RODZICE EMIGRUJĄCYCH DZIECI

zapraszam wszystkich rodziców dzieci, które już wyemigrowały lub mają zamiar wyemigrować z Polski. napiszcie jak sobie radzicie z tą sytuacją, jak przeżyć pierwsze dni, tygodnie, miesiące bez ukochanego dziecka. moja córka za miesiąc wyjeżdża studiować do Anglii, ma 20 lat a ja jak każda matka nie mam pojęcia jak sobie z tym poradzę.

nie ma tu takowych?

Jestem, ale moje dziecko nie jedzie studiować, tylko pracować. Nie mam potrzeby pisania o tym wielkiej, nie wiem czy i jak sobie poradzi. Ma 20 lat (skończy za parę dni), taką drogę sobie wybrał. Rzucił szkołę, chce życie "przeżywać" jak twierdzi, a ja niewiele mogę zrobić, gdyż zostały wyczerpane wszelkie środki mające na celu przekonanie go do nauki, zainspirowanie, tak więc - pozostaje przyglądać się z boku i wspierać duchowo ( na pewno nie materialnie z wyjątkiem pieniędzy na bilet i parę dni przeżycia tam).

Moje dzieci już od lat mieszkają w jednym z krajów zachodnich. Nie rozpaczałam, nie roniłam łez - taką drogę sobie wybrali. Tęskniłam i tęsknię, szczególnie do wnuków - cała czwórka wnucząt urodziła sie poza naszymi granicami.Nie mam jednak na to wpływu, dzieci były już dorosłe i odcięte od mojej pępowiny. Radzą sobie świetnie, nie żałują podjętej kiedyś decyzji. A ja? - mieszkam tu sama, radzę sobie nieźle, jeżdżę do nich dość często, oni przyjeżdżają do mnie - mam chyba lepszy kontakt ze wszystkimi, niż niejedna matka mająca dzieci pod swoim bokiem.

Mieczysław to trochę przykre co piszesz. wiadomo - każdy cche wykształcić dzieci, być dumnym z ich dyplomów, ale to nie znaczy, że wszystkie dzieci o tym marzą... ja wiem, że nie będe miała możliwości częstych spotkań z córką, przynajmniej początkowo. ale mam szczerą nadzieję, że wszystko potoczy się dobrze, że damy radę zaówno psychicznie jak i finansowo. tylko martwi mnie to, że będzie tam praktycznie sama (bo czym są 2 koleżanki), w obcym kraju, kulturze, z obcymi ludźmi.