Jestem glupia! kocham a jednak...

dzisiaj na anszej klasie znalazla mnie moja pierwsza milosc (odkad pamietam sie "kochalismy" i "bylismy" razem chyba z 6 razy...) mam faceta, kocham go i chce z nim byc ale...ale nasza rozmowa (moja z miloscia z podst.) zwalila mnie z nog. nie widzielismy sie 5 lat...ale ja znow cos poczulam...po samej rozmowie...boze kochalam (kocham :o?) go 8 lat, nie wiem czy to milosc mojego zycia czy cos...czesto i nim myslalam i wogole...wiem ze czuje tak samo jak ja...ten sentyment, te pierwsze pocalunki, przytulania...ta niesamowita radosc z tego ze odnowilismy kontakty, z samych wspomnienien. a rozmowa zeszla na dosc niebiezpieczny grunt miloscia...takze naszej milosci niby mlodej a jendoczesnie glupiej (no bo jak to mzoan kochac w wieku 8 lat?). sama nie wiem...chodze naladowana energia...chce go zobaczyc...i przykro mi sie zrobilo jak pwoiedzxial ze ma dziewczyne,choc nie wie czy ja kocha:( sama nie wiem czy to tylko senstyment czy rzeczywsicie "stara milosc nie rdzewieiej"?

Moim zdaniem sentyment. 2 lata po rozstaniu z moją pierwszą miłością, gdy już własciwie o nim nie pamiętałam - odwiedził mnie żeby się pochwalić że zostanie ojcem i bierze ślub. Poszedł, a ja przepłakałam całą noc, naprawdę szczerze czując że go wciąż kocham. :D To były tylko złudzenia. Po paru dniach mi przeszło. Wg mnie powinnaś zerwać kontakt. Jeśli będziesz go ciągnąć - w końcu do czegoś między wami dojdzie.

tez mi sie wydaje ze to tylko senstyment...jednak kazdy moj facet byl podobny do niego...moze wydaje sie to smieszne...ale kazdy mial albo podobne cechy charakteru lub mial podobny wyglad... boze mam 20 lat a mam takie mysli...choc wiem ze on tez takie ma...