potrzebuje zrozumienia....

Znamy sie ponad 4 lata. Wprawdzie droga smsowa ale widzieliśmy sie kilka razy w realu. Spotkania raczej przypadkowe i kończące sie zawsze kłótnią(beznadziejne charaktery). Może to głupie ale kocham go i wiem, że on również czuje to samo co ja. Ostatnio przeprowadziłam sie do miejscowości nieopodal jego miejsca zamieszkania.Spotkania nie uległy zmianie...raczej przypadkowe i trwające chwile. Ostatnio Widzieliśmy sie w sylwestra. Było cudownie! Pierwszy pocałunek, chwile spędzone razem...zero kłótni,mnóstwo tematów do rozmów. Wydawało sie ze wszystko prowadzi do tego abyśmy byli razem.. Niestety zawiodłam. Po sylwestrze unikałam spotkania z nim. Czegoś sie bałam ale do końca nie wiedziałam czego. Na każda jego prośbę spotkania sie ze mną znajdowałam mnóstwo wymówek. A to praca, a to wykłady, zmęczenie, ogólnie brak czasu. W końcu tydzień temu powiedział ze cyt."to koniec". Nie chce wiecznie czekać póki sie zdecyduje czy chce z nim byc czy nie. On potrzebuje miłości a ja nie potrafię mu jej dać - tak to określił. Chciałabym z nim być bo na prawdę jest cudownym facetem. Fakt okropnie zazdrosnym, zaborczym upartym jak osioł ale ja jestem dokładnie taka sama. I może w tym tkwi problem ze przez te nasze charaktery nie potrafimy sie dogadać, jedno zwala winę na drugiego, każde stoi przy swoim i nawet nie ma mowy o kompromisie. Zawsze kończy sie tak samo...kilkumiesięcznym milczeniem. Z drugiej strony wiem, ze gdybym z nim była nie potrafiłabym poświecić mu tyle czasu ile on by chciał. Wiem, wiem...w końcu nie pracuje 24 na 24 i nie uczę sie 7 dni w tygodniu ale wiem ze gdybym nie miała czasu dla niego wtedy kiedy on by chciał zakończyłoby sie to ostrą awantura i pewnie doprowadziłoby prędzej czy później do końca związku. Boje sie tez ze nie będę potrafiła okazywać mu swojej miłości tak jak on to robi..a mowcą jest wspaniałym, potrafi świetnie mówić o tym co czuje, czego pragnie, jak kocha itp. Oczekuje tego samego ode mnie problem w tym, ze ja nie umiem okazywać swoich uczuć ponieważ nikt mnie tego nie nauczył. Pochodzę z rozbitej rodziny. Ojciec zostawił mnie jak miałam 2latka a matka wyjechała za granice.(Dobry scenariusz na telenowele ;/ Wychowała mnie babcia. Jest wspaniała ale wiadomo nie zastąpi rodzicielskiej miłości. Dlatego boje sie, że go skrzywdzę, że nie będę potrafiła dać mu tyle miłości i tyle czasu na ile zasługuje. Nie potrafię mówić tak otwarcie o swoich uczuciach, o tym co czuje, czego pragnę... Smutne ale prawdziwe... Nie wiem co mam robić. Zależy mi na nim a z drugiej strony nauczyłam się żyć sama i jest mi z tym dobrze. Wybór między miłością a samotnością wydaje się być oczywisty. Każdy wybrałby miłość. Ja wybrałam samotność i cały czas zastanawiam czy dobrze zrobiłam bo w głębi duszy pragnę czegoś innego....

"Nie potrafię mówić tak otwarcie o swoich uczuciach, o tym co czuje, czego pragnę..."- nic straconego,miłość i każde inne uczucie,jakim dażymy druga osobę można okazywać na tysiące sposobów,sama coś o tym wiem,bo też jestem zamknięta w sobie w przeciwieństwie do mojego faceta.......

a w związku ważne są kompromisy:)bez tego na dłuższą metę ani rusz:)

Zadzwoń do niego i powiedz, że przepraszasz i bardzo Ci zależy na spotkaniu

skad ja to znam:(