po czym poznać depresje poporodową?

moje dzieko ma już rok, a ja nadal nie umie sie cieszyc z macierzynstwa, najpierw kolki, pozniej zabkowanie. Mam wrazenie, ze nie dam rady wychowac tego dziecka... :( kocham go mam wyzuty sumienia, ze jestem zla mama. chcialabym wpelni cieszyc sie macierzynstwem, ale nie potrafie :( czasami jestem szczesliwa, a czasami placze z byle powodu, tak jak dzisiaj :( przeryczalam pól snia, nie wiem co chc jak placze... POMÓŻCIE!!!

nie mam wsparcia w rodzinie, rodzice mieszkaja daleko, tesciowie ciagle zapracowani, maz caly czas poza domem, siedze sama z malym w czterech scianach i trace poczucie wartosci... po urodzeniu malego ryczalam dzien w dzien przez pierwsze 4 miesiace, nikt mi nie chcial pomoc, wspaminalam mezowi, ze moze to depresja, a on mowil, ze to minie, ale nie minelo... :(

Myślę ze to nie tylko depresja poporodowa ale też depresja z powodu samotnośći i przemęczenia. Masz prawo tak sie czuć.W końcu to własnie Ty poswiecasz cały swój czas dziecku i nie masz chwili na swoje potrzeby.Może powinnas zostawić dziecko z mężem np którejś soboty i wyjść sama ze sobą .Połazić po sklepach, spotkać się z kimś znajomym ??? Poprostu relaks.

proponowalabym wybrać się do psychologa. Po rozmowie i powiedzieniu \"co ci lezy na watrobie\" powinnas poczuć się lepiej a terapeuta bedzie wiedział w jaki sposób ci pomóc. Oceni problem. zalezi terapie psychologiczną a jeśli zajdzie taka konieczność to środki farmakologiczne. Każdy dzien zwlekania to dzien stracony na zawsze, przeżyty w smutku, wiec jak dla mnie warto wybrać się jak najszybciej.

od czasu do czasu wychodze sama na zakupy, do fryzjera, do znajomych jednak to nie poprawia mi na długo humoru. Mimo wszystko chciałabym znaleźć specjaliste, tylko nie wiem gdzie szukać, mieszkam w małym mieście. poza tym chciałabym, żeby wypowiedziały się też osoby które przeszły przez depresje, niekoniecznie poporodowa.

jeszcze jedno, chciałabym, żeby mój syn miał rodzeństwo, ale po tych wszystkich ciężkich przeżyciach jest mi bardzo ciężko zdecydować sie na drugie dziecko, boje się, że będzie tak samo , albo jeszcze gorzej :( zawsze chciałam mieć 3 dzieci, a tak ciężko jest mi z jednym... nie chce być taką mamą jak dotychczas, chociaż się staram, niczego mi nie brakuje, mamy naprawde świetne warunki materialne, a ja nie umie się tym cieszyć :( naprawde nie chce juz tak dłużej żyć!!!! zanim urodziłam byłam pełna energii, zawsze radosna, dusza towarzystwa, a teraz czuje się jak wrak człowieka, już sama nie wiem kim jestem. nic mi się nie chce.... ciężko mi sie zmusić do sprzątania, gotowania, do domowych obowiązków, wcześniej wszystko robiłam z entuzjazmem... czuje się jakbym była ciężarem dla mojego męża, ja i nasze dziecko/.

anonimowa ja ponad rok sie leczylam na depresje i nerwice wiec wiem co pisze. jesli czujesz ze cos jest nie tak to lepiej isc do specjalisty bo samemu z tym ciezko sie uporac. Ja w pewnym monecie czulam ze zyje w jakims szklanym pudelku i ze nie mam kontroli nad wląsnym nudnym zyciem ze wszystko nie ma sensu... to bylo moje ulubione slowo- nie ma sensu... przestalam wstawac z lózka bo nic nie mialo sensu, przestalam jesc, myc sie... potrafilam plakac tak dlugo az zasypialam a po przebudzeniu plakalam od nowa... mama zabrala mnie do lekarza. Z perspektywy czasu ciesze sie ze mam to juz za sobą. szybko sobie z tym wszystkim poradzilam ale bez psychoterapi by sie nie udalo.

nikt się więcej nie wypowie? gdzie znajde specjaliste? nawet nie wiem gdzie mam szukac.

nie rozumie dlaczego nie chcecie mowic o tak ważnych rzeczach, nie wierze w to, że Was to nie dotyczy.

spróbuj poszukać w internecie, trzymam kciuki za Ciebie, może w twojej miejscowości jest jakiś psycholog który pomógby Tobie??