Przemoc w rodzinie

brakuje mi słów, brakuje miłości, jestem kompletnie sama i pogrążam się w przepaść, nie mam po co i dla kogo źyć. Kolejny raz mnie uderzył, łzy ciekły mi po policzku, ale to nie ja płakalam, płakała moja dusza... moje wspomnienia, moje złudzenia, bił mnie i mowił do mnie kochanie. bardziej boli myśl, ze on mnie kocha i mnie skrzywdzi, że jestem mu potrzebna, bo stacza się coraz bardziej w dół. Gdybym nie wiedziała, ze on mnie nie kocha, byłoby mi łatwiej. a on podnosi rękę, a ja drże, boję się oddychać, boję się myśleć, wiem jedno niedługo nie tylko dla innych będę złudzeniem, będę nim dla całego świata. pozostanie ten blog, paru znajomych z sieci, moze czasem ktoś sobie o mnie przypomni. to nie jest wołanie o pomoc, mi już nikt nie jest w stanie pomoc...

śmigam po necie, staram się nie myśleć myślenie boli. a ludzie mają takie fajne problemy- co włoża na sylwestra co kupią na święta, dla mnie nie będzie ani tego ani tego