Najgorsza jest utrata okazji, która mogła odmienić życie

Tak. Najgorzej jest zaprzescic szansę, która mogła zmienić życie na lepsze, najgorzej, że po czasie nic nie można z tym zrobić....

:(:(:(

No takie życie jest, o straconych okazjach należy zapomnieć i trzeba uważa, żeby nie zmarnować kolejnych.

Dziś już wiem, że nic nie zmienie, uczuciowo wolna będę za kilka lat

Ciekawa jaka będzie ta kolejna okazja, na pewno nie taka jak ta pierwsza

którą zmarnowałaś?

Teraz jestem sama, Zdałam mature, idę na studia, staram się o prawo jazdy, wierzcie mi ze rzuciłabym to wszystko, wolalabym tego nie miec, bo nie jestem szczesliwa Sa dni, ze uswiadamiam sobie ten fakt i nie daje sobie rady ze swoimi uczuciami. Jestem spetana

leeee to Ty jestes mloda, cale zycie przed Toba; co Ty sie martwisz...

Poznałam kogoś kilka lat temu. Byłam szczęśliwa tym że jest moim przyjacielem, facetem, wszystkim.... kocham go z całej siły, nie byłam pełna nadziei co do przyszłości naszej znajomości ale byłam (jestem) pewna ze to moja miłośc, jedna, jedyna Odszedł po tym jak zaczęłam kłamać w kilku kwestiach, dziś wiem, że gdybym wtedy powiedziała prawdę, Dziś mieszkalibyśmy razem myśląc o slubie

Nieistotne, ważne jest to jak czuję się, nie zmienia się nic od roku Boli mnie tak samo. Kiedy tylko pomyślę, że straciłam, jak bardzo go kocham to nie mam siły oddychac

Jakie były Wasze szanse, niepowtarzalne, te które zmarnowaliście/łyscie

Może nie kochał Cię tak bardzo..... :( Nie wiem jakie to były kłamstwa, ale kochanej osobie wybaczyłabym bez względu na wszystko....

Nie wiem już sama, wydaje mi sie ze kocha, Nie raz wybaczal klamstwa ktore wyszly na jaw, ale w koncu odszedl Wiem, ze jestem mloda, niedlugo studia, nowe miasto, ludzie, ale boje sie ze nigdy nie bede emocjonalnie wolna, bo bez wzgledu na to co czuje B, ja kocham cala soba

Boje sie naszego ewentulnego spotkania, a jest to mozliwe Co wtedy zrobic ?

Jak mam sie podniesc, zeby juz sie nie meczyc Na codzien jestem zajeta swoimi sprawami, robie max duzo zeby wieczorem szybko zasnac,

A ja mogłam mieć pracę marzeń. Tak niewiele brakowało. Dwa miesiące mnie rekrutowali, został tylko jeden, ostatni, etap. Ale, niestety, zbyt luźno potraktowałam ostatnią rozmowę, co niewątpliwie przyczyniło się do negatywnej reakcji firmy na moją kandydaturę na oferowane stanowisko. Moja pierwsza porażka w życiu, boję się myśleć, co będzie dalej.:o