nie mam sily sie usmiechac a tego wymagaja na rozmowach o prace

ledwo funkcjonuje, wszystko sprawia mi trudnosc, nie mam juz bardzo dlugo pracy i nie mam sily caly czas panowac nad mimika.Dla mnie szukanie pracy nie wiaze sie z 1-2rozmowami tylko wiem, ze moze ich byc iles tam, albo bede sie dolowac, ze nie ma ich wcale.Co ja mam zrobic, zeby jakos sie trzymac?

a ja gdy jestem pewna, że rozmowa poszła OK i powinnam pracę dostać, to nawet nie oddzwaniają! Musisz uzbroić suę w cierpliwość i w WIARę żE KIEDYś się uda, więc że to trudne :(

ale ja nic nie zrobilam, zeby te prace znalezc. Tu jest problem .

no to jak wolisz.

ja nic nie wolę. Nie wiem czy to sie jakos leczy, ze mi sie wydaje, ze nie ma jednej osoby na tym swiecie, ktora ma wobec mnie skrupuly.

skrupuly?????????

tak, skrupuly. powstrzymanie sie przed dokopaniem mi.

dla mnie zreszta nawet otaczajaca obojetnosc osob z mojej terapii jest bolesna.

to może musisz z jakiejś indywidualnej terapii skorzystać?

bardziej boleny byl dla mnie brak zyczliwosci ze strony pan psycholog. juz wole taki stan.

W poprzedniej pracy pracowalam za pensje osoby z polowa moich kwalifikacji, ktora byla ode mnie mlodsza o 10lat i dlatego spadla mi motywacja. Tamta laska pracujac za te pensje dorabiala sobie jako dziewczyna na godziny /nie chce uzywac tu slowa k.../ A ze mnie sie nabijala razem z szefem. Musze po prostu zaczac inaczej o sobie myslec i bedzie dobrze. dzieki werda za odzew.

wiem, że jest ciężko i tylko upartość w szukaniu pracy może Ci pomóc.

zaraz ide spac, pozeganm sie juz, bo nie chce tak znikac bez dowidzenia papadzieki za rozmowe pomaga mi nawet to, ze piszesz"wiem, że jest ciężko i tylko upartość w szukaniu pracy może Ci pomóc."naprawde dzieki, pa