Boje sie wyprowadzic z domu rodzinnego a mam 27 lat-tragedia

moze widze, moze masz racje, od dluzszego czasu tak mam

nie dasz sobie rady sama koszty utrzymania powinny sie dzielic na połowę:)

Wracając do trójki. To najczęściej nie jest tak, że nie ma nikogo - raczej nikt nie wie, że potrzebujesz pomocy. Musisz o nią zwyczajnie poprosić. Pracujesz, więc masz w pracy kolegów/koleżanki. Masz rodzinę. Rodzina ma znajomych. W tym kręgu znajdzie się parę osób, które będą w stanie pomóc. Tylko oni muszą wiedzieć, że potrzebujesz wsparcia! Musisz im o tym bardzo wyraźnie powiedzieć. Ludzie naprawdę są niedomyślni. \"Przeprowadzam się właśnie samodzielnie, czy mógłbyś/mogłabyś poświęcić jeden wieczór na pomoc mi, bo mam dużo rzeczy i nie dam rady sama? Byłabym bardzo wdzięczna.\" powinno wywołać właściwą reakcję. :) Po drugie, jeśli masz trochę kasy, to do wielu rzeczy wynajmujesz fachowców. Np. mebli nie ma sensu dźwigać samemu, to żadna oszczędność - należy zebrać w jednym miejscu wszystko do przewiezienia i umówić firmę przeprowadzkową.

Mam 26 lat i podobne odczucia....wiem że powinnam się wyprowadzić i zacząć życie na własny rachunek ale nie potrafię....boję się samotności w czterech ścianach....teraz czuję pustkę....a co dopiero kiedy byłabym sama....

I jeszcze coś - jeśli teraz ruszysz się z dołka, będziesz z siebie dumna. Ja wiem, że wielu osobom Twoje problemy wydadzą się błache, tak jak np. to, że ja się wszędzie gubię i uważam za osiągnięcie samodzielne wybranie się do innego miasta. Ale to nieważne, co inni o tym myślą - ważne, że Ty poczujesz, że coś osiągnęłaś. Że przekroczyłaś swoje ograniczenia. Poczucie satysfakcji będzie wielkie. Jedyne co musisz zrobić - to spróbować.

Samotność w czterech ścianach nie wynika ani z tych ścian, ani z braku ludzi dookoła, tylko z nieumiejętności cieszenia się własnym towarzystwem. Podjęcie samodzielnego życia może to zmienić na lepsze. Trzeba po prostu polubić siebie - wtedy przebywanie ze sobą sam na sam stanie się miłe, a i ludzie wokół się pojawią, bo każdy lubi tych, którzy lubią siebie.

ja tez dlugo mieszkalem z rodzicami ale w koncu przyszedl taki moment ze sie wyprowadzilem i mieszkam sam. Moglbym nadal z nimi mieszkac bo bylo to bardzo wygodne wiesz mamusia mi jedzonko zrobila posprzatala itd ale coz przyszedl czas i poszedlem na swoje. Teraz caly czas borykam sie z jakimis remontami itd balagan mam non stop ale tak to wyglada w realu. Wiesz najwazniejsze to miec pozytywne nastawienie do swiata i samego siebie. Propblemy maja to do siebie ze z kazdym dniem staja sie mniejsze jesli zrobi sie ten pierwszy zdecydowany krok.

Ale ten bałagan to frajda :D Malujesz chatę jak chcesz, nikt Ci nie mówi, że te firanki nie pasują, robisz obiad, jak masz ochotę, a jak nie - to nie, wieszasz na ścianach własne bochomazy, można leżeć w wannie godzinami, łazić na golasa po domu itd.

tak lub nie myc garow przez 3 dni z rzadu :D

Exactly nooo :D

ale ja zauwazylem ze nie posiadam estetycznych talentow takicj jakie niestety posiadaja dziewczyny i do urzadzania mieszkania potrzebuje opini innych. Na kuchni sie przejechalem z kafelkami i wybor byl raczej przypadkiem niz swiadomym wyborem. Teraz po licznych kolsultacjach z kolezankami plastyczkami mam troche wieksze pojecie o tym co do czego i w jakim kolorze :D i pokoj zrobie juz tylko pod wlasne widzi misie :D

Ja zrobiłam kaszanę kolorystyczną w kuchni, bo zmęczyłam się remontem i nie dokończyłam go ;) Ale nie maluje sięraz na całe życie, żeby żałować hehe. Za pół roku czeka mnie kolejna przeprowadzka, z wynajmowanego na własne, to dopiero będzie czad, bo muszę je od zera urządzić. Planuję zrobić na początek to, co jest pierwszej potrzeby, bo nie mam kasy - podłogę w pokoju, wykładzinę pcv w łazience, na to wanna, kibelek i umywalka i chyba na tym skończą mi się fundusze. Ale to wystarczy do życia w zupełności. Resztę się wymyśli i zrobi potem. 27lat ona - jeśli jeszcze tu jesteś, to to co napisałam powyżej wystarcza, żeby zamieszkać na swoim. :)