CZY PLAKALISCIE ZE CZAS MIJA? JAK TO ZWALCZYC?

czasem bylo tak, ze nie rozumialam, dlaczego placze, ale plakalam w poduszke, bo cos sie konczylo. dopiero z czasem zrozumialam, skad to uczucie wszechogarniajacego smutku. bylo wrecz tak, ze rzucalam sie na lozko gdy bylam sama w domu i plakalam, bo wiedzialam, zeteraz mam np. 12 lat, ale przyjdzie nieuchronie czas, gdy bede miec 20 i bede dorosla, ze potem bede miec 30 i bede stara. ze nie bede sie mogla juz bawic lalkami, ktorymi nota bene bawilam sie w ukryciu do prawie 15 roku zycia, jakby glupio usilujac zatrzymac czas. plakalam gdy blam mala, ze to minala kolejny rok, ze znow musze podpsiywac zeszyty do nastepnej klasy, ze czas mija i nie wraca. moim zaniem to wina moich rodzicow, nie wytlumaczyli mi madrze, ze czas mija, ale przynosi nam nowe rzeczy, niekoniecznie gorsze niz to, co mamy. ze mimo tego, ze czas mija, czekaja na nas nowosci, wyzwania, ze zycie kazdemu mija tak samo, ze czas jest nieublagany ale to wlasnie jest piekne bo wszystko ma szanse zmienic sie na lepsze, ze stajemy sie madrzejsi i dojrzalsi. gdy bylam mala slyszalam zawsze "zobaczcie dzieci, jak ten czas mija, wasza mamuska juz nie jest taka mloda, a wy dorastacie" i widzialam ten smutek w jej oczach,ze ja dorastam a tym samym ona sie starzeje. dlatego plakalam, ze czas mija... dzis wciaz siedzi we mnie ten smutek, ten zal, choc staram sie brac zycie takim jakie jest, cieszc sie z niego, ale niestety musialam uwolnic sie od toksycznych elacji z rodzicami, ktorzy w przemijaniu zycia widza tylko oczekiwanie na starosc, uzaleznienie i smierc w koncu. to moi rodzice, kocham ich, ale wyprowadzilams ie az do Niemiec, aby nie miec zbyt czestego z nimi kontaktu... kazda romzowa telefoniczna, mimo ze nib nie mowia nic takiego strasznego, napawa mnie lekiem. mam depresje po odlozeniu sluchawki. smutne ale prawdziwe.