Z moich obserwacji wynika, że kafe to idealne miejsce dla przegrańców życiowych

Mylisz się. Za każdym razem gdy powstaje topik "Pamiętacie tych i tych ze starej gwarii? " nie mija 5 minut i wszyscy z tej starej gwardii sie wpisują :D Przemyśl to sobie :D Poza tym mam kontakt z wieloma osobami i wiem że nie piszą może już tak często jak kiedyś (bo np. znależli pracę) jednak nadal zaglądają na kafe :)

Postepu cywilizacji nie zatrzymacje

Pijana, czy ja Ciebie zaliczylam do przegrancow? Nawet Cie nie znam. Skad te nerwy z poczucia przynaleznosci do smutnej kafeteryjnej braci? Bez obrazy ;) Swinio bez wnetrznosci, osob wyjatkowych na kafe bylo wiele, a ich wyjatkowosc tez jest rzecza wzgledna. A populanosc tpikow o ktorych pisalas mozna wyjasnic tym, ze kazdy chce zaznaczyc swoja wyjatkowosc i ponadczasowosc, co tez jest synonimem przegrywania zycia ;) Swoich pogladow na temat kafeterii nie zmienie. Taka jest specyfika tego forum. Milego popoludnia

ja też się wkręcić do tej gwardii! elity!

jaka obraza, it\'s only forum ;)

NIESTETYT LUB STETY to tylko dal wybrancow czyt. intelektualistow;)

Niemcy (Republika Federalna Niemiec, RFN, niem.: Deutschland lub Bundesrepublik Deutschland, BRD) – państwo federacyjne położone w Europie Środkowej, będące członkiem Unii Europejskiej, Unii Zachodnioeuropejskiej (UZE), G8 oraz NATO. Do 1970 (do traktatu między RFN a Polską) w Polsce stosowana była oficjalnie nazwa Niemiecka Republika Federalna (NRF). Niemcy mają dostęp do Morza Bałtyckiego i Morza Północnego. Stolica to Berlin (przed przyłączeniem NRD – Bonn, obecnie noszące tytuł miasta federalnego). Nazwa "Niemcy" oznacza tyle co niemi, niemowy. Język niemiecki jest językiem germańskim i znacznie różni się od języków słowiańskich, dlatego dawni Polacy nie byli w stanie porozumieć się z Niemcami, stąd porównanie do osób niemych (nie mówiących). Największa wśród państw UE liczba ludności – ok. 82 mln (styczeń 2007). Struktura wiekowa w mln. (2007): 0-14 lat: 13,9% (chłopcy 5,89; dziewczynki 5,59) 15-64 lat: 66,3% (mężczyźni 27,81; kobiety 26,79) powyżej 64 lat: 19,8% (mężczyźni 6,77; kobiety 9,54) Grupy etniczne: Około 75,2 mln. (91,1%) mieszkańców Niemiec posiada obywatelstwo niemieckie. Spośród nich około 7 mln (ok. 9%), posiada dwa obywatelstwa, nie urodziło się w Niemczech, lub język niemiecki nie jest ich językiem ojczystym. Dla lepszego zrozumienia można by wskazać na różnicę w znaczeniu pojęć Narodowość i Obywatelstwo, czego się w Niemczech z powodu historycznego obciążenia pojęcia Naród (zobacz też Nazizm) nie robi. Bezsprzecznie, można jednak powiedzieć, iż znaczną część społeczeństwa stanowią przybyli do Niemiec po II wojnie światowej imigranci lub ich potomkowie. Pozostałe 9% ludności (ok. 7 mln) stanowią obywatele innych krajów, mieszkający na stałe w RFN: Turcy (1,7-2,0 mln), przedstawiciele narodów byłej Jugosławii (1,0 mln), Włosi (0,4 mln), Polacy (0,4-2,0 mln), Austriacy (0,2 mln) i inni. Stosunek imigracji do emigracji zmienił się w ostatnich 10 latach i zmienia w rosnącym tempie nadal. Niemieccy emigranci są w większości wysoko kwalifikowanymi, poszukiwanymi na światowym i europejskim rynku pracy specjalistami, którzy ze względu na trudności ekonomiczne Niemiec i złe perspektywy zawodowe zdecydowali się z Niemiec wyjechać. Np. lekarze i pracownicy naukowi w Niemczech są stosunkowo źle opłacani, ich warunki pracy i szanse na karierę pozostawiają wiele do życzenia, a czas pracy i stawiane wymagania przekraczają te, w innych wysoko rozwiniętych krajach. W Niemczech istnieją ponadto stosunkowo nieliczne historyczne mniejszości etniczne. Północ, kraj związkowy Szlezwik-Holsztyn zamieszkują Duńczycy, Dolną Saksonię i Szlezwik-Holsztyn Fryzowie, a Saksonię i Brandenburgię – Serbołużyczanie, a cały teren Niemiec Cyganie (Sinti i Romowie). W X w. p.n.e. plemiona germańskie przybyły na tereny dorzecza Łaby i Renu. W VI i VII w. zachodnia część Germanii została podbita i włączona do państwa Franków. Za panowania syna Karola Ludwika Pobożnego powstawały ośrodki separatystyczne w Germanii. W wyniku wojny imperium zostało podzielone na 3 części (traktat w Verdun 843), wschodnia to późniejsze Niemcy. Pierwszym królem wschodniofrankońskim został Ludwik. Po jego śmierci (876) państwo rozpadło się na kilka luźno związanych ze sobą księstw. W 962 Otton I zmienił nazwę państwa na Królestwo Niemieckie. W XIV w zmienił się ustrój Niemiec. Cesarz Karol IV wydał Złotą Bullę (1356). Bulla zagwarantowała jedność i niepodzielność obszarów, którymi władali elektorzy, nadawała im suwerenność w ramach cesarstwa i autonomię sądowniczą, elektorzy otrzymali wówczas prawo majestatu – traktowano ich jak królów. Elektorzy nie mogli wybierać nowego króla przed śmiercią starego. W XV wieku Habsburgowie opanowywali nowe ziemie metodą mariaży i układów. Cesarz Karol V (1519-1556) panował nad największym imperium ówczesnego świata. W 1526 po śmierci króla Węgier w Bitwie pod Mohaczem, brat Karola Ferdynand uzyskał korony Czech i Węgier na mocy układu o przeżycie z Jagiellonami zawartego w Wiedniu w 1515). W 1517 niemiecki zakonnik Marcin Luter ogłosił w Wittenberdze 95 tez. W 1521 papież Leon X wyklął zakonnika, zaś sejm w Wormacji skazał Lutra na banicję. W 1555 podpisano pokój w Augsburgu. Warunki pokoju były następujące: król uznał podział religijny Niemiec na zasadzie Czyj kraj, tego religia. Ogromne zasługi dla przyszłego rozwoju Niemiec położył oświeceniowy król-mason Fryderyk II Wielki, który jako jeden z pierwszych władców w Europie wprowadził powszechne nauczanie elementarne. W latach 1772-1795 udział Prus w trzech rozbiorach Polski. W okresie napoleońskim większość ziem niemieckich włączono w Związek Reński oprócz Prus i Austrii. Po klęsce Napoleona utworzono Związek Niemiecki. 1834 - powstanie Niemieckiego Związku Celnego. Po wojnie austriacko-pruskiej 1866 najsilniejszą pozycję w Niemczech uzyskały Prusy, po wojnie francusko-pruskiej w latach 1870–1871 proklamowano Cesarstwo Niemieckie z Wilhelmem I jako dziedzicznym cesarzem. W latach 1880–1900 Niemcy uzyskały też kolonie w Afryce. 9 listopada 1918 proklamowano republikę, cesarz abdykował. Niemcy podpisały kapitulację 11 listopada 1918 roku kończącą I wojnę światową. Do 1933 istniała Republika Weimarska. W wolnych i demokratycznych wyborach w roku 1933 zwyciężyła NSDAP. W następstwie tego rządy objął Adolf Hitler i NSDAP, rozpoczęły się rządy terroru. Pierwszego września 1939 Niemcy zaatakowały Polskę. Rozpoczęła się II WŚ. Zakończyła się 8 maja 1945 roku aktem bezwarunkowej kapitulacji, powielonym na żądanie ZSRR 9 maja. Niemcy podzielono na strefy okupacji kontrolowane przez mocarstwa: Wielka Brytania, Francja, ZSRR, USA. Powstała Międzysojusznicza Rada Kontroli, która koordynowała administrację okupowanych terytoriów. W strefie radzieckiej powstało NRD, a w trzech pozostałych RFN. Niemcy zjednoczyły się w 1990 roku. System partyjny Niemiec porównawszy chociażby z krajami Europy Zachodniej jest wyjątkowo stabilny i uporządkowany. Wykrystalizowaniu uległ po II wojnie światowej. Partią o najstarszej tradycji jest pochodząca z 1870 r. partia środowiska katolickiego Zentrum (pol. Centrum). Drugą co do wieku partią jest pochodząca z 1875 r. i wyrosła z ruchu robotniczego SPD. Uczestniczyła ona w rządach Republiki Weimarskiej, aż do 1933 roku była najsilniejszą partią niemiecką. Obok SPD do tzw. Volksparteien (partii ogólnonarodowych) należy również chadecja (CDU i CSU). Wykształciła się ona po II wojnie światowej ze środowisk dawnej katolickiej partii "Centrum", poszerzonej o środowiska ewangelickie (CDU jest partią ponad konfesyjną). Na wzmocnienie jej roli wpłynął długi okres rządów (1949-1969) oraz charyzmatyczni liderzy: Konrad Adenauer, Ludwig Erhard i Jakob Kaiser. W latach 1982-1998 CDU/CSU była znów u władzy stanowiąc główną siłę rządu Helmuta Kohla. Tradycyjnie rolę języczka u wagi pełnili liberałowie z FDP. Rządzili prawie nieprzerwanie aż do 1998 roku, raz z CDU, raz z SPD - stąd też często nazywani są partią "obrotową". FDP wykształciła się po 1948 roku ze środowisk związanych z przedwojennymi partiami DDP i DVP. Były w niej obecne zarówno elementy wolnomyślicielskie, antyklerykalne jak i nacjonalistyczne (przez pewien czas po wojnie sytuowano FDP "na prawo" od CDU). Z partią związane były takie nazwiska jak pierwszy prezydent RFN Theodor Heuss, jej powojenny lider Erich Mende, przedstawiciele lewego skrzydła Wolfgang Mischnick czy Günter Verheugen. Członkami FDP byli też wieloletni minister spraw zagranicznych RFN Hans-Dietrich Genscher (1974-1992), Walter Scheel (1969-74 szef MSZ, prezydent RFN 1974-79) czy Klaus Kinkel (minister sprawiedliwości i spraw zagranicznych w rządzie Helmuta Kohla). FDP miała swój udział w odważnej polityce wschodniej rządu Willego Brandta i Helmuta Schmidta. W 1982 na skutek różnic w pomysłach na politykę gospodarczą i społeczną FDP zrezygnowała z udziału w rządach lewicy i związała się z chadecją. Małżeństwo z CDU, choć niewolne od kłótni i nieporozumień, przetrwało 16 lat. Od 1998 rolę języczka u wagi spełniała istniejąca od 1979/80 r. partia Zielonych (Bündnis 90/Die Grünen). Jej przewodniczącym był minister spraw zagranicznych Josef Fischer. Partią izolowaną na szczeblu ogólnokrajowym jest Die Linkspartei. - następczyni honeckerowskiej SED. W latach 1990-2002 i ponownie od 2005 reprezentowana była w Bundestagu, głównie przez posłów z byłej NRD. W zachodniej części Niemiec nie udało jej się zapuścić korzeni aż do zawarcia koalicji z dysydentami z SPD. PDS krytykowała z pozycji lewicowych rząd Schrödera, zarzuca mu odejście od lewicowych ideałów, które jakoby zawsze bliskie były PDS. Partia Lothara Bisky'ego współrządzi z SPD w dwóch krajach związkowych - Berlinie i Meklemburgii/Pomorzu Przednim. W parlamentach lokalnych swoje reprezentacje posiadają również trzy skrajnie prawicowe partie: Narodowodemokratyczna Partia Niemiec (Nationaldemokratische Partei Deutschland, NPD), Niemiecka Unia Ludowa (Deutsche Volksunion, DVU) oraz Niemiecka Unia Socjalna (Deutsche Soziale Union, DSU).

pojebały ci sie topiki? won z tym wklejaniem :D:O