OFE to jeden wielki, choć legalny przekręt

Reforma emerytalna z 1999 r. coraz bardziej zaczyna przypominać sławetny Program Powszechnej Prywatyzacji z jego Narodowymi Funduszami Inwestycyjnymi. Moim zdaniem, jeżeli powinna powstać w Sejmie jakaś komisja śledcza, to w pierwszej kolejności powołałbym taką komisję w sprawie Otwartych Funduszy Emerytalnych. Bo sprawa dotyczy 12 milionów Polaków, a nie którejś z partii czy grup politycznych. Dziewięć lat temu reformę emerytalną przedstawiano w mediach jako genialne rozwiązanie, ewenement w skali światowej, no po prostu coś znakomitego, przez co skutecznie zablokowano jakiekolwiek próby krytyki przyjętych wówczas rozwiązań. Ja sam podnosiłem wtedy ideę powołania jednego Narodowego Funduszu Emerytalnego, ale oczywiście zostało to zlekceważone. Nie powinno to dziwić, skoro dzięki owej reformie te same media zarobiły niesamowite pieniądze na reklamach roztaczających wspaniałe perspektywy dla tych Polaków, którzy zapiszą się do OFE: staruszkowie opalający się pod palmami na plażach Bahama itp. Co gorsza, wielu Polaków uwierzyło w te bajki i zdecydowało się przejść z ZUS do OFE. Tymczasem rzeczywistość już wkrótce okaże się dramatyczna i będzie przypominać sytuację ze świadectwami udziałowymi NFI, które potem miały wartość butelki wódki.