taka jedna, z plomieniami w oczach

dziwne uczucie kiedys widzielismy sie tylko raz, rozmawialismy chwile, co wtedy bylo dla mnie czyms dosc niezwyklym :D mlody bylem, niesmialy miala cos takiego w oczach... jakby plomien jakis sie palil tak mowila i patrzyla, ze zapadla mi w pamiec, choc nie pamietam o czym rozmawialismy ale przez ta chwile sie czulem jakbym z dobra przyjaciolka rozmawial moze bylem zauroczony - nie pamietam ale pamietalem Ja dzis tak sie zlozylo, ze sie spotkalismy, znowu przypadkiem ledwo ja poznalem ona swoje zycie, ja swoje ja chyba innym czlowiekiem juz jestem; ona... nie wiem, bo skad moglbym wiedziec ale znowu to spojrzenie... a moze zwyczajnie tak ma spotkamy sie pewnie znowu za pare lat, jak przypadek tak zrzadzi a moze nigdy a tak mnie naszlo, refleksja :p a myslac o tym wszystkim poczulem takie mocne deja vu, ze tu siedze wlasnie i to pisze, bedac w tym konkretnym miejscu mojego zycia czas spac chyba

i co? rzuce wszystko dla kogos z kim rozmawialem zaledwie dwa razy w zyciu? nawet jesli byly to wyjatkowo mile rozmowy, to byloby to zachowanie godne co najmniej swira bo nie ma zadnej mozliwosci zeby normalnie ta znajomosc rozwijac za jakis czas wyleci mi z glowy az sie kiedys znowu spotkamy :o