wyprowadzka z domu, ślub i inne strachy

[02.06] 23:42 donka Witam. Od niedawna mam swoje własne mieszkanie. Za parę tygodni mój ślub. Strasznie przeżyłam wyprowadzkę z domu rodzinnego. Postanowiłam, że w tym ostatnim miesiącu pomieszkam już trochę z moim przyszłym mężem W drodze do naszego mieszkanie cały czas płakałam. Wiem, że trochę to śmieszne ale strasznie to przeżywam. Czy Wy też macie taki z tym problem? Ostatnio w ogóle bardzo się zmieniłam. Wszystko przeżywam jakby dwa razy mocniej. Mam takie strachy przed nowymi sytuacjami, które w życiu mnie czekają. Nowe obowiązki w związku z ze staniem się żoną, kiedyś matką. W zeszłym roku zmieniłam pracę. Tu dopiero są lęki z tym związane. Jakoś trudno mi się zaaklimatyzować wśród nowych ludzi. Kiedyś byłam bardzo otwarta, odważna. Dzisiaj wszystkiego się boję Ostatniego lata (2006r.) zmarł mój malutki siostrzeniec. Nie miał jeszcze 2 latek. Bardzo nas to wszystkich dotknęło. Może to mnie tak zmieniło? Bardzo często myślę o śmierci. Czasem obsesyjnie. Boję się jej. Czasem mniej czasem bardziej. Jestem ciekawa czy są gdzieś na świecie osoby z podobnymi problemami, obawami czy innymi lękami. Przyznam, że czasem kiedy uda mi się kogoś takiego znaleźć i porozmawiać to jest mi trochę lżej bo ktoś mnie rozumie. Bardzo jestem związana ze swoimi rodzicami. Ma się już trochę tych latek i czas żeby się w końcu usamodzielnić Ale czy ja muszę aż tak bardzo to przeżywać? Wyprowadziłam się od nich zaledwie 11 km. W każdej chwili mogę sobie do nich podjechać, ale tak mi się tęskni do nich No cóż, trzeba się przyzwyczaić do nowej sytuacji. Mam tylko nadzieję, że kiedyś będę wszystko traktować nieco lżej. [03.06] 00:01 aaanulciaaa widać każdy ma jakieś obawy.ja wyprowadzki z domu tak nie przeżyłam, wyprowadziłam się na studia 80 km od domu, do rodziców przyjeżdzałam średnio co 2 tygodnie. Na 3 roku zamieszkałam z chłopakiem i mieszkam do dziś. Nie tęsknie do domu, kiedy mam chęć to tam jeżdzę, ale codziennie rozmawiam z rodzicami (darmowy numer ) natomiast mam inne strachy: bardzo boję się zbliżającej obrony a jeszcze bardziej tego co będzie potem: szukanie pracy, nowa rzeczywistość. Tego bardzo się boje, bo przez te wszystkie lata tylko się uczyłam, więc to będzie nowość iść szukac pracy, kontakty z nowymi ludzmi (jestem mało towarzyska, i nieśmiała) A śmierć - chyba każdy się jej obawia, też czasem miewam doła gdy za bardzo zacznę o niej rozmyślać, ale chyba każdy tak ma.

każdy ma tam jakieś swoje obawy.... ja akurat o wyprowadzce marzyłam, praca, cóż zmieniałam ja tyle razy.... ze przywykłam.....śmierć kilku bliskich osób (w tym jednego z rodziców) też jakoś przeżyłam.... liczyłam się zawsze z jej przyjściem, bo mama ciągle chorowała i przygotowywała mnie na to..... ślub to wogóle, jako fajna impreze wspominam obowiązków jakoś mi nie doszł, wręcz odwrotnie, poczułam, ze wreszcie mogą z kims je dzielić..... najbardziej chyba zmienił mnie poród.... nie wiem na czym to polega.... ale ja twarda baba, nagle zdjęłam nogę z gazu, zaczełam się zastanawiać, co złego może ię przydażyć, rozczulac nad nieszczesciami innych itd. tak, ze każdy ... chyba ma cos takiego, co najbardziej na niego wpływa.... grunt to sie za bardzo nie wkrecać.... i do przodu :D powodzenia i wszystkiego najlepszego na nowej drodze zycia...

może... do psychiatry z tym lub do psychologa, a choćby i... egzorcysty

Ty już masz mieszkanie i może po prostu było ci łatwo, więc zwyczajnie tęsknisz za starym życiem z rodzicami. Ja musiałam o to walczyć i marzyłam o wyprowadzce, która udała mi się m.inn. dzięki programowi dofinansowania MDM. Teraz w końcu jestem szczęśliwa i mieszkam na swoim. Dla zainteresowanych podaję link: http://mieszkaniedlamlodych.com/