stosujemy sie scisle do okreslonych regul. co nie zmienia faktu,ze mala czasem wkurza;-) ale wiekszych problemow nie ma. raz nawet sama usiadlam na krzesle kary,gdy zapomnialam i zaczelam sie bawic z corka zwijajac dywanik w kuchni,czego jej kategorycznie zabraniam;-) wysiedzialam troche dla przykladu. ogolnie to glupia metoda,ale wtedy moja "wina" byla ewidentna i musialam tak zrobic. corka ma dopiero 2 lata wiec to inaczej niz z 5 latkiem.

mozna by dyskutowac o klapsach cala wiecznosc. wiec dam Wam po prostu dowod,ze najlepsze wychowanie to takie bez krzykow i klapsow: W Islandii nie wolno pod zadnym pozorem uderzyc dziecka.sa kursy dla rodzicow gdzie psycholog tlumaczy jak wychowywac. rodzice naprawde sie stosuja. i -z reka na sercu- w przedszkolu bardzo trudno o agresora....chyba,ze przyjechal niedawno z Polski ,gdzie sa klapsy...

agais...pozazdrościc cierpliwości... mnie moja pare razy doprowadziła do łez...byłam na granicy wytrzymałości, miałam ochote po prostu wziąć, wyjść i nie wracać...

ja mam tę ksiązkę z metodami ala niania, już ze 4 lata.... więc moje dziecko powinno być przyzwyczajone....tyle, ze mój 'szkodnik' jest po prostu wyjatkowo uparty....i musze mu to przyznac, piekielnie inteligentny.... kilka razy program o niani ogladała i nigdy nie widziałm aby jakies dziecko robiło to co moje....

a co do nerwów.... mam wrażenie, że te metody wogóle się ze zdrowiem psychicznym rodziców nie liczą.... mnie się wydaje, ze właśnie przez to, że ciagle się staram, a własnych emocji nie mam jak wyładować, po prostu nie lubię spędzac czasu z własnym dzieckiem....

ja lubię, chodzę z córką na "miasto" keidy ma w głowie aniołka. wtedy jest potulna i miła i nawet trzyma mnie za rękę, ale jak widzę TEN błysk w oku- nie ruszę sie na krok. ..o mało co nie rozwaliła huśtawki ogrodowej... jutro jedziemy pociągiem do Lublina!! raju.. az sie boję...

ooo, aja mieszkam także w okolicy L... za to moja uwielbia jeździc pociagiem...łazimy wtedy od pierwszego do ostatniego wagonu... za to w domu, faktycznie, energia ja rozpiera, niszczyciel-demolka...czasem mi sie wydaje, że tylko chodzi i patrzy co by tu zbroic...