jak wygląda wasze życie 26 latki ??

ciekawi mnie, jak żyjecie, co porabiacie ? jak wygląda wasze życie, czy jesteście szczęsliwi ?

jestem szczęśliwa-skończyłam studia-mam fajną pracę(nie zarabiam kokosów ale robię to co lubię) a co najważniejszego jestem w szczęśliwym związku i planujemy za 1,5roku ślub...:)

sprzedaję świeżo palony karmel na dworcu w częstochowie

Swietna i satysfakcjonujaca praca, wlasne mieszkanie. Mam wrazenie, ze niedlugo znowu bede wolna po trzech latcha zwiazku. Ogolnie jest dobrze

pracuje w przychodni weterynaryjnej-uwielbiam te podszywy - zawsze mnie bawią:D

a czy na przyklad nikt z was nie tęskni za beztroskim, zabawowym życiem studenckim? znajomymi? nikt nie ma wrażenia, że chciałby cofnąć czas, bo teraz tylko "robota, dzieciaki, życie" ?

ćpam od 3 lat i jest super:) Kocham dragi:)

Nie jestem szczęśliwa :( Kończę właśnie swoje nieudane małżeństwo, staciłam dużo czasu i energii na coś co było zwykłą farsą :O Jedyne co napawa mnie dumą to moje dzieci

Nie popiszesz juz sobie na swoim byłym topiku ani dziś ani jutro ani pojutrze ani za 3 dni ani za 4 ani za 5 ani za 6 ani za tydzień ani za dwa tygodnie ani za trzy tygodnie ani za miesiąc ani za rok nigdy już sobie nie popiszesz na tym topiku

ze co ?

Moje życie jest bezsensowne, czuję się niespełniona i nieszczęśliwa, ale 26 lat będę miała za rok:(

czy w ogole mając 25, czy też 26 lat, czujecie, że życie przed wami, czy też, że to wszystko, co najlepsze, już się skończyło?

Smutna... jak Cię czytam, to aż mnie coś ściska... mogę Ci jakoś pomóc?

trudne pytanie miejmy nadzieję że raczej wszystko przed nami

Koncze studia,zostal mi jeszcze rok:) az 1.5roku slub z moim ukochanym:)Wynajmuje mieszkanie i pracuje za grosze:o Dopiero od przyszlego roku mamy zamiar albo sie budowac albo bede cale zycie wynajmowac mieszkanie;)

Uwazam ze teraz jestem jakos bardziej rozsondna;) Swoje juz sie wyszalalam;) wlasiewie to jeszcze rok temu biegalam kilka razy w tygodniu po bubach i baletach;)Teraz jakos sie ustabilizowalam no i powoli wlacza mi sie instynkt matki;)

ale na razie mieszkam jeszcze z rodzicami,mam udany zwiazek ,niebawem slub,nie prauje wychowuje dziecko,koncze studium administracji,mam klopoty ze zdrowiem,nadwage po ciazy,zniszczone wlosy,od 10 lat pale fajki-ogolnie nie narzekam bo wlasnie doszlam do wnioasku ze czas pewne rzeczy zmienic w moim zyciu-zadbac o siebie ,stanac twardo na ziemi,no i te fajki ech pozdrawiam i glowa do gory :)

Nie pomożesz mi, no bo jak? Ale dzięki Mam wrażenie, że dobre to ja miałam tylko dzieciństwo, ale też średnio, a potem jak zaczęłam dorastać poczułam taką pustkę, którą czuję do tej pory(oczywiście nie non stop, ale często). Czasami łudzę się, że coś dobrego mnie jeszcze spotka, no bo kiedyś przecież musi, ale czasami nawet w to wątpię. Wszystko przez samotność, nie potrafię sobie życia ułożyć, nie potrafię się otworzyć:(

lacze sie z toba smutna mam podobnie jak ty.

mi wlasnie tez sie powoli włącza instynkt matki - chociaż może to nie instynkt, a swiadomosci istnienia roli narzuconej mi przez spoleczeństwo... chociaz musze przyznac, ze jeszcze dosyc czesto brakuje mi imprez do rana, wstawania w poludnie i picia "porannej" kawy. No i brakuje towarzystwa do wyjsc, bo kazdy idzie w swoją stronę już i tu jakaś pracka, jakis poważniejszy związek i już starzy znajomi mają mało czasu na spotkania.

smutna taka - a co się takiego stało w Twym życiu, że gorycz, pustka i żal? Ktoś Cię zawiódł, wszyscy, czujez, że nie pasujesz nigdzie, czy jak? Sciskam wirtualnie

Na pewno jestem madrzejsza o pewne doswiadczenia zyciowe,ostatno stalam sie pewna siebie mowie to co mysle nawet jak komus sie to nie podoba nie interesuje mnie to.Tak naprawde teraz kazdy mysli o wlasnym tylku przynajmiej w moim otoczeniu wiekszosc osob powynosila sie z stad i przestala z reszta utrzymywac kontakt nawet z rodzina nie mam kontaktu bo z obudnikami nawet nie zamierzam rozmawiac.I tak sobie mieszkam sama w wynajmowanym mieszkaniu pracuje choc nie spelniam sie tam wiec zaczynam szukac nowej pracy ktora pozwoli mi rozwinac skrzydla bo na razie mam je zwiniete.Jestem sama z wyboru nie dlatego ze jestem wybredna tylko dlatego ze mam zdolnosc trafiania na nieudacznikow zyciowych i facetow ktorzy maja cos z glowa z ostatniego spotkania ucieklam bo wolalam nie ryzykowac wlasnego zycia czyli wole swoje doly i samotnosc niz chore klinaty.

czuję, że nie pasuję do tego świata, tempa życia, jakaś przewrażliwiona jestem, a dzisiaj potrzeba grubej skóry i szerokich łokci - ja tak nie potrafię. Nikt mnie nie skrzywdził, ale też nikt nie pokochał:(

niedawno wyszłam za mąż za faceta, z którym jestem od wielu lat-ja na razie wszystko w tym względzie jest o.k., no właściwie prawie, ale nie mogę narzekać, pracę mam fatalną, zarabiam grosze, nie realizuję się zawodowo, praca nie daje mi ani pieniędzy ani satysfakcji, mam wielkiego doła z tego powodu, mieszkamy z rodzicami, nie jest to komfortowa sytuacja, w sumei jestem już rozgoryczona, na studiach było fantastycznie, brak mi szaleństw i przyjaciół, wylądowałam w małym mieście bez perspektyw, zamierzam znowu iść na studia, ale ciężko mi idzie wybór kierunku.. :P

Smutna taka ja tez czulam ze tu nie pasuje ale mnie to teraz nie interesuje uwazam ze kazdy powinien zyc wlasnym zyciem ja tam jade swoim wlasnym torem mam swoje plany i marzenia i widze ze zaczynaja sie realizowac niektore z nich tylko na reszte potrzeba czasu a mi se nigdzie nie spieszy chyba ze los zdecyduje inaczej ale ja juz w tej kwestii nic nie poradze.

a ja się zabieram za budowę domu i chyba pomyślę o dzieciaku. Pracę też mam trochę kijowa, bo coś jak sekretarka, a mam inż., tylko brak motywacji do zmian, bo dobrze zarabiam (dużo lepiej niż moi kumple pracujący w zawodzie) . Tak, jak pisałam, brak mi imprez, zabaw itp. ale ku mojemu zaskoczeniu.....od kilku miesiecy raczej myslę własnie o potomku i o zbudowaniu własnego lokum na ziemi.

i czuje się jakbym miała max20, jestem jeszcze na studiach dziennych, poza tym robie jeszcze zaoczne, i obracam sie na co dzień w studenckim towarzystwie, może dlatego tak się czuję.... jest bardzo dobrze... ale..... coraz częściej myślę,że wolałabym już zarabiać, i zdobywać doświadczenie.... jestem po połowie na utrzymaniu rodziców, i dlatego źle się z tym czuje... wierze, że po skończeniu dziennych(niby b.dobry kierunek) zacznę w końcu zarabiać i spłacę ten "dług" wdzięczności ze strony rodziców....

mam męża i rocznego synka. za 3 miesiace 27 lat szczesliwa:)

smutna, nie przejmuj się, ja tez to czasem przechodzę, a też swoje przeszłam. Zresztą nie my jedne. I nie mówię tu o tragediach typu życie w objętych wojna Sierra Leone. Może jeśli chcesz czuć sie potrzebna to zostań wolontariuszem :-) Mi świadomość, ze jestem pożyteczna i pomgam innym dawała dużo satysfakcji. Poza tym głowa do góry i byle do przodu :-) Co by nie było, nie oglądaj sie za siebie tylko idź. Wolniej, szybciej, ale dojdziesz

Tylko mi się wydaje, że czas tak szybko biegnie, że nie zdążę swoich marzeń zrealizować, choć są bardzo prozaiczne: mąż, dzieci. Nic nie dzieje się w tym kierunku, wydaje mi się, że coś przegapiłam i teraz może być już za późno:(