Wspomnienie

Biegłem coraz szybciej i szybciej... Wiatr igrał z kosmykami mych włosów jak z roztańczonymi ognikami, buchającymi żarem...Chłodne powietrze drażniło moje nondrza i nie pozwalało zaczęrpnąć tchu. Poczułem jedynie uderzającą woń lasu i łąki, którą przecież tak uwielbiała... Mokrej ziemi i trawy, zbutwiałych liści, polnych ziół i kwiatów. Nogi niosły mnie same, pędziłem na oślep, przymknąłem powieki i poczułem jej zapach... Ciepło jej dłoni, miękkość jej włosów... Do mych uszu dotarł jasny, dźwięczny śmiech jak odgłos pereł rozsypanych nieuważnie na szklaną posadzkę... Usłyszałem tupot jej drobnych stóp, przyspieszone bicie jej serca... Wszelkie zdania, by to opisać, zdaję mi się nieodpowiednie - zbyt szorstkie, jaskrawe, natarczywe... Zjawisko to było tak efemeryczne, sensualne, że nie sposób ubrać je w słowa... By pojąć istotę czegoś równie pięknego, trzeba to zobaczyć, poczuć, dotknąć, usłyszeć... Trzeba po prsotu tam być... Sekunda po sekundzie. Milimetr po milimetrze. Krok po kroku. Nie była przy mnie - była we mnie, połączona ze mną wszystkimi zmysłami jak niewidzialnym węzłem. Nikt i nic nie było w stanie nas rozdzielić, bo nie istnieliśmy naprawdę... Obraz był jedynie częścią mego serca, mym wspomnieniem, wypieszczonym i pielęgnowanym, troskliwie złożonym i przechowywanym w nieśmiertelnej szkatułce pamięci... Wzniosłem do góry ręce, uchyliłem wieko urny i pozwoliłem, by magiczny, ukochany przeze mnie pył, z którego była przecież ulepiona, rozsypał się wzdłuż ciemnozielonej doliny, niesiony podmuchem letniego wiatru... Kocham Ją... I zawsze będę kochał.