ufff jak mi dobrze -dla dziewczyn które żyją w toksycznych związkach.

3 lata męczyłam się z takim patałachem. Alkoholikiem, impotentem, leniem, bezrobotnym który w domu nawet palcem nie kiwnął, za to nie miał problemu by nazywać mnie ciągle kurwą, nawet w towarzystwie, szarpać mnie i kilka razy uderzyć. Mył się raz na tydzień, całym jego światem był internet i wódka. Dla osoby postronnej to nie do zrozumienia jak można z taką osobą wciąż być - kiedys też sie dziwiłam takim kobietom. A jednak można. Z pasożytem i bluszczem który obwini cię o każde niepowodzenie, ktry uwaza że to przez ciebie dzieje się źle, który tak cię od siebie uzależni i tak cię psychicznie zastraszy że boisz się odezwać. Który w najgorszych momentach potrafi przeobrazić się w najukochańszego faceta, który płacze, błaga, który prosi cię o pomoc, który mówi że jestes całym jego zyciem i wie że ulegniesz. Płakalam, cierpiałam, ale uwazalam że bedziemy ze sobą na dobre i na złe. Że na pewno jeszcze bedzie dobrze, tak jak było na początku. Były rozstania i powroty, był noce gdy uciekałam z domu tak jak stałam, były awantury, przemoc, wodospady alkoholu który w siebie wlewał, a ja widzialam w jakim bagnie siedzę ale nie umialam się wydostać. Bałam się. W jednym ze swoich pijackich zwidów zniknął z domu, nie wrócił, potem oznajmił że musi uciekać ode mnie, że sobie nie radzi (jak zwykle), że czuje "potrzebę stoczenia się", a ja będę mu przeszkadzać w piciu. Odszedł, a ja chcąc nie chcąc musialam stanąć na nogi, mimo że zostawił mnie z długami. Mija już 8 miesięcy. Przez ten czas znów próbował swoich sztuczek ze łzami, rozpaczliwymi słowami, obietnicami. Dziś przyjechał - płakał, padł na kolana, mówił że umrze beze mnie, stwierdził że to miłość jedyna na całe zycie i nie mogę takiej miłości odrzucić. Zamknęłam mu drzwi przed nosem. On nie wie że jestem już szczęśliwa. Od kilku miesięcy jestem z fenomenalnym człowiekiem. Cudownym, niespotykanym i wyjątkowym - tak fizycznie jak i (przede wszystkim) psychicznie. Jest NORMLANY!! Nie jest alkoholikiem, nie jest impotentem, bierze prysznic każdego dnia. Uwielbia mnie, dba o mnie, troszczy się. Jest ambitny, pracowity i komunikatywny. Po wyjściu z piekła znalazłam się w raju. Boicie się? Ja też się bałam. Nie wierzylam że spotka mnie jeszce coś dobrego. A dziś nie potrafię uwierzyć w swoje szczescie, jak i w to że tak długo byłam uzalezniona od psychopaty.

Fajnie że to napisałaś-mam nadzieję że chociaż niektórym otworzysz oczy na toksyczne związki

To super, cieszę się z Tobą :))

wiecie co jest najdziwniejsze? Że gdyby mnie nie zostawił, to do tej pory bym z nim była, nadal byłabym samarytanką, masochistką, nadal bym to dzielnie znosiła. Sytuacja mnie zmusiła do tego bym wzięła sie w garść. Dopiero gdy przestałam być pod jego wpływem - dostrzegłam że stracilam kilka lat! Dopiero wtedy się uwolniłam od niego. Zbyt długo zwlekałam, zbyt długo zamykalam sobie drzwi na inny świat, a naprawdę można być w normalnym, szczesliwym związku.

szczerze gratuluje, bo rozumiem przez co przeszlas i jak ciezko jest przedostac sie na druga strone, zawalczyc o siebie i zaczac zycie od nowa. Stop powiedzialam dopiero po tym jak mnie uderzyl, nie czekalam juz na drugi raz. Od 5 miesiecy jestem wolna, niczym nie stlumiona, nikt nie narzuca mi swojej woli, swojego pijanego toku myslenia. Ciesze sie kazdym dniem, kazda radosna chwile lykam jak swieze powietrze po latach spedzonych w mrocznym otoczeniu. Jestem wolna i szczesliwa.

Ilez ja wtedy się naczytalam o współuzależnieniu, chodzilam na spotkanie z terapeutą. Z moim facetem do psychologa. Byłam naprawdę obcykana w tych wszystkich "alkoholickich" tematach. Po cholaerę mi to było. :) Mogłam zostawic go dawno temu.

wspaniale, że o tym napisałaś...mam nadzieję, że dla wielu będziesz przykładem, gratuluje :)

Ale teraz też uważaj! Nie zachłyśnij się tym nowym. To ciężko - ale miej trochę dystansu. Sama Wiesz najlepiej jak okrutne są różowe okulary!