rozstaje dróg.

A później przychodzi jakaś cipcia, mówi, ze pracuje w Irlandii znalazła sobie LOVEMANA i załatwia tu wszystko wszędzie. Po co jej tu coś jak tam żyje? A ja wychodzę wszędzie na downa bo chcę tu coś uczciwie. No to już teraz też - jak idę coś załatwić "Jestem kierowniczką hotelu w Irlandii, proszę mi wypełnić to a to". No czy to jest normalne? :( Po co się tym w ogóle przejmować - no ale jak tu żyć? Jeszcze jakaś powalona baba co 5 minut mnie kontroluje :(. Ja nawet umowy nie mam normalnej! A jak miałam umowę i się naharowałam zresztą też to taka jak ona do mnie "Pani jest zerem!". Tylko tamta przynajmniej była szczersza bo wiadomo było papier i do domu. A tej już nie wiem o co chodzi. To znaczy wiem, ale nie wiem. Dno jak dla mnie. Szambo. A ilość klakierów w pracy też mnie dobija. Pewnego dnia zacznę niektórym przypinać karteczki do ich krzesełek z napisem "MIAU". Bo co tu więcej gadać :( I szpiegowanie i inwigilacja ciągle. Czemu akurat mnie? Ja w tym nie chcę uczestniczyć. Proszę się odp. ode mnie z łaski swojej. :(

A teraz to co 2 godzinę pracy musiałabym zamiast nowej grupie mówić "Dzień dobry" witać ich po prostu "MIAU MIAU". No wiecie co? Ja taka nie byłam. I tylko słyszę taki głos "Jak taka nie byłaś to co w tym wszystkim robisz?". Czyżby był to ten sam głos , który piszczy sobie gdzieś obok piosenkę składającą się z dwóch krótkich wyrazków "DOWN DOWN"? :( PS. ten down , down to o mnie, że się upodabniam do mało bystrego otoczenia :(

Postanowiłam tu napisać by się pożalić to twoje pierwsze zdanie wiec nie gadaj, ze sie nie uzalasz :P uzalasz sie i juz, ale jak ci z tytm dobrzem daj sie rypac w dupe dalej czesc

jak nazwać człowieka, który oczekuje zmian, a postępuje cały czas tak samo? zmiany same nie przyjdą - one zależą od Ciebie zmień swoje zachowanie - zrób coś, żeby Twoja sytuacja w pracy uległa zmianie - a jeśli nie jesteś w stanie, bo jest to coś co Cię przerasta - to nie mocuj się z górą, tylko zrób tył zwrot i idź dalej inna ścieżką.

No - to prawda. Dwa lata temu miałam zrezygnować. Dwa lata w tyłek kompletnie. Ale kto wie co będzie dalej. Na razie muszę przemęczyć jeszcze trochę, a później z uczuciem niewypowiedzianego szczęścia zamknę wieko pewnej rzeczywistości, do której nigdy bym już nie chciała wrócić. Oczywiście miałam wyższe cele na oku tak się męcząc, ale nic mi nie wyszło a zawiści siedem kiści, że tak napiszę. Nie wiem tylko jak przeżyję ten kwiecień. Później będzie już z górki. Obiecuję już się nie żalić, a jeśli to na pogodę. Bo co niby pozostaje. A poza tym skąd wiem, że w innej pracy nie wrócą stare problemy? Tu wszędzie na pewno. Ale tam nie będzie takich kretynizmów jak obecnie bo po prostu będę mieć długopis, kartkę papieru i takie tam rzeczy...martwe.

ewentualnie ołóweczek sobie wezmę. Zawsze i tak najbardziej lubiłam pisać ołówkiem....

...podjęłaś jakieś działania?