No OK, OK powiem Wam, a co mi szkodzi?

Gdyby wszyscy ludzie na świecie byli tacy jak ja, zbankrutowałyby kościoły, supermarkety, TV, radio, dyskoteki, puby, kawiarnie, koncerny nikotynowe, firmy produkujące ciuchy, jubilerzy, itd. itp. Wzbogaciliby się : producenci płyt z muzyką poważną producenci bielizny producenci papieru i atramentu Może nie jesteście tego ciekawi, ale bardzo mi ulżyło, że to napisałam. I tak wszyscy umrzemy, a za 200lat nawet śladu po nas nie będzie.

bieliźnie?

no i chyba nieźle dajesz zarobić firmom komputerowym? A dlaczego nie mieszkasz w szałasie w środku lasu i nie wsuwasz korzonków?

no i w sieci atramentem pisze :-P

No dobra, dobra, spoko. Mieszkam w domu, ale urodziłam się tu i tu zamknę oczy ( to raczej pewne, że tu), więc ani firma budowlana ani żadne inne na tym nie zarobią, bo meble są jeszcze po babci. Ano tak - bieliznę pościelową czasem kupuję i ręczniki. No i mydło, a więc kosmetyczne firmy jakoś by wyżyły.

a spożywniaki?

ciuchy tez po babci?

Ciuchy po babci i cioci. Mam ogród warzywny na tyłach domu, więc jakoś sobie radzę, mięsa nie jem. Chleb piekę pełnoziarnisty. Sklepy spożywcze ledwo by zipały. Prowadzę naprawdę staroświeckie życie. Dużo czytam i robię zapiski. Zarobiłyby księgarnie i literaci.

Czy jesteś niepełnosprawna, chora bądź więziona??? Dlaczego nie chcesz się podobać? Dlaczego nie poznajesz ludzi??? Dlaczego chcesz umrzeć w TYM domu???? Dlaczego nie masz już nadziei????????? no... DLACZEGO?!

Mam wrażenie, że wszystko już przeżyłam. I wielką miłość i wielką namiętność i macierzyństwo i żałobę, wszystko, co najmocniej wpływa na charakter człowieka. Nie jestem niepełnosprawna ani więziona:) Czuję się spełnioną osobą, nie chcę poznawać nowych ludzi, mam garstkę przyjaciół, którzy mnie akceptują. Net to rozwiązanie absolutnie dla mnie! Mam kontakt z innymi, ale nie muszę się w żaden sposób wysilać. Naprawdę NIE JESTEM osobą nieszczęśliwą.

Wobec tego się cieszę:) W tym nieustannym wyścigu szczurów niemal każdy marzy teraz o domku z ogorodem, świeżym powietrzu i systematycznej pracy fizycznej w igrodzie:-D Ja też. Niestety nie jest mi dane tak żyć. Mieszkanie w centrum miasta, przyjaciół garstka i to daleko, znajomych druga garstka. A życie się toczy. Mogłabym tak w sobotni ranek, pijąc kawę na swoim trawniku wyszywać krzyżykami obrazki do kuchni... :-P A w poniedziałek rano znowu stawać do wyścigu szczurów... Ale boję sie tego kroku, mogłabym sprzedać mieszkanie i za 150tysięcy kupić stary domek na wsi i mały kawałeczek ziemi. Ale boję się... i strach wyznacza każdy mój kolejny dzień tu i teraz, W CENTRUM MIASTA:-(