Czy ja sobie w końcu to życie ulożę?

Tak długo go nie widziałam, ugasiłam to uczucie, prawie zapomniałam... i wystarczyło jedno spotkanie, kilka spojrzeń, kilka zdan, jego silne ramiona i wszystko wróciło.... a teraz cisza... nigdy nei mieliśmy szans na bycie razem... i nigdy ich mieć nie będziemy... dlaczego zawsze sie musze tak rozsypać, zamiast być twarda realistką to ja czekam aż on zadzwoni... a przecież wiem, że tego nei zrobi, choć nie wiem dlaczego... stawałam sie góra lodowa przez ten cały czas... zimna obojętna i jednym spojrzeniem mnie stopił ot tak po prostu, chyba nigdy sie od niego nie uwolnie..............

to dalej sobie cierp.

wlasnie, my kobiety tak mamy, ale musisz wreszcie zaczac swoim zyciem a nie jego, bo sie wykonczysz a on i tak ma cie gdzies:)))

Nie szkoda Ci życia na wyczekiwanie ? To może trwać latami :) Przedziwne masz przekonania. Życie jakie wiedziesz, to droga donikąd

nie nie był zonaty... jestesmy jeszcze mlodzi mamy po 20 lat... zle mi z tym ze zawsze dawal mi nadzieje z ktorej nic nie wynikało kiedys byla inna dziewczyna i zatrzymalismy sie na stopie przyjacielskiej... bardzo miło było, bylismy sobie bardzo bliscy ale jako przyjaciele tylko i wylacznie choc ja chcialam wiecej i przez ponad rok prawie zadnych kontaktow teraz jest sam i znow dal mi nadzieje, rozbudzil dawne uczucie i znow cisza.... a ja kiedy sobie juz dalam z tym rade na prawde utonelam znowu...

ehhh, nikt nie ma prawa bawic sie naszymi uczuciami, nie reaguj na niego, to nie ma sensu , tak mi sie wydaje, pomysl tak, skoro nie ma innej to ja mam byc kolem zapasowym??? ja bym na pewno tak nie chciala;(((