Co zrobić, żeby facet po rozwodzie zaufał?

nic nie kłamać, ale to oczywieste

nie zaczarujesz go, nie zmusisz do zaufania, nie przekonasz możesz tylko - jeśli kochasz, masz cierpliwość i nie cierpisz na przerost ego - po prostu z dnia na dzień udowadniać że może czuć się bezpiecznie a w pełni to chyba nikt nikomu nie ufa, i dobrze

Ja naprawde jestem cierpliwa i wierze ze z czasem on się otworzy. Nie potrafie odpuscic sobie tego uczucia bo nigdy czegos takiego nie czulam. To dziwne bo znamy sie pol roku a ja czuje jakbysmy sie znali baaardzo dlugo. Przez ten krotki czas poznalam go na tyle ze potrafie przewidziec jego niektore zachowania. Wiem ze mu na mnie zalezy ale nie chce sie do tego przyznac bo sie boi. Jednak czasami sie zapomina i "opuszcza garde" i wtedy wiem ze warto :)

Sorry,ale nie rozumiem o czym piszesz?jak to zaufał?? pamiętaj-o rozwodzie nie decyduje jedna,ale 2 strony.I nie zawsze jest tak jak słyszysz.Bo podejrzewam że pewnie bieeedny zdradzony misiu nie może się otrząsnąć i trzeba na niego chuchać i dmuchać,chodzić na paluszkach bo skrzywdzony! nie wierzę!! jestem kobietą i wiem-prawda leży po środku.Nie daj się zwieść.A on pewnie czeka żeby żona wróciła,a opowiada Ci takie banialuki/to nie facet! to baba!!

Zdaje sobie sprawe ze wina ZAWSZE jest po obu stronach i wcale go nie bronie. Ale moim zdaniem nieudane malzenstwo dla obojga jest pewnego rodzaju porazka. A nikt z nas nie lubi porazek.

Dlatego tez chce zby mi zaufal i uwierzyl w to ze moze go spotkac w zyciu cos fajnego.

Po środku czego ? "Zdaje sobie sprawe ze wina ZAWSZE jest po obu stronach " - a gówno prawda, że zawsze

Chociazby dlatego ze sama decyzja o slubie jest decyzja obojga.

tę znajomość- naprawdę życzliwa rada. takie starania cię zniszcza , najlepsze lata stracisz, nie uciekaj przed sobą w bycie misjonarką.

Żeby to było takie proste...Pierwszy raz w życiu czuję że nie mogę sobie odpuścić.

jak się sparzysz to na zimne dmuchasz - taka niestety prawda. Ja nie zaufam żadnej kobiecie, i nie chcę aby kobieta mi zaufała bo jet mi z tym dobrze.

I tego właśnie nie potrafie zrozumiec. Nie potrafie zrozumiec jak mozna zrezygnowac z czegos fajnego i ciagle pamietac o tym co bylo i nie wroci. Przeciez nie ma 2 takich samych osob wiec jak mozna zakladac ze ktos inny potraktuje cie w ten sam sposob?

Nie można, ale złe doświadczenia, zranienia ciążą i nie jest łatwo wyzbyć się lęku, że historia może się powtórzyć. Kobiety po przejsciach zachowują sie podobnie, też są pełne obaw

Wiem, że każdy się boi. Ja sie bałam do tej pory pokazac komus ze mi zalezy bo bałam sie odrzucenia. I to mnie najbardziej zdziwiło w tym uczuciu. Nie miałam żadnych oporów on z reszta tez, choc nasza historia jest baaardzo skomplikowana i więcej jest argumentów na "nie". Nie wiem dlaczego ale wierze w to uczucie. Moze jestem naiwna ale bardziej boje sie tego ze jesli sobie odpuszcze to bede zalowac do konca zycia.