tajemnica lekarska-kto jest do niej zoowiązany?

tylko lekarze czy tez inni pracownicy służby zdrowia?

tylko lekarz

pytam,bo moja szwagierka jest pielęgniarką i pracuje w szpitalu w małej miejscoowości.Na lewo i prawo rozpowiada kto robiół sobie obdukcję,ktora z pan przyszla na badanie z nieogolonymi pachami,kto ma raka itp.

Pielęgniarkę też obowiązuje tajemnica zawodowa! Jeśli uważasz, że zostały naruszone czyjeś dobra - zgłoś sprawę do sądu. Na 100% wygrasz!

trabi o tym na całą wieś-ja na miejscu kogos o kim tak rozpowiada zatukłabym ...bo to głupie babsko i fascynuje sie sprawami innych ludzi

ale czy pielegniarka składa przysiege?

Jest USTAWA, która to reguluje, 5 lipca 1996 r. Dz.U.1996.91.410 ze zm. Ustawa o zawodach pielęgniarki i położnej (tajemnica zawodowa) która do tego zobowiązuje. Tak, składa się przysięgę odbierając dyplom i czepek.

W grupie wykroczeń zawodowych pielęgniarek i położnych w zakresie nieprzestrzegania praw pacjentów znalazły się min.: 1. nieprzestrzeganie tajemnicy zawodowej 2. naruszenie prawa pacjenta do poszanowania godności osobistej i intymności 3. podmiotowe traktowanie pacjentów, brak kultury, niewłaściwe postawy wobec pacjenta i jego najbliższych 4. ograniczanie dostępu do informacji na temat stanu zdrowia pacjenta 5. ograniczanie kontaktu z najbliższymi. Przyczyn takiego stanu rzeczy można upatrywać głównie w następujących zjawiskach: 1. rutynowe podejście do pacjenta, 2. brak wiedzy i świadomości zachowań etycznych, 3. „ślepe" przestrzeganie regulaminu, a nie patrzenie przez pryzmat stanu zdrowia oraz prawa pacjenta, 4. obawa przed niełaską kierownictwa czy utratą pracy, 5. niewłaściwa organizacja świadczeń pielęgniarskich. Problemy w zakresie przestrzegania praw pacjentów w Polsce można więc opisać w kilku płaszczyznach: nieprzestrzeganie praw pacjentów w okresie przejściowym w sytuacji ciągłej dominacji tradycyjnego paternalizmu służby zdrowia, trudności w interpretacji niektórych zapisów prawnych, niedobory wiedzy, konflikt wartości: dobra pacjenta i jego prawa do samostanowienia o sobie, niedobory finansowe i limitowanie świadczeń, braki w zatrudnieniu, niewłaściwa organizacja opieki.

(OIPiP - Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych) Biuletyn informacyjny OIPiP Styczeń-Luty 2007r. PRAWA PACJENTA A ETYKA ZAWODOWA. IDEE A RZECZYWISTOŚĆ Pacjent jest określany jako osoba cierpiąca, korzystająca ze świadczeń systemu ochrony zdrowia i powierzająca swoje zdrowie fachowym pracownikom tego sytemu. Pacjentem jest również człowiek korzystający z usług medycznych i świadczeń zdrowotnych, niezależnie od tego czy jest zdrowy czy chory. W trakcie relacji pomiędzy instytucją lub świadczeniodawcą usług zdrowotnych (pielęgniarką, położną, innym pracownikiem medycznym) a odbiorcą świadczeń (pacjentem, osobą zdrową lub chorą) powstają specyficzne relacje i stosunki określane jako prawa pacjenta. Prawa pacjenta stanowią konkretyzację praw człowieka w określonych sytuacjach związanych z korzystaniem ze świadczeń medycznych. Zagadnienia dotyczące praw człowieka oraz ich przestrzegania to zjawisko charakterystyczne dla XX wieku, nierozerwalnie związane z historią wojen oraz losami ludzi (zarówno żołnierzy jak i ludności cywilnej). Prawa człowieka znalazły swoje odbicie w dokumentach międzynarodowych takich jak m.in. Powszechna deklaracja praw człowieka (1948), Europejska konwencja praw człowieka i podstawowych wolności (1950), Europejska karta socjalna (1961), Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych (1966). Procesy zachodzące w medycynie, rozwój nauk i technologii medycznych oraz poczucie zagrożenia praw i godności człowieka w procesie leczenia spowodowały konieczność określenia praw pacjenta. Mają one chronić pacjenta m.in. przed: uzależnieniem od służby zdrowia, możliwością nadużyć w procesie diagnozowania i leczenia, instrumentalnym wykorzystaniem pacjentów (np. w zakresie testowania nowych leków), możliwością niewłaściwego zastosowania osiągnięć biologii i medycyny (eksperymenty medyczne). Powodem publicznej debaty nad prawami pacjenta stały się m.in. dwa wydarzenia w medycynie lat 60-tych: ujawnienie w USA w 1966 roku badań dla celów naukowych prowadzonych na pacjentach bez ich zgody, często na osobach nieletnich, upośledzonych oraz nieuleczalnie chorych, pierwsza transplantacja serca dokonana w 1967 roku w Kapsztadzie. Epizody te wywołały wiele sporów, pytań i wątpliwości natury etycznej, filozoficznej i prawnej. Po raz pierwszy publicznie uświadomiono, że nowoczesna medycyna znalazła się na nowym nieznanym, niejednoznacznym moralnie i prawnie gruncie, co wymaga podjęcia działań zmierzających do wprowadzenia nowych unormowań. Rozpoczął się proces tworzenia nowych standardów deontologicznych przez Światowe Stowarzyszenie Medyczne. Wśród nich znalazły się: 1. Deklaracja Helsińska 1964 - dotyczy eksperymentów medycznych, 2. Deklaracja z Tokio 1975 - zabrania pracownikom medycznym udziału w działaniach naruszających godność i dobro człowieka, 3. Deklaracja Hawajska 1977 - dotyczy pacjentów psychiatrycznych, 4. Deklaracja z Wenecji 1983 - dotyczy pacjentów w stanach terminalnych, 5. Deklaracja Praw Pacjenta WHO 1994 - rekomendacje mające na celu promocję praw pacjenta, 6. Deklaracja z Lizbony 1995 - standardy deontologiczne środowiska medycznego, 7. Konwencja Bioetyczna i 997- Europejska Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Godności Istoty Ludzkiej wobec Zastosowań Biologii i Medycyny. Zagadnienia zawarte w tych dokumentach koncentrują się wobec takich kategorii etycznych, (praw pacjenta) jak: autonomia, godność, prawo do prywatności, prawo do integralności. Zagadnienia praw pacjenta znalazły odbicie w polskich aktach prawnych: Konstytucja RP, Kodeks Cywilny, Kodeks Karny, ustawa o zakładach opieki zdrowotnej, Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego, Ustawa o pobieraniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów, Ustawa o zawodach pielęgniarki i położnej, Ustawa o zawodzie lekarza, Kodeks etyki zawodowej pielęgniarki i położnej RP, Kodeks etyki lekarskiej, Kodeks etyki aptekarskiej. Wskazane akty prawne określają prawa pacjenta do: 1. rzetelnego leczenia i pielęgnowania 2. informacji 3. prywatności 4. samostanowienia o sobie 5. poszanowania godności i wolności osobistej. Respektowanie praw człowieka i ochrona godności ludzkiej bezpośrednio powiązane są z istotą i celami pielęgniarstwa. Pierwsze szkoły pielęgniarskie i położnicze, za główny cel kształcenia przyjmowały wykształcenie w pielęgniarkach - absolwentkach poczucia odpowiedzialności, jako podstawowego warunku prawidłowego wykonywania zawodu, służącego ludziom chorym, niepełnosprawnym i niedołężnym. Podstawowe zasady obowiązujące pielęgniarki i położne w trakcie wykonywania czynności zawodowych to: 1. szacunek dla godności i wolności osobistej każdego pacjenta 2. prawo do intymności pacjenta 3. ochrona zdrowia i bezpieczeństwa pacjenta 4. tajemnica zawodowa 5. prawo pacjenta do informacji. Pielęgniarki i położne podlegają regułom prawnym i moralnym funkcjonującym w społeczeństwie na zasadzie powszechności, a za swoją działalność ponoszą m. in. odpowiedzialność za naruszenie praw pacjenta. Zasadniczym aktem prawnym określającym odpowiedzialność pielęgniarek i położnych jest Ustawa o samorządzie pielęgniarek i położnych, której art. 38 mówi: „Członkowie samorządu podlegają odpowiedzialności zawodowej przed sądami pielęgniarek i położnych za postępowanie sprzeczne z zasadami etyki zawodowej oraz za zawinione naruszenie przepisów dotyczących wykonywania zawodu pielęgniarki i położnej". W grupie wykroczeń zawodowych pielęgniarek i położnych w zakresie nieprzestrzegania praw pacjentów znalazły się min.: 1. nieprzestrzeganie tajemnicy zawodowej 2. naruszenie prawa pacjenta do poszanowania godności osobistej i intymności 3. podmiotowe traktowanie pacjentów, brak kultury, niewłaściwe postawy wobec pacjenta i jego najbliższych 4. ograniczanie dostępu do informacji na temat stanu zdrowia pacjenta 5. ograniczanie kontaktu z najbliższymi. Przyczyn takiego stanu rzeczy można upatrywać głównie w następujących zjawiskach: 1. rutynowe podejście do pacjenta, 2. brak wiedzy i świadomości zachowań etycznych, 3. „ślepe" przestrzeganie regulaminu, a nie patrzenie przez pryzmat stanu zdrowia oraz prawa pacjenta, 4. obawa przed niełaską kierownictwa czy utratą pracy, 5. niewłaściwa organizacja świadczeń pielęgniarskich. Problemy w zakresie przestrzegania praw pacjentów w Polsce można więc opisać w kilku płaszczyznach: nieprzestrzeganie praw pacjentów w okresie przejściowym w sytuacji ciągłej dominacji tradycyjnego paternalizmu służby zdrowia, trudności w interpretacji niektórych zapisów prawnych, niedobory wiedzy, konflikt wartości: dobra pacjenta i jego prawa do samostanowienia o sobie, niedobory finansowe i limitowanie świadczeń, braki w zatrudnieniu, niewłaściwa organizacja opieki. Przedruk z materiałów konferencyjnych „Wartości moralne, etyczne i odpowiedzialność w pracy pielęgniarki i położnych", Warszawa 3-5.04.2006r.

w takim razie bardzo się cieszę:) mieszkamy w niewielkiej miejscowości gdzie kazdy kazdego zna.Ona opowiedziała znajomej w sklepie jak to iksinski przyjechał zrobic obdukcje-sama sobie dopowiedziała,ze go pobiła zona.Okazało się to prawdą bo babka jak sie w...ła to waliła gdzie popadnie.Faceta palcai wytykano .

Przepisy sobie, życie sobie.. :o

ktoś powinien dać kobitce nłuczke.zrób to ty

Prawo obowiązuje wszystkich. Jeśli sprawa trafi do sądu i oczywiści UDOWODNISZ tej babie, co wyrabia - na 100& wygrasz! Poza tym - zawsze możesz napisać skargę na taka a taką pielęgniarkę pracującą tu i tu do Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych - w swoim województwie. Tam się zajmują takimi sprawami i naprawdę ma się wielkie nieprzyjemności, jeśli się z czymś - i to tak poważnie - nawala.

http://katalog.wp.pl/www/Medycyna_i_Zdrowie/Sluzba_Zdrowia/Izby_Pielegniarek_i_Poloznych/?ticaid=1585f

dzieki