NIE MOGE GO STRACIĆ ALE NIE MOGE TEŻ POZWOLIĆ SIE TAK TRAKTOWAĆ

rzeczywistość Ze mną było podobnie, czułem sie zbyt pewnie, czułem że każde moje słowo można puścić w niepamięć, a padało ich bardzo wiele. To rozstanie nauczyło mnie pokory i szacunku do miłości, chęci do tego by również coś zmieniać, by po prostu tak jak Ona kiedyś WALCZYĆ. Walczyć o Nas, o miłość, czasem po prostu o normalność. O spokój. Teraz też walczę, jestem po prostu, czekam, czasem pomagam, trzymam jakiś kontakt... podnoszę się ale nie potrafię odżałować tego co straciłem przez swoją głupotę, złość, pewność siebie i swoje własne kompleksy. Bardzo Ją kocham i będę po prostu czekał. Choć coraz częściej słyszę że nadziei już nie ma...

??? A jeśli nie, to czy może ktoś pwoiedzieć jak w końcu skonczyła sie ta historia ??

Przecież masz odpowiedź wyżej.

To ja:-)Opisałam jak sie skończyła. Nie to nie prowokacja to moje nędzne zycie. Vitas77 jak u Ciebie sytuacja?

My akurat dzis jestesmy pokłóceni ale to z zupełnie innych powodów:-) Nic Cie Vitas ostatnio nie słychać..?

Nie pisze bo nic sie nie zmienia, mamy cały czas jakiś kontakt ale moja \"A\" nadal nie chce być ze mną. Boi się, szuka Siebie, chce być sama. Bardzo cierpi, widzę to. Jak tylko mnie widzi płacze, przytula się ale nie ma odwagi by mi zaufać, że wszystko byłoby inaczej, nie wierzy chyba we mnie, w Siebie. Ja na jakiś czas odpuszczam, bardzo to boli ale muszę niestety. Nie mam już siły walczyć. Znikam za klasztornymi murami. Może to jakiś sposób na życie...

rzeczywistosc. jestes tepa. a ta twoja milosc zycia to seksista.