O pracy socjalnej- praca pisemna

Witam Mam wielka prośbe w internecie nie moge znależć nic w tym temacie : \"Praca socjalna zawód czy misja\" Jestem na pierwszym roku studiów Pedagogika Oppiekuńczo wychowawcza i pracy socjalnej i nigdy ne pracowałam jako pracownik socjalny, nie mam ksiażek a w sumie to Profesorka pwoiedziała zebyśmy sami od siebie napisali:(:(:(:(:( Ciężka i trudna sprawa iągle szukam kseruje z jakis gazet ale to jeszczenie to :(

hej Anna masz moze już coś na temat praca socjalna zawód czy misja bo ja też szukam pozdrawiam

Chodzi o to,byś napisała od siebie. Praca socjalna to nie tylko zawód ale przedewszystkim misja.Jest to pomoc potrzebującym i potrzebne są specjalne zdolności i predyspozycje.Nie

Praca socjalna to zawód, który promuje społeczne zmiany, rozwiązywanie problemów we wzajemnych ludzkich relacjach oraz wzmacnianie i wyzwolenie ludzi dla osiągnięcia przez nich dobrostanu. To trudny zawód, angażujący czas obciążający psychikę, choć wcale nie gwarantujący adekwatnego do odpowiedzialności i zaangażowania prestiżu społecznego. Zawód niskiego etosu, słabo wynagradzany ale bardzo surowo oceniany. Dlatego też ludzi w pełni oddających się temu zawodowi określa się „wielkiego serca” a całą ich pracę „misje”. Korzystając z teorii ludzkich zachowań i systemu społecznego, praca socjalna ingeruje dokładnie tam, gdzie dochodzi do wzajemnego oddziaływania ludzi z ich środowiskiem. Współczesne społeczeństwo, pomimo podwyższania jakości i standardów życia obywateli, nie jest wolne od narastających problemów, marginalizacji i patologizacji , jednostek i grup. Obecnie, być może bardziej niż kiedykolwiek dotychczas, istnieje zapotrzebowanie społeczne na dobrze przygotowane i wykwalifikowane kadry w obszarze pracy socjalnej. Pracownicy socjalni wspierają obywateli w ich dążeniu do uczestniczenia w życiu społecznym. Pomagają nie tylko grupom wrażliwym społecznie (bezrobotni, niepełnosprawni, bezdomni, sieroty, samotne osoby starsze, itp.), ale również mieszkańcom osiedli i terenów wiejskich, którzy chcą poprawić jakość codziennego życia oraz obywatelom uzależnionym od podstawowych usług, którzy chcą zorganizować się i uczestniczyć w życiu społecznym jako pacjenci, klienci lub konsumenci. Ze względu na powyższe zadania, Praca Socjalna jest dla organów rządzących i instytucji najważniejszym instrumentem rozwoju i realizacji zadań polityki społecznej. Podobnie jak w innych krajach Europy Środkowo-Wschodniej, Praca Socjalna w Polsce nie jest wystarczająco doceniana i nie posiada wystarczających środków do radzenia sobie z wieloma problemami socjalnymi oraz właściwego wspierania rozwoju społeczeństwa obywatelskiego. W takich warunkach bycie Pracownikiem Socjalnym nie jest łatwe .Praca Socjalna w Polsce to zawód niosący pomoc, który jest w potrzebie. Najwyższy już czas aby pracownicy, organizacje interesu zawodowego oraz organy rządowe podjęły pewną aktywność i zaczęły współ-pracować w celu poprawy pozycji i sytuacji pracowników socjalnych w Polsce. Ze względu na ich cenną pracę dla społeczeństwa – pomoc ludziom, rozwiązywanie problemów społecznych, stymulowanie postaw obywatelskich i zwalczanie zjawiska wykluczenia społecznego – na szali spoczywa coś więcej niż tylko interes grupy pracowników socjalnych. Poprawy jakości życia wszystkich obywateli w kraju nie da się osiągnąć bez nowoczesnego, dobrze wyposażonego systemu profesjonalnej Pracy Socjalnej. Wyróżniamy trzy metody pracy socjalnej: II.1 Metoda indywidualnych przypadków II.2 Metoda grupowa II.3 Metoda organizowania środowiska . Metoda indywidualnych jest najczęściej stosowaną metodą w pracy socjalnej. Została ona zapoczątkowana w latach dwudziestych bieżącego stulecia przez jedną z amerykańskich pionierek profesjonalnej pracy z przypadkiem Mary Richmond. Twierdzi ona, że „ Na pracę z przypadkiem składają się procesy, które przez świadome dokonywanie indywidualnych aktów dostosowania się jednostek do otoczenia rozwijają osobowość”. W definicjach pracy z przypadkiem pojawia się wiele zasadniczych elementów. Jest to metoda pomagania bazująca na wiedzy, zrozumieniu i umiejętnym zastosowaniu właściwych technik pomocy jednostkom w rozwiązywaniu problemów. Krótko mówiąc jest ona sposobem pomocy realizowanym przez pracownika socjalnego, w którym poprzez analizę sytuacji jednostki borykającej się z jakimś problemem w kontekście środowiska, prowadzi się do opracowania diagnozy przypadku oraz planu postępowania i podjęcia działań profilaktycznych, kompensacyjnych, angażując jednostkę w cały proces pomocy dla jej dobra oraz dobra społecznego. Praca socjalna z przypadkiem obejmuje określone procedury postępowania, nazywane etapami: diagnoza przypadku, opracowanie planu postępowania i prowadzenie przypadku. Zgodnie już ze współczesną metodyką działań socjalnych praca z przypadkiem obejmuje co najmniej dwa podstawowe komponenty: 1)studium przypadku, które obejmuje charakterystykę losów, sytuacji, w kontekście problemu, które ma prowadzić do diagnozy społecznej i stać się podstawą opracowania planu 2) praca z przypadkiem, która jest oparta na sformułowanym wspólnie z klientem planie pracy, obejmująca działania o charakterze ratowniczym. Według A. Kamińskiego wychowawcza funkcja pracy socjalnej jest niezastąpionym narzędziem pracowników prowadzących indywidualne przypadki. Metoda indywidualnych przypadków: Studium przypadku Praca z przypadkiem Charakterystyka jednostkowych Diagnoza społeczna Opracowanie planu pracy Prowadzenie przypadku losów ludzkich Możemy też wyróżnić kilka modeli pracy socjalnej z przypadkiem, które wyłoniły się w toku rozwoju historycznego są to m.in.: model psychospołeczny, model funkcjonalny, model modyfikacji zachowań itd. Warto też wspomnieć o zasadach w stosowaniu metody indywidualnych przypadków są to: zasada akceptacji, zasada komunikacji, zasada indywidualizacji, zasada uczestnictwa, zasada zaufania i poszanowania prywatności, oraz zasada samoświadomości. II. 2 W pedagogice socjalnej definicji grupy jest tak wiele, ale moim zdaniem najbardziej trafną jest definicja sformułowana przez Floriana Znanieckiego: „Grupą społeczną nazywamy każde zrzeszenie ludzi, które w świadomości samych tych ludzi stanowi odrębną całość” . Początek wykonywania zawodu pracownika socjalnego jest zawsze trudny. Nawet najlepszy i najzdolniejszy słuchacz studium pracowników służb społecznych, nawet wyróżniony absolwent uniwersytetu napotka w tym początkowym stadium na szereg trudności. Oczywiście konieczność przyswojenia sobie odpowiedniej wiedzy teoretycznej rozumie się sama przez się. Prawdą jest również, że w trakcie kształcenia przyszły pracownik socjalny odbywa praktyki. Lecz obydwa te elementy należą do całkiem innej płaszczyzny niż rzeczywistość zawodowa. Rozpoczęcie wykonywania zawodu można porównać do wejścia w nowy, obcy świat. Jest przy tym całkowicie zrozumiałe, że początkujący pracownik socjalny odczuwa najpierw niepewność lub przeciążenie. Świat rzeczywistości zawodowej trzeba poznać i zrozumieć. Nie obejdzie się przy tym bez porażek. Początkujący pracownik socjalny jest bowiem pionierem w nowym świecie rozpoczynanego zawodu i jako taki musi uczyć się na własnych błędach. Doświadczenia i kompetencji nie dostanie się za darmo; trzeba je zdobywać w mozole. Jednak pracownik socjalny nie jest zostawiony sam na sam ze wszystkimi trudnościami. W opisanym procesie poznawania i rozumienia zasadniczą pomocą powinny być dwie podstawy. Pierwsza z nich to wiedza zdobyta podczas lat kształcenia oraz dodatkowe wiadomości, których pracownik socjalny poszukuje na własną rękę w celu stałego podnoszenia swych kwalifikacji (lektura fachowych książek i czasopism, branie udziału w kursach i seminariach itd.). Drugą pomocną podstawę stanowi wsparcie ze strony starszych stażem koleżanek i kolegów. Wielu z nich chętnie dzieli się swoim doświadczeniem zawodowym z "nowymi". Nawet od tych, którzy nie mają czasu albo ochoty na udzielanie rad, można coś niecoś podpatrzeć. Pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej (minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, wojewodowie) i samorządowej (marszałkowie województw, starostowie na poziomie powiatów oraz wójtowie, burmistrzowie (prezydenci miast) na poziomie gmin. Organy te realizując zadania pomocy społecznej współpracują, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi. Wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie trudnym sytuacjom życiowym przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem. Osoby i rodziny korzystające z pomocy społecznej są obowiązane do współdziałania w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej. Prawo do świadczeń z pomocy społecznej przysługuje: osobom posiadającym obywatelstwo polskie mającym miejsce zamieszkania i przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Praca grupowa obejmuje następujące zasady: 1. Głównym źródłem pomocy dla każdego członka grupy są inni indywidualnie i zbiorowo 2. Rozumienie i wykorzystywanie w pracy metody pracy grupowej polegającej na wspólnym rozwiązywaniu problemów, wyrażaniu stosunku emocjonalnego wobec innych, kształtowaniu wzorów stosunków interpersonalnych, wpływu na innych 3. Dążenie do umocnienia zdolności uczestników do funkcjonowania samodzielnego i autonomicznego jako jednostki i jako grupy 4. Nauczanie uczestników grupy wykorzystywania doświadczenia grupowego do funkcjonowania w różnych sytuacjach grupowych w realnym życiu II. 3 Trzecią i zarazem ostatnią metodą w pracy socjalnej jest metoda organizowania środowiska, charakteryzuje się ona przede wszystkim skoncentrowaniem uwagi na społeczności jako całości. W metodzie tej, która bywa też nazywana metodą organizacji zasadniczym celem jest w każdym przypadku wspomaganie jego rozwoju, aktywizowanie, inspirowanie do pozytywnych zmian itd. Ważnym zadaniem w tej metodzie jest tworzenie wspólnoty w aspekcie integracji danego środowiska, budowania więzi, wymiany i przepływu informacji o tym, co dzieje się w danym środowisku. Jak w każdej metodzie tak i w tej możemy wyróżnić następujące etapy: 1. rozpoznawanie, diagnoza potrzeb, braków i zagrożeń 2. organizowanie zespołu pracy, polega ono na podziale zadań miedzy instytucje, zespoły itd. 3. planowanie i koordynacja działań opiekuńczo-wspomagająco- rozwojowych 4. wtórne pobudzenie 5. systematyczne ulepszanie środowiska 6. kontrola i doskonalenie Posługując się tą metodą w działaniach socjalnych musimy pamiętać, że uruchamiamy siły i procesy, których prawdziwe źródła nie zawsze są nam znane. Musimy też wspomnieć o technikach stosowanych w praktyce ze społecznością. Są to m.in. : strukturyzacja, zarządzanie- administrowanie, przygotowanie planów i opracowań formalnych, edukacja i promocja, pokazy itd. Metoda ta jest rzadko stosowana w pracy socjalnej. Głównymi celami ośrodka społecznego jest wsparcie osób i rodzin w przezwyciężeniu trudnej sytuacji życiowej, doprowadzenie - w miarę możliwości - do ich życiowego usamodzielniania i umożliwienie im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka, zapewnienie dochodu na poziomie interwencji socjalnej – dla osób nie posiadających dochodu lub o niskich dochodach, w wieku poprodukcyjnym i osobom niepełnosprawnym, zapewnienie dochodu do wysokości poziomu interwencji socjalnej osobom i rodzinom o niskich dochodach, które wymagają okresowego wsparcia, zapewnienie profesjonalnej pomocy rodzinom dotkniętym skutkami patologii społecznej, w tym przemocą w rodzinie, integracja ze środowiskiem osób wykluczonych społecznie, stworzenie sieci usług socjalnych adekwatnych do potrzeb w tym zakresie. Pomoc społeczna od dnia 1 maja 2004 r. funkcjonuje na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593, Nr 99, poz. 1001, Nr 273, poz. 2703 oraz z 2005 r. Nr 64, poz. 565, Nr 94, poz. 788, Nr 164, poz. 1366, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1487 i Nr 180, poz. 1493). W roku 2003 w ramach zmian w systemie pomocy społecznej w pierwszym etapie wyłączono rentę socjalną z katalogu świadczeń pomocy społecznej. Od dnia 1 października 2003 renta socjalna stała się świadczeniem wypłacanym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych na mocy ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2003 r. Nr 135, poz. 1268 z późn. zm.). Brak jednoznacznych standardów świadczeń i usług, ruchome progi dochodów uprawniających do ubiegania się o pomoc, nie tylko utrudniają codzienną prace socjalną , ale niejednokrotnie zmuszają do dylematów – komu dać a komu nie dlatego pomoc społeczna polega w szczególności na: przyznawaniu i wypłacaniu przewidzianych ustawą świadczeń, pracy socjalnej, prowadzeniu i rozwoju niezbędnej infrastruktury socjalnej, analizie i ocenie zjawisk rodzących zapotrzebowanie na świadczenia z pomocy społecznej, realizacji zadań wynikających z rozeznanych potrzeb społecznych, rozwijaniu nowych form pomocy społecznej i samopomocy w ramach zidentyfikowanych potrzeb.. Do jednostek organizacyjnych pomocy społecznej należą: regionalne ośrodki polityki społecznej ,powiatowe centra pomocy rodzinie ośrodki pomocy społecznej ,domy pomocy społecznej placówki specjalistycznego poradnictwa, w tym rodzinnego ,placówki opiekuńczo-wychowawcze ,ośrodki adopcyjno- opiekuńcze ośrodki wsparcia ,ośrodki interwencji kryzysowej, Ośrodek pomocy społecznej. Powiatowe centra pomocy rodzinie. Pomocy społecznej udziela się z powodu (art. 7 ustawy o pomocy społecznej): ubóstwa, sieroctwa, bezdomności, bezrobocia, niepełnosprawności, długotrwałej lub ciężkiej choroby, przemocy w rodzinie, potrzeby ochrony macierzyństwa lub wielodzietności, bezradności w sprawach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia gospodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych, braku umiejętności w przystosowaniu do życia młodzieży opuszczającej placówki opiekuńczo-wychowawcze, trudności w integracji osób, które otrzymały status uchodźcy, trudności w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego, alkoholizmu lub narkomanii, zdarzenia losowego i sytuacji kryzysowej, klęski żywiołowej lub ekologicznej. Prawo do świadczeń przysługuje osobom i rodzinom, których posiadane dochody nie przekraczają kryteriów dochodowych ustalonych w oparciu o próg interwencji socjalnej, przy jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jednej z w/ w okoliczności. W systemie pomocy społecznej przez rodzinę rozumie się osoby spokrewnione i niespokrewnione, pozostające w faktycznym związku, wspólnie zamieszkujące i gospodarujące. Od dnia 1 października 2006 r. kryterium dochodowym dla osoby samotnie gospodarującej jest dochód nie przekraczający kwoty 477 zł, natomiast dla osoby w rodzinie – kwota 351 zł . Rada gminy, w drodze uchwały, może podwyższyć kwoty uprawniające do zasiłków okresowego i celowego. Osobie odbywającej karę pozbawienia wolności nie przysługuje prawo do świadczeń z pomocy społecznej. Osobie tymczasowo aresztowanej zawiesza się prawo do świadczeń z pomocy społecznej. Za okres tymczasowego aresztowania nie udziela się świadczeń (art. 13 ustawy o pomocy społecznej). Jedni ludzie oczekują na doraźnej pomocy z uwagi na trudną sytuację ; inni zaś są stałymi klientami pomocy społecznej. Przewiduje ona następujące świadczenia pieniężne: zasiłek stały, zasiłek okresowy, zasiłek celowy, specjalny zasiłek celowy, zasiłek i pożyczka na ekonomiczne usamodzielnienie, pomoc dla rodzin zastępczych, pomoc na usamodzielnienie oraz na kontynuowanie nauki osobom opuszczającym niektóre typy placówek opiekuńczo-wychowawczych, domy pomocy społecznej dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie, domy dla matek z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży, schroniska dla nieletnich, zakłady poprawcze, specjalne ośrodki szkolno – wychowawcze, młodzieżowe ośrodki wychowawcze oraz rodziny zastępcze, świadczenie pieniężne na utrzymanie i pokrycie wydatków związanych z nauką języka polskiego dla uchodźców. Obecnie ogromnym wsparciem dla pracowników socjalnych jest pomoc wolontariuszy. Ich praca to nie tylko poświęcenie ale i forma zdobywania praktycznych umiejętności Wybór zawodu pracownika socjalnego, bezpośrednio odpowiedzialnego za realizacje zadań pomocowych , za skuteczną działalność za indywidualne pochylanie się nad każdym jednostkowym i indywidualnym przypadkiem ludzkiej biedy, dysfunkcji, bezradności, powinien być zatem poprzedzony uświadomieniem sobie ogromu wyzwań, jakim trzeba sprostać w trakcie jego wykonywania. To wszystko to zaledwie ułamek rozległej wiedzy na temat pomocy społecznej, pracy socjalnej i wyzwań jakie współczesność stawia przed pracownikiem socjalnym. Bibliografia: Kantowicz Ewa, Elementy teorii i praktyki pracy socjalnej, Olsztyn 2001 J. Szacki, Historia myśli socjologicznej, w tenże; Znaniecki, Warszawa 2002 Trafiałek Ewa , Środowisko społeczne i praca socjalna; w tenże: praca socjalna jako zawód i misja, Katowice 2001 Ustawa o Pomocy Społecznej, w tenże; Pracownicy socjalni, DZ.U.98.65.414- tekst ost.zm. 2000-02-23 Dz.U.00.12.136 http://www.mpips.gov.pl/indextxt.php?gid=28

Polecamy podobne teksty Praca socjalna Praca socjalna- ogólnie Pedagogika społeczna a praca socjalna Pedagogika społeczna a praca socjalna. Praca socjalna z osobami z zaburzeniami psychicznymi http://www.ptps.ops.pl/kacik.htm